جشنی که در خانه بر پا شد

به گزارش ایسنا، اگر یک فینال باشد که نه خاطر تاکنیکی بودن و نه نمایش عالی برجسته باشد اما به علت هیجان و جنگندگی دو تیم مقابل دیدنی باشد آن دیدار نهایی جام جهانی ۱۹۷۸ آرژانتین است.

تب میزبان برای فتح نخستین جام خود در این رقابت‌ها در ورزشگاه مونومنتال بوینس آیرس در مقابل تیم با تجربه و آرام هلند قرار داشت که دومین فینال پیاپی‌اش را تجربه می‌کرد.

در ۲۵ ژوئن تماشاگران آرژانتینی حاضر در ورزشگاه در روند بازی تاثیر مستقیمی داشتند. ۸۰ هزار نفر در حالی به استادیوم رفتند که کاغذ و نوارهای رنگی در دست داشتند. در آن ساعت همه حاضران در ورزشگاه تنها آرزو داشتند و فکر نمی کردند که دوساعت بعد با گل های ماریو کمپس و جام قهرمانی در دستان دنیل آلبرتو پاسارلا جشن خواهند گرفت.

شروع بازی مانند دیگر دیدار های تاریخ جام جهانی چندان جذاب نبود. با این حال هر حرکت بازیکنان آرژانتین با واکنش تماشاگران رو به رو می شد. نخستین موقعیت به تیم مهمان رسید که اوبالدو فیول دروازه آلبی سلسته را نجات داد. حمله تیم اروپایی باعث شد میزبان از خواب برخیزد و با اتکا به غرور و حمایت هوادارانش به دنبال نخستین گل برود. نخستین تلاش برای دنیل پاسارلا بود. او یک ضربه آزاد زد که یان یانگبلود بدون هیچ مشکلی آن را مهار کرد. دقایقی بعد لئوپولدو خاسینتو به نحو باورنکردنی فرصتش را از دست داد.

دروازه‌بان آرژانتین در طول تورنمنت مطئمن نشان داده بود اما در دیدار نهایی قدرت خود را در شرایط سخت به رخ کشید. در دقیقه ۲۵ یانی رپ با فیول تک به تک شد و تصمیم گرفت با یک ضربه پرقدرت دروازه میزبان را باز کند اما دروازه‌بان آرژانتین با دستانش مانع از گلزنی این بازیکن شد. این نخستین هشدار بود؛ پیروزی برای هیچ یک از دو تیم آسان نخواهد بود.

در میان درگیری، رقابت، هیجان و اشتباه‌ها یک گل به ثمر رسید تا بازی کمی روشن‌تر دنبال شود. در حالی که همه تصور می‌کردند نیمه اول بدون اتفاق و گل به پایان خواهد رسید آرژانتین دروازه هلند را باز کرد. اوسوالدو آردیلس توپ را به لئوپولدو لوکه پاس داد و او بازی را ادامه داد تا این که کمپس به توپ رسید. مهاجم آرژانتینی در بین دو بازیکن حریف قرار داشت اما با خروج دروازه‌بان توانست در دقیقه ۳۷ گل نخست را به ثمر برساند.  نیمه اول در حالی به پایان رسید که آرژانتین کمی به جام نزدیک شده بود.

نیمه دوم مشابه نیمه اول بود. جنگ در میانه میدان دنبال می‌شد و فرصت‌های روی دروازه با حرکت‌های فردی بازیکنان یا اشتباه‌های مدافعان به وجود می‌آمد. با وجود تعویض‌های هاپل و فشار برادران ویلی و رنه فان دِ کرکوف و همراهی رسنبریک استرس بازیکنان هلندی برای به تساوی رساندن بازی نیمه دوم را کاملا تحت تاثیر قرار داده بود. هلند با جنگندگی پاسارلا، تارانتینی و همه حاضران در ورزشگاه رو به رو شده بود. با گذشت زمان سسار لوییس منوتی تیم را به عقب کشاند و سعی داشت در ضد حمله ضربه بزند. تنها یک نفوذ لوکه و برخی از ضربات مهاجم ها که با درخشش فیول همراه شد ممکن بود باعث تغییر نتیجه شود.

در مقابل بی هدفی و سخت بودن آرژانتین در حفظ نتیجه ارنست هاپل تصمیم به تغییر در ترکیب گرفت. این موضوع باعث شد نتیجه عوض شود. دیک نانینگا گل مساوی را برای هلند به ثمر رساند. این گل همچون یک شوک برای میزبان بود و شاگردان منوتی نتوانستند واکنشی نشان دهند. حتی در دقایق پایانی تحت فشار قرار گرفتند. رسنبریک یک بار دروازه آرژانتین را به لرزه در آورد و توپ به دیرک برخورد کرد. افراد زیادی که این روز را به یاد می‌آورند معتقدند ۲۵ ژوئن بیشترین حمله‌های قلبی در کشور رخ داد.

بازی به وقت‌های اضافه کشیده شد. در آن زمان قانون گل طلایی وجود نداشت. بازیکنان آرژانتین پس از صحبت‌های مونتی در زمان استراحت به خود آمدند. از طرفی هلند به خاطر ترس از شکست دوباره در فینال بازی را تحویل میزبان داد و تحت فشار قرار گرفت. کمپس که در ۴۵ دقیقه دوم در بازی محو بود دوباره همه را به وجد آورد و توانست گل سوم بازی را در دقیقه ۱۰۵ به ثمر برساند. خوشحالی پس از گلش (پرواز بلند با دست‌های بر افراشته) در یاد همه ماند و به عنوان تصویری به یادماندنی در آن پیروزی تاریخی آرژانتین ثبت شد.

هلند پس از گل کمپس امیدش به بازگشت را از دست داد و میزبان از این شرایط به بهترین شکل استفاده کرد. دنیل برتونی در دقیقه ۱۱۵ بازی را ۳ بر یک به نفع تیمش کرد تا آرژانتین برای نخستین بار فاتح جام جهانی شود. هلند نیز برای دومین بار البته بدون یوهان کرویف در فینال شکست خورد. از طرفی آلبی سلسته با تصویر پاسارلا که جام قهرمانی را بالای سر برد از حضور یک قدرت جدید در جهان فوتبال خبر داد.