سرویس فرهنگ و هنر جوان آنلاین: محسن امیریوسفی را باید مرد سوار شدن بر حاشیه دانست؛ تبحری که باعث شده او از فیلمسازی گمنام و کم‌کار با سه فیلم توقیفی به نان و نوایی برسد و خود را تا ریاست کانون کارگردانان سینمای ایران و نیز شورای صنفی نمایش بالا بکشد؛ سینماگری که در سال‌های اخیر از هر فرصتی برای مطرح کردن فیلم متوسط «آشغال‌های دوست داشتنی» فروگذار نکرد و آنقدر به این سماجت ادامه داد تا توانست موافقت وزارت ارشاد را برای اکران عمومی آن بگیرد، با این حال او که در دوره‌ای مدعی بود صرفاً به دنبال دیده شدن فیلمش است، پس از پایان اکران فیلمش سوژه جدیدی برای حاشیه‌آفرینی پیدا کرد.
«آشغال‌های دوست داشتنی» در سال ۹۱ ساخته شد. امیریوسفی پیش از این فیلم دو تجربه دیگر فیلمسازی داشت. «خواب تلخ» و «آتشکار» که هر دو پس از ساخت توقیف شدند؛ توقیفی که برای هر کدام چند سالی طول کشید. یکی از دلایل توقیف فیلم «آتشکار» که یک کمدی با بازی حمید فرخ‌نژاد بود، پرداختن به موضوع «وازکتومی» و البته ارجاعات جنسی در فیلم بود، اما مهم‌ترین ساخته امیریوسفی تا امروز فیلم «آشغال‌های دوست داشتنی» است. در سال‌های اخیر امیریوسفی از هر فرصتی برای اعتراض استفاده کرده است؛ اعتراض به حضور نداشتن فیلمش در جشنواره یا توقیف آن که البته شاید بتوان درباره برخی از این اعتراض‌ها به او حق داد. او فیلمی ساخته و تلاش کرده به طور قانونی برای اکران آن مجوز بگیرد، هر چند شیطنت‌های پس از اخذ مجوز و هنگام ساخت را نیز نمی‌توان نادیده گرفت؛ رویکردی که برخی از فیلمساز‌ها به آن مبتلا می‌شوند و منجر به توقیف فیلمشان می‌شود. او حتی دو سال پیش به نشست رسانه‌ای دبیر جشنواره فیلم فجر هم رفت و، چون می‌دانست اعتراض در شرایطی که همه دوربین‌های رسانه‌ها در انتظار ثبت حواشی است، چقدر می‌تواند کارساز باشد، اعتراض خود را مطرح کرد. هر ساله فرم ورود به جشنواره فیلم فجر را پر می‌کرد و پس از اینکه درخواستش از سوی جشنواره رد می‌شد، بر ضد شرایط حرف می‌زد تا اینکه بالاخره فیلم «آشغال‌های دوست داشتنی» به اکران عمومی درآمد و فروش نسبتاً خوبی هم داشت. با پایان اکران این فیلم تصور می‌شد که امیریوسفی دیگر می‌خواهد به فیلمسازی بپردازد و از ماجراجویی با فیلمش دست بکشد، اما رفتار‌های پس از رفع توقیف او نشان می‌دهد که حاشیه‌ها زیر زبان او مزه کرده و نمی‌تواند از دستاورد‌های این روش دل بکند. او این بار تدوین جدیدی از فیلمش را با عنوان «آشغال‌های دوست داشتنی اصل» ارائه کرد.
ماجرای یک فیلم جدید!
امیریوسفی در جریان ثبت‌نام برای سی‌وهشتمین جشنواره فیلم فجر اعلام کرد می‌خواهد فیلمی را با نام «آشغال‌های دوست داشتنی اصل» به جشنواره ارائه دهد، اما ابراهیم داروغه‌زاده دبیر جشنواره در مقابل این درخواست مقاومت کرد. داروغه‌زاده یکی از حامیان سرسخت دیده شدن «آشغال‌های دوست داشتنی» و رفع توقیف این فیلم به شمار می‌رفت. وی در مصاحبه‌ای پس از رفع توقیف این فیلم را یکی از چالش‌های اصلی فعالیتش عنوان کرده بود که سر آن خیلی هم اذیت شده است.
اما چرا داروغه‌زاده که زمانی حامی اکران «آشغال‌های دوست داشتنی» بود در مقابل «آشغال‌های دوست داشتنی اصل» مقاومت کرد؟! دلیل آن واضح است؛ اگر قرار باشد هر فیلمسازی به فیلم قبلی‌اش چند صحنه اضافه کند و چند صحنه از آن بکاهد و آن را به عنوان اثری جدید عرضه کند که سینما به پدیده‌ای مسخره تبدیل می‌شود، اما او در این بازی عجیب و لوس سکانس‌هایی با بازی بهروز وثوقی به فیلم اضافه کرده است و احتمالاً فکر می‌کند با گذشت یک دوره شش‌هفت ساله دیگر و حضور در نشست‌های خبری و مصاحبه با این رسانه و آن رسانه می‌تواند به تدریج آن را نیز اکران کند که بعید به نظر می‌رسد. نکته‌ای که درباره حضور بازیگر پیش از انقلاب در نسخه بازسازی‌شده فیلم او وجود دارد این است که به نظر می‌رسد امیریوسفی برای مطرح کردن بیشتر خود در حال سوءاستفاده از این بازیگر سابق سینمای ایران است و حتی از خرج کردن اعتبار او نیز نمی‌تواند دست بکشد.
آویزان شدن به بهروز وثوقی برای بیشتر دیده شدن
امیریوسفی فیلمبرداری این سکانس‌ها را شخصاً در پاییز سال ۹۱ و پس از طی مراحل تولید در ایران، در سفری که به امریکا داشته انجام داده و با توجه به آنکه مراحل فنی و نهایی فیلم در آنجا انجام شده، عوامل فیلم نیز از این موضوع اطلاع نداشته‌اند و پس از افشای خبر این اقدام، از آن مطلع و صحت و سقم آن را جویا شدند. امیریوسفی با توجه به حواشی‌ای که بر سر اکران نسخه پیشین رخ داده بود، ترجیح داد نسخه اولیه اکران شود و حالا در نسخه تازه، وثوقی ایفای نقش کرده و البته این احتمال قوی‌تر است که او مجبور شده صحنه‌های فیلمبرداری‌شده‌ای را که بهروز وثوقی در آن بازی کرده پس از مقاومت سازمان سینمایی از فیلم درآورد و پس از اکران تصمیم گرفته با تدوین دوباره آن‌ها را به فیلم برگردانده و روی موجی تازه سوار شود چراکه وقتی این موج‌سواری روی حاشیه‌های فیلمسازی برای او که فیلمسازی زیر متوسط است ریاست دو شورای مهم و معتبر را به ارمغان آورده چرا به این بازی ادامه ندهد.
محسن امیریوسفی به تجربه این را دریافته که در سینمای ایران الزاماً مایه هنری موجب شهرت و مطرح شدن و بر سر زبان افتادن آدم‌ها نمی‌شود و می‌توان از طرق دیگری هم به عافیت رسید.
