سرویس فرهنگ و هنر جوان آنلاین: به گزارش «جوان»، «جایی برای فرشته‌ها نیست» ساخته سام کلانتری فیلمی پرامید درباره تیم ملی اسکیت‌هاکی دختران ایران است. در این فیلم مصائب، امید‌ها و البته رؤیا‌های یک گروه ورزشکار زن به تصویر درمی‌آید که با تمام وجود سعی می‌کنند بر مشکلات زندگی و ورزشی خود غلبه کنند. سام کلانتری درباره ساخت این فیلم که توأم با تلخی و امید است، اظهار کرد: اصولاً تلخ دیدن با ناامیدانه تصویرکردن متفاوت است. شما می‌توانید فیلمی تلخ بسازید که اشک مخاطب را درآورد یا حال او را بد کند، اما لزوماً فیلم ناامیدی نباشد. بهتر است میان این دو تفکیک قائل شویم چراکه فیلمی که تلخ ساخته می‌شود الزاماً فیلمی ناامیدمحور نیست.
وی افزود: «جایی برای فرشته‌ها نیست» تلاش کردم آنچه هست را به تصویر بکشم. امید در میان این دختران ورزشکار وجود داشت و به همین دلیل در فیلم شاهد این امید هستیم؛ البته من سعی می‌کنم همواره در فیلم‌هایم امید وجود داشته باشد و در این فیلم هم اگر دختر‌ها روی سکو نمی‌رفتند، درست است که فضا تلخ می‌شد، اما باز هم فضای فیلم امیدوارانه بود. کلانتری با تأکید بر اینکه فیلمسازان باید تلخی‌های جامعه را که این روز‌ها کم نیست به تصویر بکشند، گفت: متأسفانه واژه «امید» در چند سال اخیر به قدری مورد استفاده ابزاری قرار گرفته که مردم با شنیدن این واژه واکنشی منفی دارند. به نظرم باید تلقی از این واژه را از ادبیات سیاسی دور کرد که به این شکل می‌توان تلخ‌ترین اتفاقات را با هوشمندی و ظرافت به تصویر کشید تا مخاطب شاهد روحیه امید باشد.
«خط باریک قرمز» به کارگردانی فرزاد خوشدست نیز فیلمی است که در زندان ساخته‌شده و در آن یک گروه مجرم نوجوان با کمک چند مربی نمایش، تصمیم می‌گیرند یک نمایش را روی صحنه ببرند تا اگر موفق بود، به این بهانه و برای اجرای عمومی یک روز از زندان خارج شوند. در انتهای این فیلم مستند هم امید و روزنه‌هایی به زندگی خوب موج می‌زند. فرزاد خوشدست با اشاره به این روحیه امید در فیلمش گفت: در مستند پیشینم «زنی که نام ندارد» که در زندان قرچک ورامین ساخته بودم، فضایی ناامیدکننده را به تصویر کشیدم. عباس کیارستمی که مشاور تدوین من بود، پس از تماشای فیلم گفت: به دلیل تلخی فضای آن تا صبح نتوانسته بخوابد، این‌گونه بود که فکر کردیم چگونه می‌شود در فضایی، چون زندان که به نوعی ته‌خط محسوب می‌شود، امید ایجاد کرد.
