سرویس ایثار و مقاومت جوان آنلاین: ماجرای بمبهای شیمیایی و مردم ایران، به اندازه بمب اتم و مردم ژاپن، قصهای طول و دراز دارد. گستردگی فاجعهای که صدام با بمبهای شیمیاییاش رقم زد به حدی است که هماکنون بسیاری از مردم در مناطق مرزی کشورمان همچنان در حال جنگی خاموش با عوارض بمبهای شیمیایی و میکروبی هستند و عموم مردم کشورمان از این دردها بیخبرند. مریوان و روستاهای اطراف آن نیز ازجمله مناطقی هستند که چندین بار مورد اصابت بمبهای شیمیایی دشمن قرار گرفتند. اما فاجعه مریوان هم مانند ماجرای اشنویه، مهجور و غریب است. در این حادثه چندین روستای مرزی مانند قلعه جی و نژمار خسارات بسیاری دیدند و شهدا و جانبازان بسیاری تقدیم کردند.
ماجرا از ظهر روز ۲۵ اسفند ماه ۱۳۶۶ شروع شد. در این روز ناگهان صدای غرش هواپیماهای عراقی از بالای سر اهالی به گوش رسید. یک هواپیمای بزرگ توپولوف روسی در آسمان کج شد و چیزهایی را روی هوا رها کرد که انگار اعلامیه بودند. اشیای رها شده توسط توپولوف در هوا برق میزد و فرود میآمد. انفجار مهیب آن قطعات براق به اهالی هشدار میداد که منطقه مورد بمباران خوشهای قرار گرفته است و احتمالاً در چند کیلومتر مربع هر جنبندهای را از بین برده است. اما تصورات اولیه اشتباه بود. اینها از بمبهای خوشهای هم خطرناکتر بودند. اشیای پرتاب شده، بمب شیمیایی بودند!
بمباران روستاهای مرزی مریوان از ۲۵ اسفندماه ۶۶ شروع شد و تا فروردین ماه ۱۳۶۷ ادامه یافت. هر بار روستا و منطقهای مورد حمله قرار میگرفت، مردم بیشتری آسیب میدیدند. خیلی از کودکان والدین خود را از دست میدادند و خیلی از پدرها و مادرها با مرگ عزیزانشان روبهرو میشدند. تنها در یک مورد دختربچه سه سالهای برای درمان به تهران برده شد. یکی از پاسدارها به تصور اینکه این کودک همه خانوادهاش را در بمباران از دست داده او را به فرزندی قبول کرد. از آن طرف نیز پدر و مادر کودک به تصور اینکه دخترشان کشته و پیکرش ناپدید شده است، از یافتن او ناامید شدند. اما این پایان کار نبود و حدود ۳۰ سال بعد این کودک و مادرش به طور اتفاقی همدیگر را پیدا کردند.
در ماجرای بمباران شیمیایی مناطق مرزی مریوان، غیر از دو روستای قلعه جی و نژمار، روستاهای کانی دینار، نی، بالک، هجرت، درگاه شیخان، بهرامآباد، بلبر، مرگ، شارانی، تازهآباد، کال بالا و درزیان هم از اثرات این بمباران وحشیانه در امان نماندهاند و مردم این روستاها نیز تلفات زیادی دادند. روی هم رفته، ۱۲۰ شهید و بیش از یک هزار جانباز ماحصل بمباران شیمیایی بعثیها در مناطق مرزی شهر مریوان بود.