در هیاهوی ورزش حرفهای و سروصداهای کرکننده آن که این روزها از هر زمان دیگری آزاردهندهتر به گوش میرسد، آنچه بهراحتی آب خوردن به دست فراموشی سپرده شده اوقات فراغت دانشآموزان عاشق ورزش است.
به چشم برهم زدنی یک ماه از تابستان گذشت. یک ماه دانشآموزان بدون اینکه برنامه خاصی از سوی مدارس برای آنها تعریف شود، گذشت. دانشآموزان یا در کوچهپسکوچههای شهر رها شدهاند یا اینکه موبایل و تبلت به دست گوشهای خزیدهاند. امسال هم درست مثل تمام سالهای قبل با تمام شدن آخرین امتحان خردادماه در مدارس کشور به روی دانشآموزان بسته شد و رفت تا اول مهر بدون اینکه کسی باشد که برای این آیندهسازان کشور دل بسوزاند.
با نگاهی گذرا به کوچهپسکوچههای شهر و دیدن نوجوانان محصلی که در نهایت با ترس و لرز توسط والدینشان به مدارس فوتبال میروند یا با لباسهای تکواندو در سطح شهر تردد میکنند، میتوان این حقیقت را دریافت که چه استعدادهای نابی داریم، اما از داشتن یک برنامه مدون و درست برای اوقات فراغت آنها عاجزیم. با دیدن این نوجوانان علاقهمند تنها باید تأسف خورد، چراکه اگر این میزان ظرفیت ورزش حرفهای و قهرمانی در اختیار کشورهای دیگر بود، به درستی از آن استفاده میکردند، اما ما فقط آنها و فرصتهایمان را میسوزانیم، چون بهجز هیاهو و سروصدای حرفهایهای ورزش چیز دیگری را نمیبینیم.
یک تابستان دیگر در حال گذر است و دانشآموزان ایران به جای سه ماه فرصت ورزش و بارور کردن استعدادهایشان، یک ماهش را به بطالت گذراندند و تکلیف دو ماه دیگر هم که به خودی خود روشن است. جالب آنکه مشعل المپیک ۲۰۲۰ توکیو که روشن شود، انگشت حیرت به دهان میگیریم که چگونه فلان ورزشکار ۱۶ ساله چینی مدالهای ژیمناستیک را درو کرد یا اینکه مگر میشود یک نوجوان ژاپنی صاحب گردنآویز طلای المپیک شود و.... بله میشود، چون آنها برای لحظهلحظه عمر و زندگی نوجوانان و دانشآموزانشان برنامه دارند و مثل ما در مدرسه را روی آنها نمیبندند. البته ما هم میتوانیم بهشرط آنکه برای این نسلی که سه ماه از عمرش را با سوءمدیریت میکشیم، برنامه داشته باشیم.
این برنامهای که عنوان شد یک برنامه جدی و عملی است، والا تا دلتان بخواهد کنفرانس، سمپوزیوم و نشست در خصوص اوقات فراغت دانشآموزان و ورزش دانشآموزی برگزار شده و چه هزینههایی که بابت آنها به گردن بیتالمال نیفتاده است، اما هر سال دریغ از پارسال. تابستان که از راه میرسد دانشآموزان و آیندهسازان ورزش کشور در کوچهپسکوچههای شهرها به امان خدا رها میشوند و مدارس هم تا شروع دوباره سال تحصیلی خاک میخورند.
لازم به ذکر نیست که امنیت مدرسه و امکانات هرچند محدود آن در طول تابستان تا چه میزان میتواند به رشد استعدادهای ورزشی دانشآموزان کمک کند، فقط کافی است که برای آنها برنامه داشته باشیم، شعارزدگی را کنار بگذاریم و به جای افتادن دنبال تصویب انواع و اقسام سندهای غربی و مخالف فرهنگ و آیینمان برای یکبار هم که شده خودمان برای نوجوانانمان برنامهریزی کنیم و نگذاریم فرصتهای پیشرو به این سادگی هدر بروند. تابستان ۹۸ هم میگذرد بدون اینکه به وضعیت آیندهسازان کشور اهمیت بدهیم. با ادامه این روند تابستانهای دیگر هم میآیند و میروند بدون اینکه از گذشته درس بگیریم.
نکته اینجاست که رسیدن به جایگاههای مهم، عناوین و افتخارات بزرگ در ورزش نیازمند کار درست و با برنامه روی نوجوانان و اهمیت دادن به ورزش دانشآموزی است. مسئله مهمی که مسئولان ورزش و مدیران آموزش و پرورش در طول تمام این سالها اهمیت آن را درک نکردهاند و قرار هم نیست که فعلاً به آن اهمیت دهند، چراکه بهزعم آنها ورزش تنها در حرفهایگری، حاشیهها و سروصداهای آن خلاصه میشود و بچهها در آن جایی ندارند.