سرویس تاریخ جوان آنلاین: محمدرضا کائینی، دبیر سرویس تاریخ روزنامه جوان، در باب یک شبه افکنی مجازی درباره «فدائیان اسلام»، در صفحه اینستاگرام خود نوشت:
تصویر آمده، چندی است با این مضمون که " ایهاالناس ببینید فدائیان اسلام چگونه از کودتای بیست و هشت مرداد حمایت کرده اند؟! " در فضای مجازی می‌چرخد و ابهام می‌آفریند! هم از این روی تنی چند از دوستان با ارسال پیام مورد اشاره، نظر نگارنده را در این باب جویا شده اند. قبل از ورود به اصل سخن، لازم است یادآور شوم که اولا: فضای مجاری عموما و امثال اینگونه پیام‌ها خصوصا، بی سر و صاحب اند و جزیی از پروژه جنگ روانی را عهده دار! ثانیا: جاعلان اینگونه ترهات نیز، خوشبختانه یا حامل غرض و یا بی‌سواد اند و این هر دو، فضایی مناسب برای روشنگری فراهم می‌آورد، و، اما داستان ما:
جریده "نبردملت" به صاحب امتیازی امیر عبدالله کرباسچیان، در سالیان اوج گیری نهضت ملی تا یک سال و اندی از زمامداری دکتر محمد مصدق، تنها ارگان مطبوعاتی فدائیان اسلام به شمار می‌رفت و مواضع سیاسی ایشان را انعکاس می‌داد. کرباسچیان اما، پس از آزادی شهید نواب صفوی از زندان بیست ماهه دکتر مصدق و بر سر عدم رضایت او به تصفیه شهید سید عبدالحسین واحدی از تشکل، از فداییان اسلام روی گرداند! از آن پس، یعنی از آغازین ماه‌های سال سی و دو به بعد، نبرد ملت تنها آئینه‌ای از گرایشات و تمایلات شخصی او بود و به فدائیان ارتباطی نداشت. هم از این روی بود که برخی اعضای این تشکل از جمله: سید محمد واحدی و سید محمد علی لواسانی در غیاب کرباسچیان و روزنامه اش، به انتشار نشریه "منشوربرادری" روی آوردند. نکته مهم‌تر در این باب اینکه، فداییان اسلام به رغم مخالفت با مصدق بر سر برهم زدن قرار و مدار منتهی به اعدام رزم آرا، با جماعت انگیخته در بیست و هشت مرداد همراه نشدند. نواب در آن روز با محمد مهدی عبدخدایی تماس گرفت و او را از خروج از زندان، از سربند باز شدن درب بازداشتگاه‌ها برحذر داشت و علت آن را عدم شناخت از بانیان اقدامات و تحرکات آن روز دانست. او به فاصله کوتاهی پس از آن روز نیز، در اعلامیه‌ای به صراحت اعلام کرد: " دربار و دولت تا زمانی که در برابر احکام اسلام و قانون اساسی سر فرود نیاورند، رسمیت ندارند! " این بیانیه با اقدام قاطع فدائیان اسلام، در دوقلو‌های عصرگاه یعنی کیهان و اطلاعات منتشر شد و به توقیف کوتاه مدت آن‌ها انجامید.
صاحب این قلم در دو دهه آخر حیات مرحوم امیر عبدالله کرباسچیان، با وی دوست بود و پیرمرد را فردی دیندار، شجاع و در عین حال، قدری احساساتی و عصبی یافت. او در این سال ها، به کرات از تقابل با نواب در آن دوره، اظهار ندامت نمود که در برخی از گفت و شنود‌های وی نیز انعکاس یافت. خدایش رحمت کناد.
