آخرین روز‌های سال را سپری می‌کنیم، اما همچنان خبری از پرداخت پاداش مدال‌آوران نیست. علاوه بر این، مسئولان نه تنها تلاشی برای جبران این تأخیر طولانی‌مدت نمی‌کنند، بلکه برای جلوگیری از افزایش گلایه ورزشکاران منکر هرگونه تأخیری می‌شوند و پرداخت پاداش‌ها با تأخیر یک ساله را شیوه‌ای متداول می‌خوانند!
هفته‌هاست که مدال‌آوران برای دفاع از حق و حقوق خود سعی می‌کنند صدای اعتراض‌شان را از طریق رسانه‌ها به گوش مسئولان برسانند، اما با اینکه اعتراض‌شان به مسئولان وزارت ورزش رسیده، واکنش آن‌ها به این مسئله در نوع خود جالب توجه است. ژاله فرامرزیان، معاون توسعه مدیریت و منابع وزارت ورزش معتقد است این وزارتخانه هیچ بدهی به ورزشکاران مدال‌آور ندارد، چراکه آن‌ها همیشه براساس قانونی نانوشته پاداش رویداد‌های مهم را یک سال پس از برگزاری آن پرداخت می‌کنند!
از نظر او پرداخت پاداش‌های سال ۹۶ در ابتدای سال ۹۷، یکی از اقدامات بی‌سابقه وزارتخانه بود. با شنیدن چنین اظهارنظری دیگر نباید از درخواست تأکیدی وزیر ورزش مبنی بر درک شرایط کشور از سوی مدال‌آوران تعجب کرد. اینگونه که معاون توسعه می‌گوید تأخیر در پرداخت‌ها برایشان تازگی ندارد و بهتر است ورزشکاران برای حل مشکلات معیشتی‌شان چاره دیگری بیندیشند. در این مدت تمام چهره‌های شناخته شده ورزش کشور از چالش‌های پرتعداد زندگی‌شان گفته‌اند و اینکه به خاطر بی‌توجهی‌ها و تبعیض‌های زیاد بین فوتبال و رشته‌های دیگر، انگیزه‌ای برای ادامه کار ندارند. همه انتقاد‌ها به یک مسئله ختم می‌شود، عمل نکردن مسئولان ارشد ورزش به وعده‌ها. مدال‌آوران بازی‌های آسیایی و پاراآسیایی با درخشش در این دو رویداد دین خود را به ورزش کشور ادا کرده‌اند، اما هنوز حق و حقوق ورزشکاران پرداخت نشده است. در اوضاعی که جامعه مشکلات اقتصادی را کاملاً حس می‌کند، ملی‌پوشان کشورمان کماکان با کمترین انتظار می‌جنگند. در صورتی که ورزشکارانمان روی پاداش جاکارتا حساب کرده بودند و اگر سکه‌های مصوب به‌موقع به دست‌شان می‌رسید، لااقل بخشی از چاله‌های زندگی‌شان را پر می‌کردند.
با گذشت شش ماه هنوز زمان پرداخت پاداش‌ها فرا نرسیده و این‌بار یکی از معاونان وزیر هرگونه بدهی به ورزشکاران را تکذیب کرده است. البته با در نظر گرفتن قانون پرداخت پاداش‌ها با تأخیر یک ساله باید حق را به خانم فرامرزیان داد و از مدال‌آوران خواست بی‌سروصدا و بدون انتقاد منتظر گذر زمان باشند تا موعد پرداخت سکه‌ها فرا برسد، اما خرج زندگی این حرف‌ها سرش نمی‌شود. ورزشکاران ما شغلی جز ورزش ندارند، ولی با توجه به اینکه وزارت هیچ بدهی به آن‌ها ندارد، احتمالاً این مشکل نماینده‌های ورزش ماست که بیش از حد روی قول‌ها و پاداش‌های اعلام شده، حساب باز می‌کنند. اگر آن‌ها از همان ابتدا حواس‌شان به این موضوع بود، امروز به جای گله و شکایت مشکلات اقتصادی را درک می‌کردند و دیگر نیازی هم به تذکر به آقای وزیر نبود.
قدیمی‌ها یک اصطلاحی داشتند «قبای بعد از عید برای گل منار خوب است»، واقعاً هم همین‌طور است. وزارت مدام به قهرمانانی که از اعتبار ورزش ایران در میادین بین‌المللی دفاع می‌کنند، می‌خواهد شرایط را درک کنند و در سال آینده منتظر پاداش‌هایشان باشند. در حالی که ورزشکاران از ماه‌ها پیش به این پول نیاز داشته و دارند و هرچه زمان می‌گذرد وضعیت برای آن‌ها سخت‌تر می‌شود. چطور می‌توان موضوع نداشتن بودجه و مشکلات اقتصادی وزارتخانه‌ای را قبول کرد که معاون وزیر همان وزارتخانه برای دو برد تیم ملی فوتبال، آن هم در دور مقدماتی جام ملت‌های آسیا با چمدانی پر از پول به محل برگزاری رقابت‌ها اعزام می‌شود! مگر اینکه هدف از مطرح کردن بحث‌های اقتصادی پنهان کردن تبعیض بین فوتبال و غیرفوتبال باشد. ورزشکاران کشورمان همگی مرد روز‌های سخت هستند. آن‌ها باز هم برای گرفتن حق و حقوق خود صبر می‌کنند، ولی‌ای کاش مسئولان قدر صبوری این قشر زحمتکش را بیشتر می‌دانستند.
