هدف قرار گرفتن هواپیمای بدون سرنشین امریکا در آب‌های سرزمینی جمهوری اسلامی ایران توسط رزمندگان پدافند هوایی سپاه در خردادماه گذشته و ناتوانی و درماندگی سران کاخ سفید برای هرگونه پاسخ نظامی، شکست هیمنه پوشالی امریکا و بی‌اعتباری توان نظامی این کشور را در افکار عمومی جهانی و به‌ویژه کشور‌های وابسته به امریکا در منطقه و انفعال تیم افراطی دونالد ترامپ رقم زد.
ناتوانی امریکا برای ضربه متقابل و فضای سنگین رسانه‌ای پس از آن‌که نشانه روشن افول قدرت امریکا محسوب شده و مستأجران کاخ سفید و تروریست‌های امریکایی را به شدت رنج می‌داد، ناگهان با توقیف نفتکش ایرانی در دریای مدیترانه از سوی نیروی دریایی ارتش انگلیس که با استفاده از شیوه دزدان دریایی صورت گرفت، به حاشیه رفت و توجه افکار عمومی جهانی را به سمت این ماجراجویی منحرف کرد. اقدام انگلیس در مغایرت آشکار با ضوابط و قوانین دریانوردی و روابط بین‌الملل قرار داشته و پیگیری‌های دیپلماتیک و حقوقی جمهوری اسلامی ایران هم برای پایان دادن به آن بی‌ثمر ماند تا اینکه با توقیف نفتکش متخلف انگلیسی در خلیج‌فارس توسط نیروی دریایی سپاه، لندن وادار به عقب‌نشینی از ادعا‌های پوچ و رهاسازی نفتکش ایرانی شد.
با وارد شدن سیلی سخت جمهوری اسلامی ایران بر گونه تروریست‌های امریکایی در پایگاه عین‌الاسد عراق و انفعال حقارت‌بار دونالد ترامپ که با تصور یا عبارت واقعی‌تر توهم خود با شهادت سردار سلیمانی کار منطقه را یکسره کرده است، روند تحقیر و شکست امریکا از تشییع پیکر مطهر شهدای مقاومت در عراق و ایران و تصویب قانون اخراج نیروهای امریکایی از عراق شروع شد و ضربه موشکی جمهوری اسلامی ایران افول قدرت امریکا را از یک‌سو و توان ضربه متقابل جمهوری اسلامی را علیه امریکا از سوی دیگر به اثبات رساند. اقدامی که تحقیر شدید کاخ سفید را به‌دنبال داشت، اما اشتباه سهوی سپاه در شلیک به هواپیمای مسافربری خطوط هوایی اوکراین حلاوت آن را تحت‌الشعاع قرار داد و البته بهانه‌ای برای امریکا و فرصت‌طلبی و موج‌سواری برخی عناصر احساسی و بعضاً مرعوب و خودباخته امریکا در داخل را فراهم ساخت.
با اعلام خبر سقوط هواپیما بر اثر اشتباه سهوی نیروی انسانی در پدافند هوایی سپاه و پذیرش مسئولیت آن از سوی فرمانده هوافضای سپاه، متأسفانه برخی عناصر سیاسی، نظام را به پنهانکاری در اعلام به‌موقع خبر متهم و با تحریک احساسات و هیجانات جامعه، شکل‌گیری اجتماعات معدودی را در چند شهر و عمدتاً در تهران رقم زدند که با موج‌سواری عناصر ضدنظام و پادو‌های دشمن به سرعت ماهیت افراطی و ساختارشکنانه پیدا کرد. عناصر کارگردان و محرک که بهانه فراخوان و اجتماعات اعتراضی را سقوط هواپیما و جان باختن عده‌ای از هموطنان قرار داده، اما در اجتماعات از شعار‌های ساختارشکنانه استفاده کرده و به تصاویر سردار شهید قاسم سلیمانی جسارت کردند. حال که مردم در تشییع پیکر مطهرش، قدرشناسی و ارادت‌شان به او را برای جهاد و جانفشانی در دفاع از وطن و حرم در بالا‌ترین مقیاس به نمایش گذاشته و بر تداوم راهش تأکید داشتند، اما خبر دستگیری سفیر انگلیس توسط نیروی انتظامی که در حال فیلم‌برداری، سندسازی و هدایت اجتماعات اعتراضی، به همراه یکی دیگر از عناصر وابسته به سفارت کشورش مورد شناسایی قرار گرفت یادآور نقش نیابتی انگلیس در حادثه سقوط هواپیمای گلوبال هوک امریکایی بود. پس از ملتهب شدن فضای روانی با سقوط هواپیمای اوکراینی و سوءاستفاده دشمنان از این ماجرا و موج‌سواری بر هیجانات و احساساتی که با آتش جنگ روانی و تبلیغی به آن دمیده شد جناب سفیر به صورت میدانی، این آتش را به سمت نماد‌های عزت و اقتدار ملی هدایت می‌کرد آتشی که به داغ دل مصیبت‌زدگان افزوده و به مثابه نمک بر زخم عواطف جریحه‌دار شده ملتی است که در بحران و آتش ناشی از ماجراجویی سران کاخ سفید، عزادار شده و از سردار تا خواهر و برادر هموطن خود را از دست داده‌اند.
بدیهی است برخورد با برخی جوانان هیجان‌زده و احساسی مستلزم رأفت و تسامح تا مرحله فروکش کردن التهاب و بار روانی این هیجان است، اما برخورد با عناصر محرک و توطئه‌گر در این ماجرا به‌ویژه سفیر انگلیس که با وقاحت، نقش نیابتی و مزدوری خود برای کاخ سفید را به اجرا گذاشته و برخلاف عرف دیپلماتیک و پروتکل‌های مرتبط به مداخله آشکار در امور داخلی رو آورده، جای هیچ تعارف و مصلحت‌اندیشی باقی نمی‌گذارد.
منطق انگلیسی در برخورد با هرگونه مصلحت‌اندیشی و گذشت، تنها وقاحت و طلبکاری بالاتر تولید می‌کند و همانگونه که تنها توقیف کشتی انگلیسی، لندن را برای متوقف ساختن رویه نامتعارف در آن راهزنی دریایی متقاعد کرد، اخراج سفیر خاطی انگلیس به‌عنوان عنصر نامطلوب و شکایت از دولت انگلیس برای دست زدن سفیرش به این رفتار مغایر با ضوابط و قواعد دیپلماتیک می‌تواند پاسخ حداقلی به لندن محسوب شود. همچنانکه از دیپلماسی عمومی برای آگاه‌سازی شهروندان و نخبگان انگلیسی نسبت به نفله شدن مالیات‌های آنان در سیاست‌های مزدوری و نیابتی دولتمردان و دیپلمات‌های انگلیسی برای امریکا نیز می‌توان بهره گرفت.
