سرویس جامعه جوان آنلاین: در این میان ساکنان منطقه ۱۸ تهران نه‌تن‌ها کمترین احساس تعلق و دلبستگی به محله سکونتشان را داشتند، بلکه در میزان لذت از زندگی در این محله هم کمترین میزان را به خود اختصاص داده بودند؛ اتفاقی که با نوع خدمات‌رسانی و نحوه تعاملات مدیران این منطقه با شهروندان ارتباط مستقیم دارد؛ منطقه‌ای صنعتی که به دلیل مشکلات زیرساختی برخی ساکنانش از نوع مدیریت آن گله و شکایت دارند.
منطقه ۱۸ تهران در جنوب غرب تهران قرار دارد. منطقه‌ای که تا چند سال پیش جزو تمیزترین مناطق از نظر آب و هوایی و آرام و بی‌سروصدا بود. البته این منطقه در گذشته هم از برخی کمبود‌ها در رنج بود، اما گویا طی سال‌های اخیر و با فاصله‌ای که بین مدیران این منطقه و ساکنانش ایجاد شده ورق برگشته است. با گذر به یکی از محلات این منطقه، یعنی خیابان ۱۷ شهریور می‌توان پی به برخی مشکلات اساسی برد.
تصمیمی از سر بی‌تدبیری
اواخر سال گذشته بود که شهردار منطقه ۱۸ تصمیم گرفت حساس‌ترین بخش خیابان ۱۷ شهریور، یعنی حدفاصل خیابان شهید اصغری تا خیابان شهید سرحدی را به بلوار تبدیل کند. محدوده‌ای که، چون هنوز عقب‌نشینی‌های آن کاملاً انجام نشده، به یک خیابان باریک می‌ماند که همیشه مملو از اتومبیل و پرترافیک است. شهرداری با ریختن سیمان، ماسه و بلوک کار خودش را کرد و بدون توجه به داروخانه‌ها، پاساژها، درمانگاه‌ها و ساختمان‌های مسکونی دو طرف خیابان ۱۷ شهریور، سدی برای عبور و مرور شهروندان ایجاد کرد. جدول‌کشی زشت و بی‌قواره‌ای که بدون در نظر گرفتن افراد سالمند و زنان بچه‌دار و کالسکه‌های نوزادان، فقط سرمایه‌ای عظیم را تلف کرد تا باری بر دوش زندگی ساکنان این محله اضافه کند. با اینکه از همان روز‌های شروع کار بسیاری از ساکنان این محله به این اقدام شهرداری معترض بودند، اما نگاه از بالا به پایین حتی اجازه نداد صدای مردم شنیده شود.
البته باید پذیرفت که کار‌ها و فعالیت‌های عمرانی نیازمند تخریب و ساخت‌وساز و تا حدودی ایجاد کارگاه ساختمانی است و شهروندان برای خلاصی از مشکلات موجود باید کمی بیشتر صبور باشند. شهرداری هم باید در کمترین زمان ممکن کار‌ها را به سرانجام برساند تا شهروندان کمتر اذیت شوند.
گذری به خیابان‌های اصلی این محله، یعنی شهید سرحدی، شهید میرزایی و شهید اصغری میزان توجه شهردار محله به نظافت و رفت‌وروب را هم نمایان می‌کند. البته برخی شهروندان نیز در ایجاد این شرایط تا حدودی مقصر هستند؛ رعایت نظافت باید از سوی شهرداری و شهروندان صورت گیرد تا محله تمیزی داشته باشیم.
با افزایش گرما بعضاً برخی سطل‌های زباله از چنان بوی تعفنی برخوردارند که در زمان گذشتن از کنار آن‌ها باید نفس را حبس کرد. گویا کوچه‌ها به صورت منظم هم نظافت نمی‌شوند، نظارت بر پیمانکاران در این حوزه نیز ضعیف است تا رسیدن به حد نرمال نیازمند توجه بیشتر مدیران شهری است.
در کنار تلاش برای احداث و ایجاد بوستان و افزایش سرانه فضای سبز در شرایطی که شهرداری با مسائل و مشکلات مالی روبه‌رو است، نواقصی هم وجود دارد که باید رفع شود. نظارت‌ها باید بر پیمانکاران افزایش یابد تا کار‌ها رها نشود.
در این خصوص متأسفانه وضعیت برخی بوستان‌ها هم چندان تعریفی ندارد. مثلاً بوستان آلاله از نورپردازی مناسبی برخوردار نیست و با اینکه در تابستان به علت گرمای شدید، مردم بعد از ساعت ۲۱ به بوستان‌ها می‌روند، اما سرویس‌های بهداشتی بعد از ساعت ۲۳ تعطیل می‌شوند و حتی بعضاً با نزدیک شدن به ساعت ۲۴ چراغ‌ها هم خاموش می‌شود. گویا مقررات و ضوابطی در این زمینه وجود دارد که شهرداران شب موظف به رعایت آن هستند. کاستن از فضا‌های بی‌دفاع شهری از وظایف شهرداری و نیروی انتظامی است و اگر این موارد رعایت نشود برای افزایش امنیت شهروندان چاره‌ای جز رعایت ضوابط باقی نمی‌ماند. باید قبول کرد شهرداری نمی‌تواند تمامی مسئولیت‌های امنیت این فضا‌های عمومی را در این بخش‌ها برعهده بگیرد و قوانین و آیین‌نامه‌های غیرکارشناسی مشکلاتی را برای مردم فراهم کرده است؛ بنابراین لازم است علاوه بر شهروندان مسئولیت‌پذیر و نیروی انتظامی، مدیریت شهری و سایر دستگاه‌های شهری نیز بیشتر در جهت آسایش و آرامش شهروندان گام بردارند.
اما نکته تاسفبارتر اینکه بار‌ها جوانان محله طرح‌هایی را برای بالا بردن میزان مشارکت شهروندان در مدیریت شهر و افزایش تفریح شادی و سرور آماده کرده‌اند، اما به ندرت توانسته‌اند آن‌ها را به مسئولان شهری عرضه و عملی کنند. امید آن است که با شکل‌گیری شورایاری‌ها این مشکلات نیز با همکاری اهالی و همت مدیران شهری برطرف شود.
در گزارشی که در مورد میزان علاقه‌مندی ساکنان هر منطقه تهران به محل سکونتشان منتشر شد، شاخص احساس تعلق به محله براساس «ترکیب خطی نمره سه گویه» علاقه به زندگی در محله، لذت بردن از زندگی در محله و احتمال ترک محله تهیه شده که نشان می‌دهد ساکنان منطقه ۱۸ کمترین حس تعلق به محلات خود را دارند و در برخی موارد اعتراض خود را عنوان کرده‌اند.
شاخص «احساس تعلق به محله» براساس «ترکیب خطی نمره سه گویه» علاقه به زندگی در محله، لذت بردن از زندگی در محله و احتمال ترک محله ساخته شده است که براساس آن میانگین شاخص تعلق به محله برای کل شهر تهران ۶۱ از ۱۰۰ است که بالاتر از حد متوسط بوده که تحلیل داده‌ها نشان داده است محلات ۶، یک و ۵ بالاترین حس تعلق و مناطق ۱۵، ۱۰ و ۱۸ کمترین حس تعلق به محلات خود را دارند.
به هر رو، شهر متعلق به همه شهروندان است و مشارکت و همکاری آنان در اداره شهر لازم و ضروری است و این امر می‌تواند علاوه بر افزایش مطالبه‌گری از مدیریت شهری میزان رضایت شهروندان را در همه امور اعم از شهری، اجتماعی، فرهنگی و حتی ورزشی و تفریحی تا حدود زیادی برآورده کند. بر این اساس از شورای اسلامی شهر نیز این انتظار می‌رود که با تخصیص بودجه و اعتبارات لازم این بخش شهر را بیشتر تحت حمایت قرار دهد و با حضور اعضا صحبت‌های شهروندان نیز شنیده شود.
این انتظار می‌رود که مسئولان شهری در ارائه خدمات و رسیدگی به محلات بیش از گذشته گام برداشته و تلاش‌های خود را مضاعف کنند تا علاوه بر افزایش رضایتمندی شهروندان میزان مشارکت آنان را نیز افزایش دهند.
حس تعلق به شهر با مسئولیت‌پذیری شهروندان و مدیریت شهری حاصل می‌شود و این دو، بال‌های این موجود زنده‌ای که شهر نامید می‌شود، هستند و اگر کم‌کاری از سوی هریک صورت گیرد، فشار بر دیگری وارد خواهد شد.ای کاش مدیریت منطقه ۱۸ به مطالبه‌گری شهروندان و مشکلات آن‌ها رسیدگی کند.
