سرویس سبک زندگی جوان آنلاین: آپارتماننشینی زندگی در واحدهایی است که شبیه قوطی کبریت هستند و انگار فقط خواسته که مکانی باشد برای خوابیدن. به عبارتی یک نوع خوابگاه. خوابگاههایی عاری از هر گونه روح زندگی و تعاملی که باید در زندگی ما انسانها باشد تا بتوانیم زنده باشیم. از دشواریها و ویژگیهای فرهنگی که بر سر راه آپارتماننشینی در ایران قرار دارد، میتوان به این موارد اشاره کرد: شمار اعضای خانواده، دید و بازدیدها، آشپزی و آشپزخانه، وسایل خانه، جای خواب، بلندی صدا، مالکیت خانه و مالکیت آپارتمان، نگهداری حیوانات، زبالهها و نهایتاً مالکیتها و مسئولیتهای مشترک.
به قول ارسطو ما برای بقای خود نیاز به ارتباط داریم، اما آیا این نیاز در ساختمانهایی اینچنینی برطرف میشود؟ آیا نیاز به ایمنی، از جمله نیازهایی که روانشناس انسانگرا، آبراهام مزلو به عنوان نیازهای اولیه ما انسانها عنوان میکند، در چنین واحدهایی به دست میآید؟ نیاز به صمیمیت، عشق و تعلق خاطر چطور؟ متأسفانه شرایط اقتصادی- اجتماعی جامعه، ما را هر روز بیش از پیش به سمت آپارتماننشینی میبرد و کمکم خانههای حیاطدار با آن همه روح زندگی به فراموشی سپرده شده و حیات همسایگی صمیمانه را با مخاطره روبهرو کرده است. امروز کودکان آپارتماننشین یک وجب جا برای بازی کردن ندارند.
خانههای آپارتمانی به واسطه همه محدودیتهای ذکر شده که اجازه هر نوع تعامل انسانی را از ما گرفته است، ما را بیش از پیش به سمت جدایی از دنیای واقعی و گرفتار آمدن در دنیای مجازی میکشاند. همان طور که میدانیم دنیای مجازی دنیای امنی نیست چراکه ارتباطات در آن بدون هیچ قاعده و قانون خاصی شکل میگیرد، بنابراین برای فردی که نیاز به ارتباط را در منزل و در ارتباط با اعضای خانواده نتوانسته برآورده کند، یک فضای فوقالعاده خوب برآورد میشود که میتواند به راحتی با افراد مختلف تعامل داشته باشد. زنان و مردان متأهلی که با خیالی آسوده از اینکه هویت واقعیشان برملا نمیشود با وارد شدن به برنامههای مختلفی همچون تلگرام، واتسآپ و... به واسطه عضو شدن در گروههای عمومی چت به راحتی با فردی که به صحبتهایشان گوش میسپارد و با آنها همدلی میکند، وارد یک ارتباط نادرست میشوند و به همین راحتی اساس یک خانواده از هم میپاشد.
با گشت و گذاری در دادگاههای حل اختلاف زناشویی متوجه میشویم که اکثر قریب به اتفاق شکایتها به دلیل سوءظن یکی از زوجین نسبت به یکدیگر و ارتباطات خارج از عرف زوجین است و وقتی از آنها شواهد و دلایل را جویا میشویم، تنها چیزی که به اتفاق از آنها میشنویم ارتباط خانم یا آقا با جنس مخالف خود در فضای مجازی است.
بخشی از اینها از جمله پیامدها و تبعات آپارتماننشینی است. همان طور که اشاره شد پدیدهای تقریباً نوظهور که در آن آدمها با وجود نزدیکی فیزیکی، از منظر روابط عاطفی فرسنگها با یکدیگر فاصله دارند. چون در زمانهای قدیم که خانههای ویلایی بیشتر بودند، خانهها بزرگ بودند و فراخ و اعضای خانه و خانواده از نظر کلامی با یکدیگر بیشتر در ارتباط بودند، اما امروزه با رشد قارچگونه ساخت و سازها و همچنین رشد شهرنشینی و وادار شدن مردم به آپارتماننشینی، اعضا و اقوام در واحد آپارتمانی یک جا جمع و به اصطلاح با همند، اما دور از همند و هر کسی در آپارتمان و سلول خود به سر میبرد.
ورود و پیشرفت تکنولوژی و گوشیهای هوشمند و فناوریهای نوین ارتباطی نیز دست به دست هم داده تا ما را بیش از پیش به سوی رهایی از دنیای حقیقی و واقعی و گرفتار شدن در دنیای مجازی بکشاند.