تنها رشته تیمی راهیافته به المپیک ورزش کشور (تاکنون) برای حضور پرقدرت در بزرگترین و مهمترین آوردگاه ورزش جهان به ۳ میلیارد تومان بودجه نیازمند است، این را رامین طباطبایی، رئیس فدراسیون بسکتبال میگوید.
بسکتبال ایران سالهاست که برای کشور افتخارآفرینی میکند؛ حضور پرقدرت در آسیا، حضور در جام جهانی و رقابت با بزرگان جهان بسکتبال و در نهایت کسب سهمیه المپیک ۲۰۲۰ توکیو بهعنوان اولین رشته تیمی تنها بخشی از افتخارات بسکتبالیها در رده ملی است. حالا در روزهایی که وزارت ورزش با سیاستی حساب شده و یک نقشه از پیشطراحی شده از تمام فدراسیونهای المپیکی قول کسب مدال و موفقیت در توکیو را میگیرد و آن را رسانهای میکند، بسکتبالیها عنوان میکنند که آمادهسازی تیم ملی برای المپیک پیشرو ۳ میلیارد تومان پول میخواهد. ۳ میلیارد، دقت کنید؛ فقط ۳ میلیارد. روی این مبلغ تأکید میکنیم، چون درست همان مبلغی است که همین یکی، دو روز قبل با کم و زیادش از بیتالمال برای حضور چند دقیقهای به بازیکن خارجی بیکیفیتی تقدیم شد تا به ریش ورزش ایران بخندد و برود و شاید از دستمان شکایت نکند. با این تفاوت که این ۳ میلیارد برای بسکتبال المپیکی هزینهای هنگفت است، اما برای فوتبال پولتوجیبی!
داستان جونیور برزیلی و پولی را که مفت گرفت و رفت، بگذارید کنار درخواست رئیس فدراسیونی که باید تیمش را برای رقابت با برترینهای جهان آماده کند و بعد نگاه کنید نوع برخورد وزارت ورزش را با این دو ماجرا که در دو مجموعه زیردستش اتفاق میافتد. بسکتبال بهعنوان فدراسیونی که بودجهاش را از وزارت ورزش میگیرد باید با همین امکانات خوب نتیجه بگیرد و تازه قول موفقیت هم بدهد، اما عزیزدردانههای وزارت در فوتبال بدون کوچکترین آوردهای برای ورزش هر چقدر بخواهند میچاپند و عین خیالشان هم نیست که بیتالمال را هدر میدهند.
این نگاه کلی ورزش کشور در سال منتهی به المپیک است. نگاهی که در هیچ جای دنیا دیده نمیشود، اما اینجا وجود دارد. داستان مربوط به دیروز و امروز هم نیست تا بوده همین بوده، با این تفاوت که هر سال و هر دوره بدتر از قبل شده است. تیم ملی بسکتبال با کلی بازیکن در تراز جهانی باید برای گرفتن بودجه برپایی اردوی آمادهسازی المپیک به وزارت ورزش و کمیته ملی المپیک التماس کند و حتماً قول هم بدهد، اما رشته عزیزدردانه وزارت و باشگاههای همیشه شکستخورده و بدهکارش بدون هیچ دغدغهای پول بیتالمال را از همین وزارت میگیرند و آن را خرج بازیکنان بیکیفیت خارجی و پروندههای شکایات بینالمللی ناشی از سوءمدیریتشان میکنند و دور میریزند.
المپیک خیلی زودتر از آنچه تصورش را داشتیم از راه رسید. انگار همین دیروز بود که نوشتیم باید از ناکامیهای المپیک ۲۰۱۶ ریو درس گرفت و از همین حالا خود را برای ۲۰۲۰ توکیو آماده کرد. حالا، اما درست در فاصله هشت ماه مانده تا المپیک توکیو باید متأسف باشیم و بنویسیم که ورزش فوتبالزده ایران با مسئولان عشق فوتبالیاش کاری کردهاند که نباید توقع چندانی داشت. این روزها هرچه پول هست برای فوتبالیهاست؛ دلارهای بیزبان بیتالمال در راه تیم ملی و باشگاههای شکستخورده فوتبال از کشور خارج میشود، اما بقیه رشتهها از جمله آنها که مثل بسکتبال، تیراندازی، کشتی، کاراته، تکواندو و وزنهبرداری که قرار است راهی المپیک شوند باید شرایط خاص اقتصادی و تحریمی کشور را درک کنند و بدانند که پول نیست!
نگاه ورزش دنیا به المپیک است و نگاه ورزش ما به فوتبال، بودجه ورزش آنها خرج استعدادهایشان میشود تا در المپیک مدال درو کنند و بودجه ورزش ما صرف پرداخت غرامت به پروپیچها، جونیورها، طلب ویلموتسها و پاداش بردهای بیاثر فوتبالی که در نهایت چیزی جز شکست و تحقیر برایمان به ارمغان نیاورده است. این تفاوت اصلی ورزش ما با ورزش دنیاست، ورزشی که برای بسکتبال و بقیه المپیکیهایش به اندازه یک بازیکن بیکیفیت خارجی دستچندم هم ارزش قائل نیست. از چنین ورزشی با چنین مسئولانی قطعاً نباید هم توقع موفقیت و پیشرفت داشت.