سرویس سبک زندگی جوان آنلاین: در شهر من و شما بسیارند کسانی که از تنهایی بیزارند. چشمشان به در است تا یکی سکوت را بشکند و لب خشکشان را به خنده و حرف وا دارد. هنوز هستند کسانی که می‌خواهند تنها نباشند، اما دنیا برایشان ساز مخالف زده و تنهایی را سهمشان کرده است. اگر باور ندارید سرزده به تک‌تک اتاق‌های یک بیمارستان بروید. شبانه بروید تا بیشتر عمق تنهایی را دریابید. خوب که گوش تیز کنید صدای هق‌هق آدم‌های تنها را زیر لحاف نمور می‌شنوید. خوب که چشم باز کنید پلک‌های متورم از گریه بیمار‌ها را می‌بینید. تنهایی توی بیمارستان درد غریبی است. حتی او که محبوب قلب‌های خانواده است و برو بیا زیاد دارد دلش کنج بیمارستان تنگ می‌شود، وای به کسی که سهم بیرون اتاقش هم به اندازه الانش باشد. تنها و بی‌کس! تنها و بی‌پول. گاهی دومی از اولی دردناک‌تر است. مجبوری بمانی، چون پول نداری. تنهایی، چون کسی را نداری. ساعت‌های عیادت بیمارستان‌ها از تلخ‌ترین لحظه‌های عمر من است. هروقت به عیادت یک بیمار می‌روم بیش از آنکه فکر بیمار خودم باشم که دورش را آدم‌های مختلف احاطه کرده به تخت کنارش می‌نگرم، به زن‌هایی تنها یا مردانی غمگین که چشمشان به در مانده تا کسی بیاید و با آن‌ها همدردی کند. آنجا حالم را بد می‌کند. سکوت و غربت آدم‌ها دلم را می‌لرزاند. یاد اینکه من توی خانه‌ام نشسته‌ام چای می‌نوشم و یک کودک سرطانی در مؤسسه با یک عروسک سرگرم است دلم را می‌لرزاند. فکر اینکه من دست‌های مادرم را می‌بوسم و کنارش آرامم، اما زنی تنها در آستانه میانسالی یا پیری در سرای سالمندان تنهاست و چشم‌انتظار دیدن روی فرزندش است اشکم را روی گونه می‌چکاند.
دست خودم نیست. تنهایی و بی‌کسی آدم‌ها همیشه برایم عذاب‌آور بوده است. همیشه در پی سوگی که رخ داده به سوگ‌دیده می‌اندیشم که شب توی تنهایی چه می‌کند با این اندوه جانکاه؟ چه کسی غربت و تنهایی‌اش را تسلی می‌بخشد. چه کسی حال یک زندانی را پشت میله‌های قفس می‌فهمد؟ حال نزار و نگاه پشیمانش را؟ چه کسی اندوه پلک‌هایش را برای نگرانی سیر شدن شکم بچه‌هایش می‌فهمد. چه کسی تنهایی همسرش را که شریک اشتباهات اوست، چون قسم خورده تا ابد کنارش باشد، می‌فهمد؟
تنهایی گاهی وقت‌ها آزاردهنده است. بیایید برای تنهایی آدم‌ها کاری کنیم. تا می‌شود دلی را تسلا دهیم و قلبی را از رنج تنهایی نجات دهیم. بیایید سکوت‌های تلخ آدم‌های تنها را بشکنیم و گل لبخند بر لب‌هایشان بنشانیم. بیایید تا آلزایمر به جانمان نیفتاده قدر عزیزانمان را بدانیم و تا می‌شود تنهایشان نگذاریم و مرهمی باشیم بر دردشان.
