حسن روحاني روز گذشته سخنراني كرد؛ در جشنواره عمران سلامت و در مورد حمله موشكي سپاه به داعش، اينكه چه كسي در ايران اسلحه مي‌سازد، چه كسي در كنار جان دادن مجاهدان پول و سلاح به مردم عراق مي‌دهد و اينكه چه كساني به وزير خارجه توهين كرده‌اند. او ديروز همه تلاشش را كرد تا بگويد در حملات موشكي سپاه به داعش، دولت هم شريك بوده است. تلاشي بيهوده، چه آنكه از ابتدا هم كسي اين پيروزي را به نام خود نزده بود؛ اين سخنراني پس از چند روز كسالت و گلودرد رئيس‌جمهور كه فضاي سياسي كشور را آرام نگه داشته بود، ايراد شد و مثل خيلي زمان‌هاي ديگر فضاي سياسي و رسانه‌اي را تند و دوقطبي كرد؛ آن هم پيرامون يك پيروزي ملي.
روحاني كه در تبليغات رياست جمهوري عليه شهرهاي موشكي سپاه سخن مي‌گفت و پيش از اين در گفت‌وگويي تأكيد كرده بود رابطه عاطفي موصل با بدنه عراق قطع شده و ديگر نمي‌توان اين شهر را با نيروي نظامي پس گرفت، اكنون كه غرور ملي شليك موشك‌ها به مقر داعش و فتح موصل با نيروي نظامي با مستشاري سپاه قدس ايران را مي‌بيند، براي پاك كردن گذشته و شريك شدن در اين پيروزي‌ها، چانه‌زني‌هاي ادامه‌داري را بر سر موشك‌ها دارد.
چرا روحاني عصباني است؟
حمله موشكي به داعش از اصلي‌ترين موضوعات سخنان روحاني در جشنواره عمران سلامت است؛ او البته همچنان شليك شدن موشك را با فعل مجهول بيان مي‌كند و فاعل كار را نام نمي‌برد: «موشکي از خاک کشور شليک شده و مرکز تروريست‌ها را هدف قرار داده، اين درست است. آنهايي که اين موشک را پرتاپ کردند، تلاش و فداکاري نمودند؛ اما چه کسي اين موشک را طراحي و ساخته است؟ سازنده موشک دولت است، وزارت دفاع اين موشک را ساخته، پولش را چه کسي تأمين کرده، بخش اقتصادي کشور آن را تأمين مي‌کند، همه اينها بايد مورد توجه باشد.»
روحاني مي‌خواهد بگويد وزارت دفاع مسئول ساخت تسليحات نظامي ايران است؛ اين البته خبر جديدي نيست و بعيد است اهل فن و حتي بسياري از توده‌هاي مردم در جريان نباشند كه كدام دستگاه وظيفه ساخت تسليحات را برعهده دارد. همين شب قبل از اين سخنراني هم قاسم سليماني به تلاش‌هاي وزارت دفاع براي تأمين تسليحاتي جهاد برابر تروريست‌هاي تكفيري اشاره كرد. پس تأكيدهاي دوقطبي ساز روحاني براي چيست؟ وقتي همه يكپارچه‌ايم و با هم پيروز شده‌ايم، چه فرقي مي‌كند چه كسي چه كاري كرده است؟ مگر اين پيروزي براي ملتي نيست كه پول اين تسليحات براي آنهاست و فناوري‌اش براي آنهاست و تصميمش براي ايستادگي مقابل تكفيري‌ها براي آنهاست؟ ملتي كه در قوه مجريه و وزارت دفاع و سپاه و چه و چه حضور دارد. در مورد پول هم، تأمين بودجه نهادهاي مختلف و از جمله نيروهاي مسلح از وظايف دولت‌هاست؛ آن هم از پول ملت است؛ بودجه كشور متعلق به همه ملت ايران و امانتي دست قوه مجريه است تا مطابق وظيفه‌اي كه قانون بر عهده‌اش مي‌گذارد، آن را تقسيم‌بندي كند. ديگر چه منتي؟!
اما همه اينها بحث اصلي نيست؛ سؤال اصلي آن است كه چرا روحاني عصباني است؟ چرا دنبال يافتن و پررنگ كردن نقش خود و دولتش در اين پيروزي است؟
اين تلاش روحاني براي پررنگ كردن نقش دولت تا جايي پيش مي‌رود كه روحاني در سخناني عجيب، جان دادن مجاهدان راه حق را در كنار دادن پول و سلاح به آنها قرار مي‌دهد: «وقتي مي‌گوييم کمک به ملت عراق، برخي فکر مي‌کنند، فقط کساني که با جانشان فداکاري مي‌کنند، کمک کرده‌اند. البته بايد قدردان اين فداکاري‌ها باشيم، اما توجه داشته باشيد که حقوق و سلاح همين افراد را چه کسي تأمين مي‌کند؟ تمام سلاحي که عراق براي مبارزه با داعش نياز داشت و پول آن را چه کسي در شرايط تحريم تأمين کرد؟ در مورد سوريه نيز همين‌طور.»
دولت يازدهم در آزادي موصل و ساير پيروزي‌هاي مقاومت سهيم است و شكي در آن نيست، اما هيچ‌کس حق ندارد وظيفه اجرايي خود را در رديف نثار جان توسط مجاهدان قرار دهد و بگويد پولش را من دادم! پيش از اين رئيس‌جمهور در افتتاحيه نمايشگاه مطبوعات در تحليلي از چرايي سقوط موصل و اشغال آن توسط داعش گفته بود: آيا موصل سقوط کرد زيرا تروريست‌ها سلاح‌هاي کشنده‌اي در اختيار داشتند يا اينکه از ارتش و نيروهاي مسلح مستقر در اين شهر قوي‌تر بود؟ علت اصلي اين سقوط، قطع رابطه عاطفي و سياسي ميان موصل و بغداد بود. در چنين شرايطي نه سياست خارجي و نه ارتش عراق نمي‌تواند از موصل پاسداري کند و ما نبايد در فهم مسائل امنيتي در منطقه و جهان دچار اشتباه شويم.»
موضوعی که البته با انتقاداتي مواجه شد و آن را خطاي در تحليل ارزيابي کردند. به عقيده منتقدان چرايي سقوط موصل يک نقص فاحش و بسيار کليدي دارد. آن هم بي‌توجهي به نقش خائناني است که با اقدامات خود براي داعش فرش قرمز پهن کردند. براساس تحقيقاتي که بعدها صورت گرفت حداقل 37 مقام دولتي و نظامي در سقوط موصل مقصر شناخته شدند که يکي از آنها استاندار وقت نينوا - به مرکزيت موصل- بود که تنها چند ساعت پيش از حمله داعش به اين شهر، به همراه نزديکان خود از شهر گريخته و به اربيل رفته بود و پيش از فرار نيز به نيروهاي امنيتي و نظامي دستور تخليه پادگان‌ها و عقب‌نشيني از مراکز استقرار را داده و عملاً کليد شهر را به داعش سپرد. با اين خيانت فاحش، داعشي‌ها که چند هزار نفر بيشتر نبودند ظرف چند ساعت شهر موصل را با وجود دهها هزار نيروي نظامي و امنيتي به اشغال خود درآوردند.
سخناني كه مخاطبش خود روحاني است
روحاني در همين سخنراني كه دوقطبي عجيب و غريبي آفريده، سخناني در مورد وحدت و همدلي مي‌گويد كه شديداً در تناقض با مشي جاري اوست و مي‌توان گفت مخاطب اين سخنان فقط خود حسن روحاني است: «ما در منطقه و خارج از منطقه دشمن داريم و بايد با هم حرکت کرده و دست به دست هم بدهيم. نبايد در برابر عده قليلي که متأسفانه به ناحق بلندگوهاي بزرگ در اختيار دارند، بترسيم. ما يک ملت بزرگ و ايثارگر هستيم که روي پاي خودمان ايستاده‌ايم و در سخت‌ترين شرايط اقتصادي حتي به ملت‌هاي منطقه نيز کمک کرده‌ايم؛ ما در سخت‌ترين شرايط اقتصادي به ملت عراق و سوريه کمک کرديم.» حالا مي‌گذريم كه مدام تأكيد براينكه ما تحريم بوديم و به ديگران كمك كرديم، نوعي منت‌گذاري را به ذهن متبادر مي‌كند كه يقيناً در شأن رياست جمهوري اسلامي ايران نيست. ملت‌هاي عراق و سوريه هم در جريان اين كمك‌ها هستند و شايد گفتنش با تأكيد و تكرار وجهي نداشته باشد.
آقاي روحاني چرا احساس مي‌کنيد شما شريک نيستيد؟
روحاني بعد از شليک موشک به مواضع داعش در دير الزور سوريه گفت: «اگر تصميمي مي‌گيريم به يک مکاني موشک بزنيم تصميم ملي ماست. کار سپاه در پرتاب موشک به ديرالزور تصميم فرد يا يک رکن نظامي نيست. اختيارات و اجازه‌اي که شوراي عالي امنيت ملي بعد از حادثه تهران براي پاسخ داد بيش از اينها بود.» و ديروز نيز در جشنواره عمران سلامت گفت: «آنها که از خاکمان با موشک يک مرکز تروريستي را هدف قرار دادند فداکاري کردند، اما موشک را کي درست کرد؟ سازنده اين موشک دولت و وزارت دفاع است و پول آن را بخش اقتصادي کشور تأمين مي‌کند.»
چرا دولت تلاش مي‌کند در شليک موشکها از نقش خود سخن بگويد. لزوم آن چيست؟
ممکن است شليک‌کنندگان موشک ادعا کرده باشند که موشک‌هاي مذکور را خودمان ساختيم و خودمان هم شليک کرديم. خب در اين صورت ممکن است در حق شوراي عالي امنيت ملي از يک سو و وزارت دفاع از سوي ديگر اجحاف صورت گرفته باشد. لذا روحاني وظيفه خود دانسته آن دروغ را رسوا كند، اما يقيناً چنين حرف و ادعايي نه از طرف شليک‌کنندگان موشک و نه هيچ‌کس ديگر طرح نشد و نمي‌شود.
واقعيت اين است که رفتار و موضع روحاني نسبت به مقاومت، مبارزه مسلحانه با تروريسم، موشک و مواجهه با سپاه به‌گونه‌اي بوده است که خود احساس مي‌کند باورپذيري نسبت به اقدامات دولت در اين باره وجود ندارد و تلاش مي‌کند در موارد اينگونه که ملت خوشحال است از قافله عقب نمانند. روحاني بايد بپذيرد اين پيروزي از آن همه مردم ايران است؛ ملتي كه تحريم‌ها را تحمل كرده، توان تسليحاتي را با دانش بومي خود ارتقا داده و تصميم گرفته مقابل تكفيري‌ها بايستد.
اقای روحانی" انقدر از اخبار جنگ در موصل بی خبر بود" که با پیروزی موصل که تصورش راهم در ذهن خود نداشت "چنان شوکه شد" که فراموش کرده بود" در هفته قبل دولت خود را دولت بی تفنگ نامید " یکباره چنان تفنگ بر دوش گرفت "انگار ایشان هم جزئ مستشاران نظامی بود" که جان بر کف گرفت"ودر این چندسال کنار مردم عراق جنگید "تا شریک این پیروزی باشد .جلل الخالق. 
