سرویس سبک زندگی جوان آنلاین: شما خودتان را یک زوج خوشبخت می‌دانید یا بار‌ها از انتخابی که کرده‌اید پشیمان شده و خودتان را سرزنش کرده‌اید؟ برای خودتان چه رؤیایی داشتید که حالا درهم شکسته شده‌اید و احساس بدبختی می‌کنید؟ چرا آدم‌ها در نقطه‌ای از زندگی زناشویی متوقف می‌شوند و کارشان به طلاق کاغذی یا عاطفی می‌کشد؟
هستند، اما انگار نیستند. کنار همند، اما یکدیگر را نمی‌بینند؟ مگر این‌ها همان دو قناری عاشق نیستند که پای سفره عقد نشستند و سوگند یاد کردند برای خوشبختی هم دریغ نکنند و تا پای جان وفادار بمانند؟ پس چه می‌شود که تاریخ انقضای خوشبختی تمام می‌شود و هر کدام کوله‌باری از رنج به دوش می‌کشند؟
خوشبخت کسی است که با همسرش به یک کلام مشترک رسیده و یکدیگر را درک می‌کنند. هیچ کدام با جادوی زبان دیگری را نمی‌آزارد. خوشبخت آن‌هایی هستند که مجبور نیستند در زندگی‌شان نقش بازی کنند؛ می‌توانند خود خودشان باشند. هم خود و هم خانواده‌شان آن‌طور که هستند پذیرفته می‌شوند و هرگز مجبور نمی‌شوند برای نداشته‌ها جواب پس بدهند. خوشبخت آن‌هایی هستند که عین دو بال برای پروازند. اگر هر کدام نباشد دیگری خودش را ناکامل دانسته و نقش همسرش را در خوشبختی و موفقیت حیاتی می‌داند. خوشبخت آن‌هایی هستند که به یکدیگر مثل چشمان خود اعتماد دارند و زندگی را میدان جنگ نمی‌کنند. مثل آن‌هایی که یادشان می‌رود برای چه «من» شده‌اند و مدام دنبال آتو برای شکست آن یکی می‌گردند. آن‌هایی که با تحقیر و سرزنش طرف مقابل کارشان پیش می‌رود. خوشبخت آنهایی‌اند که وفادارند و می‌توانند به هدف‌های مشترک برسند و خودشان را جدا از دیگری ندانند. خوشبخت زنی است که مردی او را به خاطر زن بودنش تحقیر نکند و مردی است که همیشه احترامش در خانواده حفظ می‌شود. زوج‌های خوشبخت شادند و نیازی به ریاکاری ندارند. مجبور نیستند خوشی‌های دو نفره‌شان را در فضای مجازی با عکس‌ها و تیتر‌ها جار بزنند. آن‌ها کنار هم خوشحالند و خوشحالی و شادی بزرگ‌ترین موهبتی است که زندگی مشترک نصیب‌شان کرده است.
