بانوی ملی پوش بدمینتون ایران گفت: به دلیل ناحقی هایی که شد تصمیم ندارم امسال در انتخابی تیم ملی شرکت کنم مگر این که شرایط تغییر کند.
سارا دلاوری در گفت و گو با ایسنا درباره تصمیمش مبنی بر اینکه در انتخابی تیم ملی بدمینتون بانوان شرکت نمی کند، بیان کرد: با وجود اینکه هنوز خودم تمریناتم را دنبال می کنم اما به دلیل نا حقی‌هایی که شد و با توجه به شخصیت خودم و ارزشی که برای خانواده‌ام قائل هستم امکان ندارد در مسابقه انتخابی شرکت کنم مگر اینکه شرایط بهتر باشد و شرایط جدیدی به وجود آید.
دلاوری در پاسخ به این پرسش که منظورش از شرایط بهتر چه چیز است، تصریح کرد: اول اینکه شرایط برای تمام بازیکنان تیم ملی ایران یکسان باشد. اگر اردوی تیم ملی برگزار می‌شود همه دعوت شوند و در یک قالب مورد سنجش قرار گیرند. اگر قرار است اعزام به مسابقات صورت بگیرد، برروی کسانی که جزو کمپ AOP هستند و باید در مسابقه شرکت کنند بحثی ندارم اما حداقل به بازیکنانی مانند من که تمایل دارند با هزینه شخصی به مسابقه بروند این اجازه داده شود.
او ادامه داد: من بازی دونفره را با خانم آقایی انجام می دهم و سال گذشته او در مسابقات نپال بازی کرد و من به ترکیه اعزام شدم و به همین دلیل اصلا نتوانستیم بازی دونفره را انجام دهیم. در حالی که می شد بجای هزینه برای مسابقات ترکیه ، من را هم به مسابقات نپال اعزام کنند. حتی اگر هزینه مسابقات نپال بیشتر از ترکیه می شد می توانستند این پیشنهاد را بدهند که ما بقی را خودم پرداخت کنم. چون بارها گفته ام که من می خواهم در مسابقات شرکت کنم. البته نمی خواهم بگویم سطح مسابقات نپال پایین بود امکان این وجود داشت که ما خودمان را بیشتر نشان دهیم و در بازی دونفره هم ۱۰۰ درصد روی سکو می رفتیم. وقتی به عوان ورزشکار چنین مسائلی را می بینی دلسرد می شوی. من خودم حاضر نیستم با این شرایط دیگر برای تیم ملی شرکت کنم مگر اینکه شرایط بهتر شود.
بانوی بدمینتون باز ایران با اشاره به اعزام فدراسیون به مسابقات ترکیه تاکید کرد: چندین سال است ما به مسابقات ترکیه می رویم و در همان دور اول یا نهایتا دور دوم حذف می شویم. واقعا سطح مسابقات ترکیه بالا است و بازیکنان مطرح اروپا در آن شرکت می کنند. خود ترکیه دو بازیکن المپیکی و قهرمان اروپا دارد واقعا مشخص است ما نمی توانیم در این مسابقات نتیجه بگیریم. سال گذشته هم که به مسابقه ترکیه اعزام شدم واقعا من را دلسرد کرد چون از سطح آن آگاه بودم.
دلاوری در مورد اینکه اگر بدمینتون به بازی های آسیایی اعزام شود، با شرکت نکردن در انتخابی تیم ملی شانس حضور خود در بازی ها را از دست می دهد، گفت: در مورد بازی های آسیایی ۲۰۱۴ حرفی ندارم چون درست است عضو تیم ملی بودم اما نفر اول یا دوم نبودم اما حتی همان موقع هم هیچ مسابقه انتخابی بین بازیکنان نگذاشتند و این مسئله باعث ناراحتی تعدادی از بازیکنان شد. برای بازی های آسیایی ۲۰۱۸ هم اگر سهمیه بدهند مطمئنا تعداد آن محدود است و یک یا دونفر را اعزام می کنند و فدراسیون هم انتخابی نمی گذارد و آن یک یا دونفر هم فکر می کنم از الان مشخص باشند.
او افزود: از طرفی اصلا بر فرض مثال من هم اعزام بشوم اما وقتی دو ماه هم تمرین نداشتم و اردویی نبوده واقعا مناسب است دربازی های آسیایی شرکت کنم؟ هرچقدرهم که حضور در بازی های آسیایی لذت بخش باشد اما چون وضع تمرینی‌ام را می دانم هیچ وقت شرکت نمی کنم زیرا بعدا تمام انگشتان به سمت بازیکن است که چرا نتیجه نگرفت. کسی نمی آید دقت کند که بعد از مسابقات دهه فجر فدراسیون یک جلسه تمرین هم برای ما نگذاشته که ببیند وضعیتمان به چه صورت است. الان همه کشورهای آسیایی در حال آماده شدن برای این رویداد هستند و تمرینات علمی را داشته اند اما من نزدیک به سه ماه و نیم است که در خانه هستم و فقط تمرینات بدنسازی را داشته ام. واقعا این ورزش حرفه ای نیست.
دلاوری همچنین گفت: ما بازیکنان با استعدادی هستیم و بابت اینکه با وجود این امکانات در مسابقات بین المللی خیلی نزدیک شکست می خوریم بسیار ناراحت می شویم. اگر بیشتر به ما توجه می کردند شاید برنده از زمین بیرون می آمدیم. البته منظورم فقط شخص خودم نیست ما بازیکنان با استعداد زیادی داریم اما متاسفانه کسی نمی خواهد صحبت کند و همه نگران جایگاه خودشان هستند و از بقیه بازیکنان دفاع نمی کنند تا مبادا برای خودشان رقیب پیدا شود . این مسئله خیلی بد است و برای همین است که سطح تیم ملی ما این گونه است که شاید فقط سه، چهار بازیکن خوب داشته باشد.
ملی پوش بدمینتون ایران در پاسخ به این پرسش که با فدراسیون دغدغه ها و مشکلاتش را مطرح کرده است یا خیر، تصریح کرد: دفعه آخر که به فدراسیون رفتم می خواستم به نتیجه جامعی برسم. چون برای خانواده ام سوال بود چرا من چنین تصمیمی گرفته ام. برای همین به همراه پدرم به فدراسیون رفتیم تا به نتیجه ای برسیم که شاید من دارم اشتباه می کنم. البته من این تصمیم را در بلند مدت گرفتم و تصمیم آنی نبود و یک سال در این فکر بودم اما گفتم صبر کنم شاید رفتارها و شرایط عوض شود که نشد.
زمانی که با پدرم به فدراسیون رفتیم اصلا مجال داده نشد که بخواهم در مورد مسائلم صحبت کنم. هر زمان می خواستم شروع به صحبت کنم خودشان شروع به حرف زدن می کردند یا بحث را عوض می کردند. به جرات می توانم بگویم شاید از آن یک ساعتی که من و پدرم در آن جلسه بودیم فقط ۵ دقیقه توانستیم صحبت کنیم. من و پدرم هم نمی توانستیم وسط حرف مسئولان فدراسیون بیاییم چون دور از ادب بود. بعد از آن جلسه پدرم گفت اگر نظرش را می خواهم به فکر آینده و جوانی ام باشم چون اینجا هیچ نتیجه ای نمی گیرم.
او ادامه داد: پدر من سالهای زیادی در ادارات دولتی پست مدیریتی داشته و خوب می داند وقتی یک مدیر صحبتی را انجام می دهد برای پاسخگویی است یا فقط تلاش می کند زمان بگذرد. خود پدرم هم به من گفت تصمیم درستی گرفته ام و آن را عملی کنم. بنابراین من امسال در انتخابی تیم ملی شرکت نمی کنم مگر اینکه شرایط تغییر کند و مساوات برای همه رعایت شود. این روزها تمام ناراحتی ما بازیکنان این است که به ما توجه نمی شود و استعدادهای ما دارد تباه می‌شود. من از اینکه جایی باشم که به من اهمیت ندهند و جوابم را درست ندهند واقعا ناراحت می شوم. ترجیح می دهم جایی باشم که درآمد داشته باشم و حداقل خودم هم از شرایطی که دارم راضی باشم.
