دکتر سید محمدعلیشاه موسوی گردیزی چند روز پیش در جریان یک حمله تروریستی در مسجد صاحبالزمان (عج) در منطقه خواجهحسن گردیز به شهادت رسید. وحید جلیلی او را جهان وطن عصر ما میداند و از او به عنوان چمران افغانستان یاد میکند.
جلیلی در اینباره به مهر میگوید: شهید دکتر موسوی گردیزی به معنای واقعی کلمه عنصر برجسته و مثالزدنی در امت اسلامی است که میتواند الگویی مفید برای همه ما باشد. شما به سوابق او که نگاه میکنید، میبینید هم سابقه حضور در دفاع مقدس ایران را دارند و در عملیاتهای مختلف و مناطق زیادی، از فکه تا شلمچه حضور داشته و هم در جبهههای جهاد علیه تجاوز شوروی به افغانستان حضوری فعال داشته است و حتی در هنگام شهادت، تیری که در زمان جهاد افغانستان از نیروهای شوروی خورده بود، همچنان در گردنشان بود. او همچنین بعد از اشغال افغانستان به دست نیروهای امریکایی اسیر میشود و به مدت ۴۰ماه در شرایطی بسیار سخت در زندانهای بگرام و گوانتانامو رنج اسارت را تحمل میکنند و از همه اینها مهمتر اینکه به عنوان یک عنصر فرهنگی همواره در جامعه حضوری فعال داشتهاند. بنابراین تمام عمر این مجاهد مخلص، به مبارزه و جهاد گذشته است.
وی میگوید: ریشه گمنام ماندن و معرفی نشدن سید علیشاه را در فرهنگ و رسانه و مقصر اصلی را اهالی رسانه و فرهنگ و هنر کشور میدانم. واقعیت این است که در این زمینه فرهنگسازی درستی نشده است و بهترین مثالش همین شهید موسوی گردیزی و امثال این شهید گرانقدر هستند. ما چند نفر از شهیدان افغانستانی دفاع مقدس را میشناسیم؟ چند نفر از مردم ما نام شهید عبدالرحیم جمشیدی یا شهید رجب غلامی را شنیدهاند؛ شهدای گرانقدری که در دفاع مقدس در کنار و دوشادوش برادران ایرانیشان برای دفاع از ایران جنگیدند و امروز هیچ یادی از آنها نیست.
این مسائل و کوچکتر از اینها هم در جامعه ما طرح نشده است و به نظر من اگر قرار است اتفاقی بیفتد باید وحدتی در حوزه نخبگان و در بین اهل فرهنگ ما ایجاد شود و اتفاقاتی در این عرصه رخ دهد.
شما در همین یکی، دو قرن اخیر امت اسلامی مشاهده میکنید ابتدا افرادی مثل سیدجمالالدین اسدآبادی یا اقبال لاهوری، کسانی بودند که علم وحدت و جهان وطنی اسلامی و اخوت در بین آحاد امت اسلامی را بلند کردند. این افراد نیروهای سیاسی نبودند، نیروهای فکری و فرهنگی و هنری بودند. کسانی بودند که تولید فکر و هنر میکردند.
جلیلی میگوید: سید علیشاه در سالهای اخیر هم در منطقه پکتیا فعالیتهای مؤثری در حوزههای فرهنگی و اجتماعی انجام میداد و چهره بسیار محبوبی نزد مردم آن منطقه اعم از شیعیان و اهل سنت بود. خدمات پزشکی او برای مردم هم برجسته بود و از این نظر هم منشأ خیر بود. بدین ترتیب میتوانم بگویم که او به معنای واقعی کلمه مرید و تربیتشده مکتب امام خمینی (ره) و تحت تأثیر انقلاب اسلامی و ملتزم به اسلام ناب بود. من اگر بخواهم تعبیری درباره این شهید به کار ببرم، میتوانم او را به عنوان «چمران افغانستان» نامگذاری کنم، چون جامع بین سه ویژگی بود که در شهید چمران هم به حد اعلا یافته میشد: «علم»، «جهاد» و «خدمت».
از این نظر شباهت زیادی بین شهید موسوی گردیزی و شهید چمران وجود دارد و موقعیت ایشان با شهید چمران کاملاً مشابه است. او هم در مسیر علم، پزشکی حاذق بودند و مراتب علم پزشکی را تا بالاترین سطوح با موفقیت طی کرده بودند. هم در حوزه جهاد بسیار شجاعانه و جسورانه در جبهههای مختلف جهاد شرکت کردند و خود را منحصر به جهاد در سرزمین خودشان نکردند و هم اینکه در عرصه خدمتگزاری به مردم میبینیم که شهید دکتر موسی گردیزی همیشه در خط مقدم خدمت به مردم قرار دارند.