بازیهای آسیایی ۲۰۱۸ جاکارتا درحالی به پایان رسید که با وجود وعدههای داده شده، کاروان ایران نتوانست پیشرفتی نسبت به چهار سال گذشته داشته باشد بلکه جایگاهی را که در بازیهای ۲۰۱۴ نیز به دست آورده بود از دست داد. ناکامیای که رابطه مستقیمی با وعدههای عملی نشده آقایانی داشت که ادعا کرده بودند روی رشتههای پایه، مدالآور و اصلی، چون دوومیدانی و شنا سرمایهگذاری خواهند کرد تا در جاکارتا، بر تعداد مدالهای کسب شده کاروان ایران بیفزایند، اما با وجود همه شعارهایی که داده شده بود، کاروان ایران هم در زمینه جایگاه به دست آمده و هم تعداد طلاهای کسب شده نسبت به دوره قبل با پسرفت مواجه شد.
آن هم در شرایطی که حدود ۱۰۰ ورزشکار بیش از بازیهای آسیایی اینچئون با خود به همراه برده بود و نیز در این دوره از بازیها موفق به کسب مدالهایی شد که برای نخستین بار بود که بهنام ایران به ثبت میرسید و این نخستین مدالها و تعداد اعزامیها بیش از هرچیز نشاندهنده پیشرفت نکردن کاروان ورزشی ایران طی چهار سال از اینچئون تا جاکارتا بود!
ازبکها درحالی موفق شدند جایگاه پنجمی را در رقابتهای جاکارتا از ایران بربایند که حالا نگرانی نه فقط ازبکهایی است که از ورزش ایران پیشی گرفتند، که تیمهایی است که با فاصلهای اندک از ایران در پلههای زیرین قرار دارند؛ کشورهایی، چون چین تایپه و هند و قزاقستان که بدون شک برای چهار سال آینده، سطح خود را تغییر داده و میتوانند به حریفان قدری برای ایران تبدیل شوند و دور از انتظار نیست اگر، چون اندونزی و ازبکستان یکی پس از دیگری با پیشی گرفتن از ایران، خود را به جایگاهی بهتر برسانند و کاروان ایران را پشت سر بگذارند!
پرونده بازیهای آسیایی جاکارتا بسته شد و با وجود پیشرفت نکردن کاروان ایران نسبت به دور قبل، از لبخندها و پیامهای مسئولان میتوان دریافت که از نتیجه به دست آمده رضایت کامل را دارند. رضایتی که نباید مانع از تلاش برای جبران مافات باشد و فرصتی برای دیگر رقبا که با پیشی گرفتن از ایران، به جایگاهی بهتر و بالاتر دست یابند. درست مانند اندونزی و ازبکستان که ایران را پشت سر گذاشتند. هرچند در خصوص میزبان بهانه مدالآوری در رشته پنجاک سیلات وجود دارد؛ بهانهای که البته نمیتواند قانعکننده باشد، اما در خصوص ازبکستان حتی چنین بهانهای هم نمیتوان یافت.
در واقع امروز میتوان با نادیده گرفتن واقعیت خود را به این راه و آن راه زد و فراموش کرد که جاکارتا، نتوانسته موفقیتهایی را که باید به دنبال داشته باشد، اما از سویی هم میتوان به تفکر نشست برای جبران. برای بازپس گرفتن جایگاهی که امروز در اختیار ازبکستان است یا حتی جایگاهی که اندونزی به آن دست یافته. البته به شرط آنکه در پی توجیه نباشیم و نخواهیم ناکامیها را پشت مدالها و موفقیتهایی پنهان کنیم که ورزشکاران با سختیهای فراوان به دست آوردند و امروز مدالی است بر سینه آنها که حتی از حضور در اردوهای تمرینی برخی تیمها نیز سر باز زدند! اماای کاش برای یک بار هم که شده، آقایان پشت افتخارات دیگران پنهان نشوند و چشم بر واقعیت نبندند تا شاید چهار سال بعد، شاهد موفقیت کاروانی باشیم که روزها و هفتهها و ماهها و حتی سالها برای کسب یک مدال و عنوان تلاش میکند، اما گاهی تمام زحمات ورزشکارانش در پی بیمسئولیتیها، ناآگاهیها، بیعدالتیها، مدیریت ضعیف و گاه حتی لج و لجبازی آقایان مسئول به باد فنا میرود و ورزش ایران را در حسرت یک مدال، عنوان یا موفقیت میگذارد؛ عنوان و مدالی که گاه میتواند در رنکینگ ایران تأثیرگذار باشد و گاه میتواند توان ملتی را به رخ بکشد، اما قربانی رفتارهای غیرحرفهای و غیراصولی میشود که نتیجه انتصابهای غیرتخصصی و غیرحرفهای است.