در روز‌هایی که بازار نقل و انتقالات فوتبال داغ است و بسیاری از باشگاه‌های فوتبال کشور به دنبال جذب بازیکن هستند، رسانه‌ای شدن حرفهای کارل هاینس رومنیگه، معاون باشگاه بایرن‌مونیخ آلمان و یکی از بزرگ‌ترین فوتبالیست‌های این کشور در خصوص اهداف و برنامه‌های یکی از پرافتخارترین باشگاه‌های فوتبال جهان و اروپا بسیار قابل تأمل بود.
«هدف ما این نیست که حق ترانسفر‌های بسیار بالا را بپردازیم، بلکه هدف حرکت در مسیری عادی است. از این نفرات به نحوی استفاده می‌کنیم که سالانه یکی، دو نفر بتوانند به تیم اصلی برسند. باید فلسفه شخصی خود را بیابیم. نباید غرق در کار‌های دیوانه‌کننده دیگران شویم.»
این چند خط قسمتی از حرفهای رومنیگه است. این‌ها را بگذارید کنار سیاست‌های نداشته باشگاه‌های فوتبال ایران، تفاوتی هم نمی‌کند که کدام باشگاه را انتخاب کنید. حالا مقایسه کنید سیاست جذب بازیکن در باشگاه بزرگی، چون بایرن‌مونیخ را با آنچه در فوتبال ایران رخ می‌دهد. بایرنی‌ها نه جوزده می‌شوند و نه غرق کار‌های دیوانه‌کننده بقیه، در عوض اینجا و در ایران مدیران جوزده و کارنابلد باشگاه‌ها کاملاً اسیر دلال‌ها هستند و هر طور که آن‌ها بخواهند عمل می‌کنند.
بایرن پول زیادی پرداخت نمی‌کند، اما اینجا باشگاه‌های بدهکار ما برای بی‌کیفیت‌ترین بازیکنان خارجی و داخلی میلیارد‌میلیارد پول می‌پردازند. چرا؟ چون خیلی راحت بازی دلال‌ها را می‌خورند و البته در این میان بی‌نصیب هم نمی‌مانند. به اخباری که این روز‌ها در خصوص فسخ قرارداد بازیکنان منتشر می‌شود، دقت کنید. مثلاً فلان باشگاه بابت فسخ قرارداد بازیکن نیمکت‌نشین چند میلیارد باید بپردازد یا اینکه دیگری به سبب نوع عقد قرارداد و اهمال‌کاری‌های بعدی باید به یک بازیکن بی‌کیفیت هزاران دلار پرداخت کند.
بایرن‌مونیخی‌ها اسیر شلوغ‌بازی‌ها و جو تحریک‌کننده بازار نقل و انتقالات نمی‌شوند، اما از یاد نبرده‌ایم مدیر باشگاهی را که به اسم ترکاندن بمب هر فصل بازار را به‌هم می‌ریخت تا رقبا هم برای عقب نماندن از او دست به کار شوند و در نهایت اسباب افزایش قیمت و میزان قرارداد فصل‌به‌فصل بازیکنان بی‌کیفیت فوتبال را رقم زدند و دست آخر کار را به جایی رساندند که انبوهی از پرونده‌های شکایت و بدهی روی دست باشگاه‌ها تلنبار شد.
حرفهای رومنیگه در شرایطی است که باشگاهی، چون بایرن‌مونیخ کاملاً خصوصی است و فوتبال ما برخلاف آنچه می‌خواهیم به دنیا نشان دهیم، کاملاً دولتی. بایرن برای استفاده از امکانات خود برنامه دارد، اما باشگاه‌های فوتبال ایران بدون برنامه از بیت‌المال خرج می‌کنند و اینجاست که پای مسئولان بالاتر هم به قصه باز می‌شود. بایرن‌مونیخ خصوصی است، اما کوچک‌ترین تخلفش به شدیدترین شکل ممکن با مجازات روبه‌رو می‌شود، اما اینجا خبری از برخورد با مدیران متخلف نیست که اگر بود الان امثال فتح‌الله‌زاده‌ها، رویانیان‌ها، افتخاری‌ها، طاهری‌ها و... آزاد نبودند و پرمدعاتر از قبل در خصوص فوتبال صبحت نمی‌کردند و حداقل درس عبرتی برای مدیران خرج‌تراش امروز باشگاه‌ها می‌شدند.
بایرن‌مونیخ آیینه تمام‌نمای رفتار و مدیریت حرفهای فوتبال در عالی‌ترین سطح آن است. رفتاری که باید از آن درس گرفت و اجرا کرد، اما افسوس که فوتبال ایران از مدیرانش گرفته تا مربیان و بازیکنانش فقط خرج کردن و هزینه‌تراشی حرفهای را یاد گرفته‌اند و اینگونه درس‌ها برایشان کوچک‌ترین اهمیتی ندارد. کاش می‌شد از رومنیگه و بایرن‌مونیخ بیشتر یاد بگیریم تا حداقل فوتبالمان سروسامان بگیرد.
