این وادادگی طبق کدام اصل سیاست‌ورزی است؟!

فریدون مجلسی، از دیپلمات‌های سابق و از حامیان برجام در مصاحبه با روزنامه آرمان در ارزیابی اقدام ایران در توقیف نفتکش انگلیسی گفت: «شور، احساسات و هیجانات جنگاوران ما باعث شده که خود را در موضع برتر ببینند و تسلیم نمی‌شوند. چون تسلیم شدن را معادل شکست می‌دانند. پرسش این است که آیا ما در شرایطی هستیم که در هر حالت، عمل متقابل انجام دهیم؟ و آیا بهتر نیست این توانایی را در مقابله با تحریم‌های امریکا به‌کار ببریم که اکنون یک سال است کشور را مورد تحریم بین‌المللی قرار داده، بانک‌ها و تجارت بین‌المللی را به روی ما بسته و به کشور‌های دیگر فشار آورده که با ایران تجارت نکنند. بنابراین اگر توانایی داریم ما هم باید امریکا را تحریم کنیم و بانک‌های خودمان را به روی امریکا ببندیم و به کشور‌های دیگر نیز بگوییم که با امریکا تجارت نکنند وگرنه با پاسخ سخت ایران مواجه خواهند شد... در مجموع می‌توان تأکید کرد که بهتر بود که چنین اتفاقی نمی‌افتاد و به جای صرف انرژی و توان کشور در این راه، به فکر مشکلات خود بودیم.»
استفاده از واژه جنگاوران در مورد کسانی که در هر برهه‌ای حافظان امنیت و عزت این سرزمین هستند، نظر منفی مجلسی را در مورد نیرو‌های نظامی کشورمان نشان می‌دهد. آن‌ها جنگ‌آور نیستند، مدافعان سرزمین ما هستند. ضمن آنکه اقدام نیروی نظامی ما که خودسرانه نبوده، بلکه با هماهنگی همه نهاد‌های ذی‌ربط انجام شده و در واقع تصمیم کل کشور است. از سویی قیاس اقدام اقتصادی و سیاسی با عملکرد نظامی و امنیتی نابجاست. اگر در نبرد اقتصادی نخواستیم یا به دلیل نابرابری‌های ظالمانه در جهان نتوانستیم اقدام متقابل انجام دهیم، آیا باید در حوزه‌های دیگر به متجاوز بابت تجاوز دست مریزاد بگوییم؟! کدام اصل سیاست‌ورزی‌ای این نظرات عجیب و از سر وادادگی را تأیید می‌کند؟!