سرویس ورزشی جوان آنلاین: نخستین بار سال ۲۰۰۹ بود که در مسابقات جهانی کانادا روی سکو رفت و گردن‌آویز نقره را با خود به ارمغان آورد. بعد از آن دیگر جز به طلا رضایت نداد و فقط بر سکوی نخست قهرمانی ایستاد. چه در مسابقات جهانی، چه آسیایی و.... این بار، اما داستان کمی متفاوت بود. محسن سیفی این بار طلای جهانی را برای شخص خاصی می‌خواست؛ برای مینل چهار ماهه که حضور در اردو‌ها اجازه نداده بود، در طول چهار ماهی که از تولد دخترش می‌گذشت کنار او باشد. دلش می‌خواست هدیه‌ای خاص به دخترش تقدیم کند و آن هدیه پنجمین طلای ووشوکار وزن ۷۰ کیلوگرم ایران بود که در شانگهای چین به دست آمد و سیفی از همانجا، مهد ووشوی جهان، طلای ارزشمندی را که چینی‌ها میلیون‌ها دلار برای کسب آن هزینه کرده بودند به دخترش و همه مردم ایران تقدیم کرد.
پنجمین طلای رقابت‌های جهانی ووشو نشان داد که سیفی به کمتر از طلا رضایت نمی‌دهد، اما به نظر می‌رسد این طلا طعم دیگری برایتان داشته باشد، چراکه گفته بودید پنجمین طلای جهان را برای دخترم می‌خواهم.
بله همینطور بود. قرار بود این طلا را به دخترم تقدیم کنم و وقتی برگشتیم اولین کاری که کردم انداختن طلای این رقابت‌ها به گردن دخترم بود، چون شرایط خیلی سختی داشتم و اصلاً متوجه نشدم کی مینل چهار ماهش تمام شد. مدام در اردو‌های تیم ملی بودم باید سخت تمرین می‌کردم. از طرفی دلتنگ دیدن دخترم بودم. اما باید شرایط را تحمل می‌کردم. باید با دست پر برمی‌گشتم. خصوصاً که می‌خواستم رهاورد این مسابقات را به دخترم تقدیم کنم و خوشحالم که توانستم با سربلندی از این امتحان بیرون بیایم و شرمنده مردم نشدم و توانستم خوشرنگ‌ترین مدال را کسب کنم و از همانجا طلای جهان را به دخترم تقدیم کردم.
این دوره از رقابت‌های جهانی ووشو چطور بود؟
پانزدهمین دوره مسابقات قهرمانی جهان در شانگهای چین بود. من در شش رقابت قهرمانی جهان شرکت کردم، اما این یکی از بی‌نظیر‌ترین مسابقات جهانی بود که در آن حضور داشتم. هم از نظر سطح کیفی و هم کمی. بیش از ۱۰۰ کشور در این رقابت‌ها شرکت کرده بودند. چینی‌ها تمام سعی خود را کرده بودند تا به صورت ویژه‌ای این رقابت‌ها را برگزار کنند. به طوری که مسابقات تالو و ساندا به دلیل استقبال گسترده از این رقابت‌ها در دو سالن مجزا برگزار می‌شد و خدا را شکر توانستم یک بار دیگر به عنوان سرباز ایران در تیم ملی حضور داشته باشم و با دست پر به کشورم بازگردم.
به نظر می‌رسید چینی‌ها هزینه زیادی کردند، چراکه به دنبال کسب عنوان قهرمانی در خانه بودند.
بله همینطو راست. به گفته خودشان ۲ میلیون دلار برای برگزاری این مسابقات هزینه کرده بودند.
چه حسی داشتید وقتی با وجود هزینه‌ای که چینی‌ها کرده بودند موفق شدید قهرمانی این دوره از رقابت‌ها را به نام ایران بزنید؟
واقعیت این است که هیچ کدام از ما فکر نمی‌کردیم به عنوان قهرمانی دست یابیم. در بهترین حالت تصور می‌کردیم موفق به تکرار نتایج دوره قبل بشویم. اما در چین کاری کردیم کارستان که صد البته تکرارش بسیار سخت است. اما نمی‌دانید چه حس خوب و غرورانگیزی دارد در خانه چینی‌ها قهرمان ووشو شوید. این رشته مال چینی‌هاست. چینی‌ها میلیون‌ها دلار هزینه کرده بودند که قهرمان جهان شوند. اما دو ووشوکار آن‌ها برابر ووشوکاران ایران چنان شکست خوردند که کل سالن ساکت شود.
در تاریخ ورزش ایران تا به حال سابقه نداشته که یک رشته ورزشی وارد مسابقات جهانی شود و تمام نفرات آن موفق به کسب مدال طلا شوند.
بله و این نشان می‌دهد در حال حاضر، ساندای دنیا در سیطره ایران است و امیدوارم بتوانیم از این شرایط و ترسی را که در دل چینی‌ها انداختیم دفاع کنیم و موفقیت‌هایمان با حمایت مسئولان تداوم داشته باشد. این قهرمانی کار یکسال و دو سال نیست. این نتیجه مدیریت درست و بلندمدت است؛ یک پروسه ۱۰ ساله و اینطور نیست که شب بخوابیم و فردا قهرمان جهان شویم. برای رسیدن به این موفقیت برنامه‌ریزی کاملی انجام شده بود. همین الان که مسابقات جهانی تمام شده است، برنامه‌های بعدی کاملاً مشخص است؛ زمان اردو‌ها و تمرینات. چه برای آن‌ها که در تیم ملی هستند و چه نفراتی که در راه رسیدن به تیم ملی هستند. روشن بودن تکلیف ووشوکاران و همچنین همبستگی بچه‌ها خیلی در کسب این موفقیت نقش داشت.
قهرمانی در چین بدون شک نگاه دنیا را به سانداکاران ایران تغییر خواهد داد.
همینطور است. قبلاً همه تیم‌ها و کشور‌ها سعی می‌کردند با چینی‌ها اردوی مشترک داشته باشند و از همان اردو‌ها بود که راهی مسابقات آسیایی، جهانی و... می‌شدند. اما بعد از این مسابقات، همه کشور‌ها پیگیر این بودند که چطور بیایند ایران و با تیم ووشوی ایران تمرین کنند. این مسئله نشان می‌دهد که تا چه اندازه نگاه دنیا به ووشوی ایران تغییر کرده و این تغییر نگاه را بدون شک نتایج به دست آمده در شانگهای چین که مهد ووشو می‌باشد، رقم زده است.
یکی از اتفاقات خوب و جالب این بود که سانداکاران ایران با مربیان داخلی به عنوان قهرمانی دست یافتند و این نشان می‌دهد که ووشوی ایران برخلاف خیلی از رشته‌های دیگر نیازمند مربیان خارجی نیست.
قطعاً. از سال ۲۰۱۱ به بعد در همه مسابقات با مربیان داخلی شرکت کردیم و نتایج خوبی هم گرفتیم. هر دوره یک طلای بیشتر، هر دوره نتیجه‌ای بهتر و گل کارمان نیز همین مسابقات جهانی شانگهای چین بود. حالا ما سطح یک دنیا هستیم و در ساندا چینی‌ها از ما عقب‌تر هستند. این موفقیت توانایی مربیان داخلی را به رخ می‌کشد که اگر اینگونه نبود، الان قهرمانی در دستان چین بود نه ایران.
چهار مسابقه سنگین را برای ایستادن بر سکوی قهرمانی پشت سر گذاشتید. کدام مسابقه و کدام حریف سخت‌تر بود؟
سه حریف اول خیلی خوب بودند. حریف اندونزیایی برنز آسیایی و نقره جهان را داشت. سال گذشته یک ماه هم در ایران با هم تمرین کرده بودیم و شناخت خیلی خوبی از من داشت و سعی می‌کرد بازی مرا ببندد و راحت اجازه نمی‌داد فنون درگیری را اجرا کنم. ووشوکار کره جنوبی هم قهرمان جام جهانی و جهان بود. نقره جهان را داشت و بازیکن خیلی خوب و زیرکی بود که به لطف خدا این حریف را هم شکست دادم. ولی مهم‌ترین حریف، سانداکار چینی بود. مسابقات در چین بود و شهر شانگهای، شهر خود همین ورزشکار بود. حالا شما تصور کنید چه شرایط ویژه‌ای برای حریف است. چینی‌ها ووشوکار نامبروان خود و یک ورزشکار حرفه‌ای آورده بودند که چندین کمربند قهرمانی داشت و همه مربیان فکر می‌کردند بالاخره می‌توانند مرا ببرند و طلای جهان را از آن خودشان کنند ولی خدا را شکر با توجه به اینکه بازی‌های قبلی او را دیده بودیم با یک بازی حساب شده موفق به شکست این حریف هم شدم.
بدون تردید لازمه کسب این موفقیت‌ها تمرینات مداوم و حضور در اردو‌های طولانی مدت است. حضور مهسا جاور به عنوان یک ورزشکار کنار قهرمان ساندای ایران چقدر در کسب این موفقیت‌ها نقش داشت؟
حضور او در زندگی من یک نقطه عطف بود. بدون تردید نمی‌توانستم در کنار یک فرد عادی این مسیر و روند را طی کنم. اگر خودش ورزشکار نبود و معنی تمرین کردن حرفه‌ای و اردو‌های تیم ملی را متوجه نمی‌شد به مشکل می‌خوردم. اما او و خانواده‌اش در این زمینه کاملاً منطقی برخورد کردند. من واقعاً مدیون همسرم هستم، خصوصاً این چهار ماه که او به تنهایی تمام وظایف دخترمان را به دوش کشید. زندگی کردن با ورزشکاران ملی‌پوش خیلی سخت است و او که خودش با شرایط سخت حضور در اردو‌ها و تمرینات تیم ملی آشناست خیلی کمکم کرد.
آرزوی ورزشی قهرمان ووشوی ایران چیست؟
به ما که دیگر قد نمی‌دهد، اما دلم می‌خواهد ووشو به المپیک راه یابد و خوب می‌دانم که در آن صورت ووشوی ایران می‌تواند با مدال‌های خوشرنگ تأثیر زیادی در رنکینگ ایران داشته باشد.
حاضرید یک روز به عنوان مربی تیم‌های پایه کار کنید یا نقش استعدادیاب را در ووشو بازی کنید؟
چراکه نه. اگر روزی هم قرار باشد کاری در این زمینه انجام دهم ترجیح می‌دهم از رده‌های پایه باشد؛ چراکه اگر در رده‌های پایه خوب کار کنیم و آنچه که باید را به خوبی آموزش دهیم، همین‌ها در رده‌های بزرگسالان کاری می‌کنند کارستان، اما مهم‌ترین مسئله برای من و همه رزمی‌کاران اخلاق‌مداری است. همه مدال‌ها و موفقیت‌ها به دست فراموشی سپرده می‌شود، اما اخلاق‌مداری نه. به عنوان کسی که مدال‌ها و طلا‌های بسیاری گرفتم، اما بر این باورم که شما قبل از آنکه یک مبارز خوبی در میدان باشید، باید یک ورزشکار با اخلاق و مردمدار باشید وگرنه موفقیت‌هایتان کمترین ارزشی ندارد.
