سرویس ایثار و مقاومت جوان آنلاین: حضرت آیتالله قاضی دزفولی را نمادی از مقاومت و ایستادگی مردم دزفول در هشت سال دفاع مقدس میدانند. روحانی مبارزی که بهرغم کهولت سن تا روز آخر عمرش در شهر ماند و بمباران وحشیانه دشمن را دوشادوش دیگر مردم این شهر تحمل کرد. به مناسبت روز چهارم خرداد روز مقاومت و روز دزفول مروری به مبارزات انقلابی وی میاندازیم.
آیتالله قاضی یکی از روحانیون انقلابی بود که قدیمیترین فعالیتها را علیه ظلم و جور طاغوت داشت. چنانچه در سالهای ۱۳۳۰ تا ۱۳۳۲ در تجمعات حزب زحمتکشان علیه خوانین شرکت فعال داشت. بعد از آنکه حضرت امام در سالهای ۱۳۴۱ و ۱۳۴۲ نهضت خودش را علنی ساخت، آیتالله قاضی در کنار ایشان قرار گرفت و در ۱۵ خرداد سال ۴۲، جلسات درس خود را تعطیل کرد و بعد از آن همواره در صف یاران امام خمینی بود.
در جریان انقلاب اسلامی، بیت و منزل مسکونی ایشان پناهگاه انقلابیون بود. همچنین مسجد بازار دزفول که ایشان در آنجا اقامه نماز میکرد، به عنوان کانون انقلاب اسلامی مطرح شده بود. آیتالله قاضی شجاعت بینظیری داشت و از تهدید مأموران رژیم ترس به دل راه نمیداد. بعد از پیروزی انقلاب نیز از زیرزمین منزل ایشان برای نگهداری ایادی دستگیر شده رژیم بهرهبرداری میشد.
حضرت آیتالله قاضی در دوران دفاع مقدس نقش فوقالعادهای ایفا کرد. وی خود را یک بسیجی میدانست و میگفت: دوست دارم یک بسیجی باشم. شخصاً نیز در بیشتر اعزام نیروها شرکت میکرد و در جمع رزمندگان اسلام در جبهههای نبرد حضور پیدا میکرد. آیتالله قاضی به خاطر علاقهای که به رزمندگان داشت، بیشتر حشر و نشرش با رزمندگان و خانوادههای معظم شهدا بود. مسجد جامع و آستانه متبرکه حضرت سبزقبا (ع) و دیگر مکانهای اعزام نیرو به سوی جبهه، از حضور فعال او خاطرهها دارند.
این پیرمرد سالخورده رزمندگان را تا پادگانها و مقرهای نظامی همراهی میکرد. با آنان مینشست، با آنها غذا میخورد و با تمام تواضع سخنانشان را گوش میداد و مشکلاتشان را در حد توان رفع میکرد. وی رزمندگان را فرزندان روحی و نظامی خودش میدانست.
یکی از خاطرات ارزشمندی که از آیتالله قاضی برجای مانده است، برگزاری نماز شکر در روز سهشنبه ۱۰ /۱ /۱۳۶۱ در باند اضطراری پادگان کرخه بود. همچنین ایشان اقامه نماز جمعه در زیر بمباران و موشکباران دشمن را در پرونده کاریاش دارد. طرح راهاندازی ناهار و خیاطی صلواتی و دیگر ایستگاههای صلواتی برای رزمندهها از اقدامات او بود که در ذهن و خاطره همه رزمندگان آن دوران به یادگار مانده است.
آیتالله قاضی هیچ وقت دست خالی به جبهه نمیرفت. گاه هدایای مردمی و گاه پتو و مربا و طلا و جواهرات را با خودش به جبهه میبرد و گاه به رسم یادگاری و تبرک، به رزمندگان اسکناس ۲۰۰ ریالی میداد. دزفول بدون نام آیتالله سیدمجدالدین قاضی دزفولی شناخته شده نیست. وی الگو و نماد مقاومت شهر دزفول بود که حضور بر مزار شهیدان و نیز شرکت در دعای ندبه سیار حضرت حجت بن الحسن العسکری (عج) را ترک نمیکرد.
تواضع او به قدری بود که گاه دست رزمندهای ۱۶ ساله را میبوسید. گاه دست یک کارگر یا یک خلبان را میبوسید. سرهنگ خلبان عابدینی ۳۵ ساله که سکوهای البکر و الامیه را بمباران کرده بود، از جمله افرادی است که آیتالله قاضی دستش را به نشانه این خدمتی که به ایران و اسلام کرده بود، بوسید.
حضرت آیتالله از حقوق مردم شهر هم با جدیت دفاع میکرد و از مسئولان پیگیر رفاه حال مردم میشد. ایشان در روزهای تاسوعا و عاشورا، عزاداران حسینی را همراهی میکرد و ساعتها به احترام آنان سر پا ایستاده و آنان را دعا میکرد. در مسجد جامع پس از نماز عشای شبهای جمعه میایستاد و زیارت وارث را با نوایی حزین و دلنواز میخواند. پس از قرائت زیارت امام حسین (ع)، سلام به امام رضا (ع) میداد و با سلام به امام زمان (عج) نماز را تکمیل میکرد.