کد خبر: 968837
تاریخ انتشار: ۱۷ شهريور ۱۳۹۸ - ۰۱:۱۳
زندگی خوابگاهی و به دور از حضور و نظارت خانواده یکی از اصلی‌ترین دغدغه‌هایی است که خیلی وقت‌ها موجب می‌شود تا خانواده‌ها از فرزندانشان بخواهند قید ادامه تحصیل در شهر غریب و زندگی در خوابگاه را بزنند، اما خیلی از آن‌هایی هم که شهر و دیارشان را رها می‌کنند و راهی غربت، شهر محل قبولی‌شان می‌شوند با چالش‌های مختلفی دست وپنجه نرم می‌کنند.
زهرا چيذری
سرویس جامعه جوان آنلاین: این در بهترین حالت و در شرایطی است که دانشجویان بتوانند در خوابگاه‌های تحت نظارت وزارت علوم سکنی گزینند. اما خوابگاه‌های خودگردان و خوابگاه‌های خصوصی که در نقاط مختلف شهر با دریافت مبلغ مناسبی یک شب جای خواب را به افراد اجاره می‌دهند، خیلی وقت‌ها بستری برای شکل‌گیری انواع و اقسام آسیب‌های اجتماعی است، به خصوص اینکه رئیس صندوق رفاه دانشجویان وزارت علوم به صراحت می‌گوید: «امکان نظارت کافی بر خوابگاه‌های خودگردان را نداریم.»

خوابگاه جزو امکانات رفاهی دانشگاه است و دانشجویان طبق ضوابط و شرایط تعیین‌شده به صورت فردی یا گروهی قسمتی از اوقات فراغت و استراحت خود را در آنجا به سر برده و به هنگام سکونت ضمن رعایت حقوق دیگران و مقررات خوابگاهی از امکانات فرهنگی، فوق برنامه، ورزشی، معیشتی و خدماتی آن در حدود امکانات دانشگاه استفاده می‌کنند، اما خوابگاه‌های دولتی کفاف پذیرش همه دانشجویان متقاضی را نمی‌دهد. اینجاست که آیین نامه خوابگاه ها، خوابگاه‌های خودگردان را پیش‌بینی کرده است. طبق آیین‌نامه، به منظور جبران کمبود خوابگاه دانشجویی و ایجاد زمینه مشارکت دانشجویان در امور رفاهی و معیشتی خود، دانشگاه‌ها و مؤسسات آموزش عالی می‌توانند کمبود ظرفیت خود را از طریق انعقاد قرارداد اجاره با اشخاص حقیقی یا حقوقی و ایجاد خوابگاه‌های خودگردان با مشارکت مالی دانشجویان ساکن، طبق ضوابط مندرج در این آیین‌نامه تأمین کنند؛ خوابگاه‌هایی که ظاهر نظارت مناسبی بر آن‌ها وجود ندارد!

تأکید آیین‌نامه‌ای بر نظارتی که نیست!
مطابق آیین‌نامه اداره خوابگاه‌های استیجاری خودگردان دانشگاه‌ها و مؤسسات آموزش عالی، تمامی امور مربوط به انتخاب ساختمان، تنظیم قرارداد، اداره نظارت بر امور جاری خوابگاه‌های خودگردان مشابه سایر خوابگاه‌های دانشجویی بر عهده معاونت دانشجویی - فرهنگی دانشگاه است. با وجود این ناصر مطیعی رئیس صندوق رفاه دانشجویان وزارت علوم تأکید می‌کند: «به دلیل محدودیت امکانات، امکان نظارت کافی بر این نوع خوابگاه‌ها را نداریم.»

رئیس صندوق رفاه دانشجویان وزارت علوم در حالی به صراحت از عدم نظارت بر خوابگاه‌های دانشجویی خودگردان سخن می‌گوید که در حال حاضر بیش از ۱۰۰خوابگاه خودگردان در مجموعه وزارت علوم وجود دارد و ۹ درصد دانشجویان وزارت علوم در خوابگاه‌های خودگردان ساکن هستند.

مطیعی در عین حال درباره نحوه نظارت بر خوابگاه‌های خودگردان این‌گونه توضیح می‌دهد: «در هر استانی شورای نظارت بر خوابگاه‌های خودگردان براساس آیین‌نامه مصوب تشکیل می‌شود که مسئولیت تشکیل و رسیدگی به این شورا‌ها بر عهده دانشگاه منتخب استان است و اعضای دانشگاه‌ها نیز در آن استان حضور دارند.»

رئیس صندوق رفاه دانشجویان وزارت علوم با بیان اینکه نظارت خوابگاه‌های خودگردان با خوابگاه‌های دولتی کاملاً متفاوت است، می‌افزاید: «نظارت یک مفهوم کلی و وسیع است؛ خوابگاه‌های خودگردان به دلیل اینکه خارج از دانشگاه‌ها قرار دارند، مانند سایر اماکن عمومی نظیر رستوران‌ها و ... از حیث فنی توسط شهرداری و مراجع عمومی مورد نظارت قرار می‌گیرند، اما نظارت بر تنظیم مناسبات و روابط دانشجو بر عهده شورا‌های نظارت استانی است.»

خانواده‌ها خودشان نظارت کنند!
مطیعی در خصوص وضعیت آسیب‌های اجتماعی در خوابگاه‌های خودگردان نیز معتقد است: «باید به این موضوع توجه داشت که یک دانشجو در طول عمر خود چند درصد از زندگی خود را در خوابگاه‌های خودگردان یا حتی دولتی دانشگاه‌ها صرف می‌کند، در واقع اگر بخواهیم این احتساب را در نظر بگیریم که دانشجو در طول عمر ۸۹ ساله خود تنها یک بیستم زندگی خود را در این مراکز صرف می‌کند؛ بنابراین این خانواده‌ها هستند که باید به آسیب‌های اجتماعی و زندگی فرزندان خود نظارت داشته باشند و مسئولیت‌هایی را که فوق طاقت نهاد‌های دولتی هستند را نباید به سمت این نهاد‌ها متمرکز کنیم.»

از نگاه وی خانواده‌ها باید به نحوی بر دانشجویان ساکن در خوابگاه‌های دولتی نظارت غیرمحسوس و از راه دور داشته باشند چراکه محدودیت‌های امکاناتی و کمبود نیروی متخصص امکان نظارت کافی را به دانشگاه‌ها نمی‌دهند.
نظر شما
جوان آنلاين از انتشار هر گونه پيام حاوي تهمت، افترا، اظهارات غير مرتبط ، فحش، ناسزا و... معذور است
تعداد کارکتر های مجاز ( 200 )
پربازدید ها
پیشنهاد سردبیر
آخرین اخبار