بازي دوگانه‌اي که استکبار جهاني براي مشغول‌سازي دروني جهان اسلام، اتلاف توان و اقتدار مسلمين و جلوگيري از وحدت آنان در برابر نظام سلطه و صهيونيسم مدت‌هاي مديدي است شروع کرده، اينک ابعاد وسيع‌تري يافته است. در يک‌سوي جهان اسلام تمرکز نگران‌کننده‌اي از جريانات سلفي تکفيري در قالب ادعاي خلافت، علاوه بر آنکه تصويري مخدوش و غيرعقلاني از اسلام به جهان مخابره مي‌کند، با موج تکفير مسلمانان مخالف اعم از سني و شيعه، در حال شکل دادن به يک فاجعه انساني است.
در سوي ديگر نيز، اندک مزدوران سرويس‌هاي اطلاعاتي غرب در کنار افراد ساده‌لوح –که تکميل‌کننده پازل مغرضان هستند- با طرح مسائل اختلاف افکن و توهين به مقدسات مذاهب اسلامي در آتش کينه و اختلاف مي‌دمند.
در چنين شرايطي برنده بازي ميان مذاهب و طوايف اسلامي کيست؟ آيا با تکفير وهابيان، شيعه‌اي تغيير مذهب داده يا سني‌اي وهابي شده است؟ و آيا با اهانت‌هاي حماقت‌آميز جريانات تندرو، سني‌اي شيعه شده است؟ پاسخ روشن است که عملکرد اين دو جريان –که بسان دو لبه يک قيچي هستند- هيچ‌گونه تأثير فرهنگي و ترويجي مثبت نداشته و تنها به عمق کينه‌ها افزوده است.
سردمداران اين حرکت‌ها نيز خود به خوبي واقفند که در بازخورد اقداماتشان نشاني از راهگشايي نيست. مسلم است که تکفيري‌هاي وحشي که با جسارت تمام اعمال غيرانساني زشتي را مرتکب مي‌شوند، انتظار گرويدن مخاطبان را به مکتب گمراه تکفير ندارند و ناداناني که با سب و لعن موجبات رنجش برادران اهل سنت را فراهم مي‌آورند، خود فهميده‌اند که اين اقدامات موجبات تمايل هيچ سني‌اي را به تشيع فراهم نياورده و نمي‌آورد.
مسئله روشن است که برنده بازي شيعيان، سني‌ها و حتي تکفيري‌هاي سلفي هيچ‌کدام نيستند، بلکه برنده اصلي بازيگرداني است که در خارج صحنه با مترسک‌ها و عروسک‌هاي کوکي خود بر آتش فتنه مي‌دمد. نگاهي عميق به هر دو جريان افراطي و تندرو نشان مي‌دهد، خاستگاه و ملجأ اصلي هر دو جريان در خارج از جهان اسلام بوده و از کانون‌هاي استکباري و استعماري حمايت مي‌شوند.
در مقابل اينها، انقلاب اسلامي با آنکه خاستگاه آن ايران اسلامي و مبتني بر مکتب اهل‌بيت(ع) است، نه‌تنها در قامت مبلغ مذهب شيعه وارد نشد، بلکه هدفي والاتر و راهبردي کلان‌تر را برگزيد و آن «وحدت اسلامي» بود. اين هدف راهبردي علاوه بر آنکه خنثي‌کننده توطئه دشمنان بود، راه‌حلي براي اقتدار افزايي و نجات جهان اسلام نيز به شمار مي‌آمد.
اکنون در هفته وحدت مي‌توان بار ديگر به اين پرسش مهم پاسخ داد که ما براي نتيجه بخشي و موفقيت اين راهبرد کلان چه کرده‌ايم؟ پاسخ را نه از منظر حاکميت و دستگاه‌هاي مسئول، بلکه از منظر آحاد اعضاي جامعه بايد تحليل نمود. روشن است که اکثريت جامعه ما به باوري مشترک در مورد ضرورت وحدت و لوازم آن دست‌يافته است.
با اين‌حال هستند اندک افراد مغرض يا ساده‌لوحي که با اقدامات خود ممکن است تصويري نامطلوب از جامعه ما به نمايش بگذارند. در دهکده جهاني امروز ما کافي است تصوير يا فيلمي کوتاه از رفتار ناشايست و وحدت‌شکن افرادي از جامعه ما در فضاي مجازي به نمايش درآيد و با پژواکي که سلطه‌گران روي آن خواهند داد، به‌زودي در منظر عموم برادران اهل سنت در اقصي نقاط جهان اسلام قرار گيرد و شوربختانه‌تر آنکه به دليل آنکه اين اقدامات در قامت و لباس دين انجام مي‌گيرد، مواجه‌اي دقيق و پيچيده را مي‌طلبد.
در ديگر سو در ميان برادران اهل سنت جامعه ما اندک افرادي هستند که تلاش دارند انديشه‌هاي سلفي‌گري و حتي تکفير را ترويج کنند تا تخم کينه و نفاق را نسبت به شيعيان بگسترانند. متأسفانه اخيراً نيز نوعي مسامحه و تساهل در برخي از مسئولان اجرايي نسبت به برتري‌جويي‌هاي افراد منتسب به اين جريان براي تسلط بر اقشار اهل سنت کشورمان به چشم مي‌خورد که در خور تجديدنظر است.
بدون شک راه‌حل حقيقي و نهايي برون‌رفت از اين چالش عزم عمومي جامعه اسلامي ما آن است که خود ما دست‌به‌کار شويم و با اقدامي يکپارچه جريان وحدت‌شکن را در جامعه منزوي کنيم. گاه برخي غفلت‌هاي ما در فضاي اجتماعي و رسانه‌اي ناخودآگاه جريان وحدت‌ستيز را پررنگ مي‌کند. مراقب باشيم که با دست خود اين جريانات را برجسته نسازيم. نخبگان و مسئولان اجرايي ما بايد هوشيار بوده و از هرگونه اقدامي که به تقويت يا بزرگنمايي جريان وحدت‌ستيز بينجامد پرهيز کنند.
بايد همه به اين نتيجه برسيم که راه نهايي نجات جهان اسلام از طريق وحدت مي‌گذرد و وظيفه اصلي ما آن است که جريان وحدت‌ستيز را به انزوا بکشانيم. طريق وحدت در مبارزه حقيقي با اسلام امريکايي است.
