سرويس ايثار و مقاومت جوان آنلاين: در دوران دفاع مقدس، زمانی که سفر فیزیکی به «کربلا» آرزویی دستنیافتنی به نظر میرسید، کمتر کسی فکرش را میکرد روزگاری نهچندان دور میلیونها زائر از سراسر جهان و خصوصاً ایران اسلامی، مرزها را درنوردند و با پای پیاده خود را به این شهر مقدس برسانند.
زمان جنگ را یادمان است؛ روزهایی که حسرت کربلا در سرودها، شعارها و نوحهها رخ نشان میداد و هر گوشه از جبهه را که نگاه میکردی، یاد و ردی از کربلا به چشم میخورد. آن روزها رزمندههای ایرانی در حالی قدم به میدان جهاد میگذاشتند که روح و جسمشان با فرهنگ عاشورا عجین شده بود. فرهنگی که در آن مفاهیمی، چون شهید و شهادت، حسین و عاشورا و «کربلا» معانی خاصی داشت.
در آن نبرد نابرابر که تمام جبهه کفر به مصاف اسلام ناب محمدی آمده بودند، کربلا درست چند کیلومتر آن طرف مرزها بود. شهری که به قول آوینی (مانند یک افق) بارها و بارها آن را به تعداد شهدایمان فتح کرده بودیم، به شکل ظاهری بسته بود و بسیاری از رزمندهها در حسرت زیارت آن به خاک میافتادند و غرق در خون خود به شهادت میرسیدند.
آن زمان اگر کسی میگفت راه کربلا نه تنها برای رزمندههای خطشکن که برای مردم عادی نیز باز خواهد شد، همه آن را منوط به یک معجزه میکردیم. معجزهای که چند سالی است به مدد ایستادگی و مقاومت ملتهای ایران و عراق به واقعیتی عینی تبدیل شده است و هر سال با شکوهتر از سال قبل برگزار میشود.
اگر خوب نگاه کنیم، راهپیمایی چند ده میلیون نفری اربعین قدرتنمایی جبهه اسلام است که به مدد ایستادگی ملت ایران و خون رزمندگانش حاصل شده است. انتقال فرهنگ عاشورایی دفاع مقدس به حشدالشعبی و ملت عراق بود که باعث شد اکنون سنت حسنه راهپیمایی اربعین به این نحو باشکوه برگزار شود. وگرنه که موضوع اربعین و پیادهروی آن ریشه در تاریخ دارد و در دورههای مختلف به اشکال مختلف انجام میشد. اما آنچه امروز آن را عظیم و باورنکردنی کرده، همدلی دو ملت ایران و عراق است که شاکله این حرکت عظیم را پایهگذاری کرده و بستر لازم برای حضور دیگر مسلمانان و شیعیان جهان را در این حرکت بینظیر بنا نهادهاند.
روزی که رزمندههای ایرانی شعار «کربلا ما داریم میآییم» را فریاد میزدند، بستر رود خروشانی را بنا مینهادند که اکنون در قالب بزرگترین راهپیمایی مذهبی سراسر جهان تجلی یافته است. حرکت عظیمی که میرود افقهای بسیاری را فتح کند. امروز سوریه و فردا قدس شریف.