سرویس سیاسی جوان آنلاین: اروپا نمی‌تواند با معطل نگه داشتن ایران و خرید زمان صرفاً منافع خود را تأمین کند و ما چاره‌ای جز کاهش تعهدات برجامی خود نداریم.
اسماعیل بشری کارشناس مسائل بین‌الملل در گفتگو با مهر، در خصوص تأمین منافع ایران از سوی اروپا در قالب تعهدات برجامی در مدت زمان ۶۰ روزه دوم تا پیش از برداشته شدن گام سوم، اظهار داشت: تصور من این است که طرف‌های اروپایی کار بیشتری از آنچه تا به امروز در قالب برجام و اجرای تعهداتشان انجام داده‌اند را پیش نخواهند برد، در واقع اروپایی‌ها برجام را صرفاً در حد شعار و مواضع سیاسی حمایتی نگه می‌دارند.
وی گفت: شاید این موضوع که ما بخواهیم به طرف اروپایی بیش از حد فشار بیاوریم و از آن‌ها توقع و انتظارات بالاتر از آنچه در توان آنهاست را داشته باشیم، چندان هوشمندانه و مناسب نباشد، چراکه به واقع آن‌ها توان انجام تعهدات برجامی خود را با توجه به فشار‌های سنگین امریکا ندارند.
این کارشناس مسائل بین‌الملل با اشاره به سازوکار مالی ایجاد شده از سوی اروپا موسوم به اینستکس، افزود: در همین موضوع در میان کشور‌های عضو اتحادیه اروپا اختلاف نظر وجود دارد و همه به صورت یکدست به این موضوع نگاه نمی‌کنند، به تعبیر بهتر میزان همراهی آن‌ها با یکدیگر حتی در موضوع اینستکس هم متفاوت است.
این کارشناس مسائل بین‌الملل افزود: ایران پیش از برداشتن گام سوم و آغاز مرحله جدیدی از کاهش تعهدات، باید بررسی کند و ببیند در دو گام گذشته چه اتفاقاتی افتاده و واکنش طرف‌های مقابل چگونه بوده است. با بررسی‌های انجام‌شده می‌توان متوجه شد که آیا دو گام گذشته توانسته تاثیر ملموسی بر اجرای تعهدات توسط طرف‌های اروپایی بگذارد یا آنکه برعکس.
بشری ادامه داد: ما چاره‌ای جز کاهش تعهدات برجامی خود نداریم و این گزینه می‌تواند به عنوان مسیری مشخص تأمین‌کننده منافع ایران در قبال بدعهدی‌های طرف‌های باقی مانده در برجام به خصوص اروپایی‌ها باشد، هر چند باید منتظر ماند و دید نتیجه رفتار و سیاست‌های آن‌ها در آینده چه می‌شود، اما نمی‌توان برنامه‌های کشور را معطل آن‌ها نگه داشت و باید با توجه بیشتر به توانمندی‌های داخلی مسیر پیشرفت خود را طی کنیم.
وی در پایان خاطرنشان کرد: اگر اروپایی‌ها به آن چیزی که در مواضع سیاسی و بیانیه‌های خود بار‌ها مطرح می‌کنند مبنی بر اینکه خواهان حفظ برجام و تداوم همکاری‌ها با ایران هستند، باور دارند، باید هزینه تمایل خود را هم بپردازند. اروپا نمی‌تواند با معطل نگه داشتن ایران و خرید زمان صرفاً منافع خود را تأمین کند و مسئولیتی در قبال انجام تعهداتش نسبت به ایران نداشته باشد.
