معاون پارلمانی وزیر ورزش درحالی در تازهترین صحبتهای خود از وجود چهارهزار طرح نیمه تمام و رها شده ورزشی در کشور خبر میدهد که کمبود امکانات ورزشی به خصوص در مناطق محروم و شهرستانها سالهاست به معضل تبدیل شده و دست استعدادهای فراوانی را از رسیدن به موفقیت کوتاه کردهاست. مسئلهای که بارها و بارها به اشکال مختلف توسط ورزشکاران و مدال آورانی که با عبور از این موانع به سختی توانستند به موفقیتهای مختلف دست یابند بیان شده و به زبان آمده، اما هرگز آنطور که باید به آن ترتیب اثر داده نشدهاست!
ورزش را میتوان نبض یک جامعه دانست؛ چراکه نه فقط سلامت افراد جامعه را تضمین میکند که رقابت و موفقیت را نیز به دنبال دارد که نتیجه آن بدون شک تزریق نشاط به شریانهای هر جامعهای است. از همین روست که سالهاست دیگر به ورزش به چشم یک تفریح نگاه نمیشود و به صنعتی عظیم تبدیل شده که کشورها به آن به چشم ابزاری برای رسیدن به رشد و موفقیت و سلامت و حتی به تصویر کشیدن اقتدار خود مینگرند. با این وجود، اما در ایران آنطور که باید و شاید به این مقوله مهم توجه نمیشود. این را توجیه خادم در خصوص طرحهای نیمه کاره ورزشی به وضوح ثابت میکند وقتی مثل همیشه بهانهها در خصوص مسائل مالی است و نبودن بودجه لازم!
دستیابی به موفقیت، ابزار میخواهد و ابزار موفقیتهای ورزشی فراهم آوردن امکانات در اقصی نقاط کشور است، اما سالهاست شاهد تبعیض نگاه مسئولان در این راستا هستیم. به طوری که باوجود کمبود فاحش امکانات ورزشی در بسیاری از شهرستانها به خصوص مناطق محروم، شاهد متمرکز شدن بهترین امکانات ورزشی در کلانشهرها به خصوص پایتخت هستیم. تبعیضی که به نگاه نادرست مسئولان به اهمیت زیرساختهای ورزشی برمیگردد که نتیجه آن هدر رفتن استعدادها و سوخت شدن تواناییهایی است که با اندکی توجه میتواند شکوفا شود اما... به سرنوشتی نامعلوم و ناگوار دچار میشود.
اعتراف خادم در خصوص چهارهزار طرح رها شده ورزشی را میتوان به پای صداقت او گذاشت، اما این اعتراف تکان دهنده جای تأسف دارد وقتی با نگاهی کوتاه و گذرا میتوان دید که در بسیاری از شهرستانها ورزشکاران یا حتی افرادی که علاقه زیادی به حضور در ورزش دارند به دلیل عدم وجود امکانات لازم باید دست از آرزوهای خود شسته و به زندگی روزمره بپردازند. این همان مسئلهای است که بارها و بارها ورزشکاران و مدال آوران در دیدارهای خود با رهبری عنوان کردهاند که آخرین آن درد دلهای الیاس علیاکبری، اولین مرد طلایی کوراش ایران در بازیهای آسیایی بود که از کمبود امکانات در شهرستان خود گفت و سختیهایی که تا رسیدن به طلای آسیا کشیده بود! درد دلهایی که پیشتر از او نیز ورزشکاران بسیاری به زبان آورده بودند. ورزشکارانی که گاه به دلیل عدم وجود امکانات، مجبور به تغییر رشته میشوند یا مجبورند قید رسیدن به اهداف بزرگی را که در سر دارند بزنند یا تمام تلاشهای خود را معطوف به اندک زمانی که در اردوهای تیم ملی هستند، کنند. چهار هزار طرح نیمه کاره رقم بالا و قابل توجهی است که نمیتوان با توجیه کمبودهای مالی به سادگی از کنار آن گذشت. به خصوص که این تعداد مکان ورزشی جدا از داستان قهرمانپروری میتواند حجم بالایی از مردم جامعه را به ورزش ترغیب کرده و سلامت و نشان آنها را در پی داشته باشد. حال آنکه طبق گفتههای معاون وزیر ورزش، تکمیل و بهرهبرداری از این تعداد پروژه لنگ اعتباری در حدود ۱۰هزار میلیارد ریال است. رقمی که در قبال سلامت و نشاطی که میتواند برای مردم جامعه به دنبال داشته باشد ناچیز است. این درحالی است که حسابی روی قهرمانپروری و تکمیل این پروژهها نکنیم و تنها به بحث عمومی آن در زمینه ورزش همگانی بپردازیم. بحثی که بارها و بارها توسط رهبر انقلاب به اهمیت و ضرورت توجه به آن توصیه و تأکید شدهاست!