سرويس فرهنگ و هنر جوان آنلاين:چند سالی است که دم دمای جشنواره فیلم فجر که می‌شود پای ثابت بحث و دغدغه خبرنگاران و رسانه‌های عمدتاً سینمایی این شده که محل کاخ یا همان سینمای رسانه جشنواره فیلم فجر کجاست؟ و باید کجا باشد.
در سال‌های نه چندان دور که تعداد خبرنگاران و رسانه‌ها خیلی محدود و مشخص بود، معمولاً یکی از سینما‌های مرکز شهر مثل «فلسطین»، «استقلال» و یا «صحرا» سالن نمایش دهنده فیلم برای اهالی رسانه و منتقدان بود و همه خبرنگاران به همراه عوامل فیلم به خوبی و خوشی وارد سالن می‌شدند و فیلمشان را میدیدند و کارشان را هم انجام می‌دادند.
در اواخر دهه ۸۰ با گسترش اینترنت و به تبع آن شکل گیری رسانه‌های مجازی، خبرگزاری‌ها و سایت‌های خبری به یکباره تعداد زیادی رسانه و خبرنگار به جامعه خبری کشور اضافه شد. همین رسانه‌ها در زمان برگزاری جشنواره فیلم فجر برای پوشش این رویداد متقاضی حضور در جشنواره هم شدند.
برای اولین بار در بهمن ماه ۸۸ بود که «جواد شمقدری» معاون وقت سینمایی تصمیم گرفت جشنواره فیلم فجر را به سالن برج میلاد ببرد و اصطلاح «کاخ جشنواره» از آن زمان بود که بین اهالی رسانه و خبرنگاران باب شد.
ظرفیت بالای سالن، کیفیت خوب صندلی‌ها و پرده نمایش،سالن کنفرانس خبری استاندارد و یک پارکینگ مناسب به علاوه فضای کار وسیع و راحت برای اهالی رسانه باعث شد که خیلی زود برج میلاد در دل اهالی رسانه جا باز کند.
چند سالی پشت سر هم جشنواره فیلم فجر در برج میلاد برگزار شد که الحق و الانصاف به نسبت دوره های پيشين شکوه و عظمت زیادی پیدا کرده بود. این رویه برگزاری جشنواره ادامه داشت و نواقص کوچیکی هم كه بود داشت برطرف می‌شد که به یکباره مدیران سینمایی دولت دوم روحانی به این نتیجه رسیدند که چرا ما کاری بايد که پایه گذارش دولت قبل بوده انجام بدهيم؟ و با فرض اینکه هر کاری دولت قبل کرده حتماً اشتباه بوده و ما باید بر عکس آن را انجام دهیم، تصمیم گرفتند که نمایش فیلم ها را از برج میلاد به سینمای دیگری ببرند. دلایل مختلفی هم برای این امر برشمردند که تقریباً هیچکدام محکم و منطقی نبودند و سینما های پیشنهادی جایگزین به مراتب مشکلات بیشتری داشتند.
به هر حال با همه مخالفت‌هایی که با این طرح شد «ابراهیم داروغه زاده» دبیر جشنواره فیلم فجر تصمیم گرفت که «سینما ملت» را جایگزین برج میلاد کند.
بعد از گذشت دو دوره از برگزاری جشنواره فیلم فجر در سینمای «ملت» هنوز هم که هنوز است اين پرديس، مكان مناسبی برای اهالی رسانه نشده است.
مشکلات عدیده‌ای که اين سينما دارد همچنان بر جای خودش باقی و استوار است. تقاطع پر ترافیک و شلوغ اتوبان کردستان و خیابان ولیعصر، نداشتن فضای کار مناسب و راحت برای اهالی رسانه. نداشتن پارکینک مناسب و به اندازه، کمبود فضای باز و همچنین فضا‌هایی برای گپ و گفت اهالی رسانه با سینماگران، بخشی از مشکلات پردیس ملت است که امسال با وجود اینکه طبقه دومش هم «فود کورت» شده، بي شك بدتر و نابهنجارتر خواهد شد.
این پردیس حتی برای جشنواره جمع و جورتر و تخصصی تری مثل جشنواره فیلم کوتاه هم دچار مشکل و چالش جدی شد. حال اینکه چرا عده‌ای این همه اصرار به برگزاری این رویداد مهم و ملی در سینمای بسته و نافرمی مثل «ملت« دارند، هنوز مشخص نیست.
اگر واقعاً این سالن برای اهاله رسانه، خبرنگاران و عکاسان است و دست اندرکاران این رویداد مهم می‌خواهند میزبان آنها باشند، اکثریت رسانه‌ها و خبرنگاران برج میلاد را ترجیح می‌دهند و حتی چندین بار برای این کار کمپین هم تشکیل دادند. ولی ظاهراً یا منافع عده‌ای در این است که این جشنواره در پرديس ملت باشد یادست‌هایی در کار است تا بزرگ ترین و مهم ترین رویداد سینمایی کشور را که همواره از آن به عنوان جشن انقلاب یاد می‌شود کوچک، خنثی و بی خاصیت کنند، تا بعد از چند سال دیگر جشنواره فیلم نام و اعتباری نداشته باشد. اینکه عده‌ای از فیلمسازان هم تصمیم گرفته اند که فیلمشان را به جشنواره ندهند، پازل دیگری از کلید خوردن بی اعتباری و خنثی کردن این رویداد مهم ملی است.
پی بردن به اینکه چه سیاسیت و چه منافعی برای عده‌ای در میزبانی پردیس «ملت» است، شاه کلید حل این مناقشه چند ساله اخیر سینمای ایران است. در سینمایی که بر خلاف شعار رییس سازمان سینمایی اش مناسباتش به هیچ وجه شفاف نیست، باید دید چه منفعت چرب و چیلی در پس این ماجرا نهفته است.
والله اون موقع که میلاد هم بود عین همینا رو نوشتین
