سرویس فرهنگ و هنر جوان آنلاین: روز گذشته خبرنگاران سینمایی در پردیس چارسو میزبان پل ژوزف شریدر، فیلمساز، فیلمنامه‌نویس و منتقد امریکایی بودند تا از او درباره ابعاد مختلف سینما پرسش کنند.
وی در پاسخ به این پرسش که جشنواره فجر چه اندازه استاندارد است، گفت: چند جشنواره همانند تورنتو و نیویورک را می‌شود با فجر مقایسه کرد، امروزه جشنواره‌های سینمایی از تعداد روز‌ها بیشتر شده است. انرژی و تعداد فیلم‌ها و حضور مخاطبان مرا شگفت زده کرده است و توقع جشنواره‌ای کوچک‌تر داشتم. شریدر درباره آینده سینما گفت: آنچه در این ۱۰۰ ساله کسب کردیم دیگر به کار ما نمی‌آید و همه چیز در حال تغییر است. اینکه کجا فیلم را ببینید و مدت زمان فیلم چه میزان است و اساساً فیلم چیست برای ما روشن نیست. فکر می‌کردم در مقطع گذار هستیم ولی در مقطع گذار دائمی به سر می‌بریم، مثل جعبه رایانه‌ای که تا محض باز کردن، جدیدش می‌آید.
شریدر افزود: دیگر بازار هدف امریکا نیست، برای چینی‌ها کارتون می‌سازیم. «انتقام‌جویان» دیروز در چین با ۲۷ میلیون دلار فروشش شروع شد و ایده استودیو‌ها دیگر ایده گذشته است. نتفلیکس در نیومکزیکو و در آینده در اسپانیا صاحب استودیو می‌شود که این‌ها بازیگر به سینما تزریق می‌کنند.
وی گفت: در گذشته فیلم‌ها اختصاص به فیلمسازان خاصی داشت که کس دیگری را به آن راه نمی‌دادند. فناوری این مرز‌ها را شکسته و هر کسی می‌تواند فیلمساز شود. هم خبر خوب دارد که هر کسی می‌تواند فیلم بسازد و خبر بد این است که کسی نمی‌تواند از این راه امرار معاش کند.
وی در پاسخ به اینکه سینماگران غیرسیاسی ایران را می‌شناسد، گفت: ما دو نوع سینمای ایرانی داریم که یکی برای بازار خارجی است و دیگری برای بازار داخلی. من بیشتر فیلم‌هایی دیده‌ام که در محافل سینمایی پخش شده است. فیلم‌های جنگی ایران را ندیده‌ام. شما هم مثل دیگران یک سینمای داخلی دارید که برای همین دو جشنواره دارید.
وی در پاسخ به اینکه آیا نهضت‌های سینمایی با توجه به حضور آمازون و نتفلیکس تداوم خواهد داشت، گفت: در محل زندگی‌ام سینمایی هست که یک فستیوال فیلم‌های یهودی داریم و پارسال یک فستیوال سینمای ایران داشتیم که نشان می‌دهد سینمای ایران راه نفوذ خود به هالیوود را پیدا کرده است. متأسفانه در جهان سیاست امریکا جریان تغییر رژیم وجود دارد که همیشه فرهنگ را کنترل می‌کند. مشکل است درباره این موضوع صحبت کرد. وی درباره مسیر منتقد بودن تا فیلمساز شدن گفت: من از نقد فیلم سراغ مستند رفتم و بعد داستانی. دغدغه‌هایی شخصی داشتم که فقط با فیلم داستانی ممکن بود. وقتی از این پل عبور می‌کنید دیگر نمی‌توانید بازگردید. شریدر درباره سانسور گفت: مقوله سانسور حساس است و انواع مختلف دارد، نوعی از آن سانسور بازار است که می‌گویید فلان فیلم را نمی‌سازم، چون فروخته نمی‌شود، البته سانسور در دنیا رو به فزونی است و شما منحصربه‌فرد نیستید. نیرو‌هایی در امریکا یا برزیل هستند که در تلاشند آزادی بیان را محدود کنند و این محدود به غرب آسیا نیست.
وی درباره حضور سینماگران مستقل گفت: من احترام زیادی برای اسکار قائل نیستم و رقابت شایسته‌سالارانه‌ای نیست. اسکار نوعی اولویت‌بندی کاذب است که مردم اغلب برندگان آن را فراموش می‌کنند. حداقل در بازار سینمای غرب ۱۰ تا ۱۲ فیلم مستقل فرصت بروز دارند که باعث می‌شود توجه مردم جلب شود ولی این تعداد از بین ۱۵ هزار فیلم انتخاب شده و از همین رو نهاد‌ها و جشنواره‌های بسیاری ساخته شده تا به همین ۱۰ فیلم برسد و در نهایت بدون داشتن کارزار تبلیغاتی به موفقیتی نمی‌رسید. جمعیت رأی‌دهندگان اسکار تغییر کرده است، برای مثال یک فیلم آلمانی کاندیدای جایزه فیلمبرداری می‌شود ولی با چنین جمعیتی همیشه نازل‌ترین‌ها رأی را می‌آورد.
وی درباره تحریم‌های امریکا و تاثیر غیرانسانی آن گفت: دورانی است که نمی‌شود به امریکایی بودن افتخار کرد، حتی من در زمان جنگ ویتنام به امریکایی بودن افتخار می‌کردم. دولتی داریم که خواهان تغییر حکومت ایران است و هدف اصلی دسترسی به منابع نفتی است و این همان برنامه ۱۰۰ سال گذشته است و این یک معمای اگزیستانسیالیستی است که می‌خواهند شما نوع دیگری باشید. تأثیری که یک هنرمند می‌تواند بگذارد به مراتب بیشتر از تأثیر ماشین تبلیغات حکومت‌هاست؛ کاری که از دست ما برمی‌آید باید انجام داد، ولی وضعیت عذاب‌آوری است. شریدر درباره جنبش metoo نیز گفت: این اتفاق همانند یک پاندول است که بازگشت سهمگین‌تری دارد و باید صبر کرد.
