تصویری کمتر دیده‌شده از امام خمینی(ره)

 

اکنون که آرشیو تصاویر خود درباره روز دوازده بهمن سال پنجاه و هفت را مرور می‌کنم، بیش از پیش بر این باور جازم می‌شوم که شروع و ادامه‌ی انقلاب اسلامی، دست‌کم در برخی عرصه‌ها، متکی به ماوراء و لطف باری بوده است!

اعضای ستاد استقبال از امام خمینی برای سخنرانی وی در بهشت زهرا و در اطراف جایگاه، تنها چند ردیف محافظ گماشته و آن را برای مهار سیل جمعیتی که آن را احاطه کرده، کافی قلمداد کرده اند! همین نیز موجب شد که خلق‌الله برای دیدار نزدیک با رهبر انقلاب پس از اتمام سخنرانی ایشان، به راحتی موانع را کنار بزنند و خود را به وی برسانند. موج مردم مشتاق، امام را لحظاتی از جایگاه پائین آورد و به شدت درتنگنا قرار داد، به گونه‌ای که حال او را دگرگون ساخت! امام خود بعد‌ها به یکی از نزدیکان گفته بود: «در آن لحظات یقین کردم که زیر دست و پای مردم خواهم مُرد، اما خوشحال بودم که پس از پانزده سال به کشورم باز گشتم و در میان آن‌ها جان دادم، آن لحظه برای من شیرین‌ترین بود!...» از همین بیان می‌توان رهیافتی پیدا کرد به معنای «هیچ»‌ی که در هواپیما به یکی از خبرنگاران گفته بود.

 

برای او خاک مهم نبود، مردمی اهمیت داشتند که روی خاک می‌زیستند و سالیان طولانی تحقیر شده بودند. بله، می‌توانیم از تحلیل همین عکس، به فلسفه‌ی وقوع انقلاب برسیم. "انقلابِ ضد تحقیر" که پیش‌تر در باره آن نوشته بودم.

پ.ن: عکس نگاشت را برای شماره چهارم نشریه اینترنتی "حق" داده بودم، که امروز نشر یافت و در اینجا نیز درج شد.