سرویس تاریخ جوان آنلاین: محمدرضا کائینی، دبیر سرویس تاریخ روزنامه جوان، با بمناسبت اقدام انقلابی فدائیان اسلام در صفحه اینستاگرام خود نوشت:
شصت و نه سال است که ملی شدن نفت و در نگاهی کلانتر استقلال اقتصادی ایران، در سایه اقدامی نفس میکشد که بلا نسبت روشنفکرانِ این مرز و بوم، به تخطئه و تحقیر، بر آن "ترور" نام مینهند! دوستانِ موافق در نیایند که: این ترور نیست و نامش "اعدام انقلابی" است که اولا: این قلم سال هاست این تفکیک را در بوق کرده و ثانیا: نفس عمل مهم است، نه اسمی که روی آن گذاشته میشود. دوستان مخالف هم از سر سرزنش نگویند: دیگران هم بودند و تلاش کردند و آنها را ندید گرفتهای و... الخ. چه اینکه این دیگرانِ شما، در دو نوبت از حساسترین ترین فرازهای نهضت ملی، به درب بسته خوردند و این شلیک فدائیان اسلام بود که ایشان را از تنگنا و حتی یاس به در آورد.
از اینجای کلام به بعد را، به آیت الله سید محمود طالقانی میسپارم که در چهاردهم اسفند پنجاه و هفت بر مزار محمد مصدق در احمدآبادِ ساوجبلاغ گفت: "فدائیان اسلام یک اقدام انقلابی کردند و نمایندگان واقعی مردم را به مجلس فرستادند، اقدام انقلابی دیگری کردند و نفت ملی شد! " این شهادت یک روحانی ِصادق، سیاستمدار و البته مصدقی است.
او به خاطر داشت که در اعتراض به تقلب در مرحله اول انتخاباب مجلس شانزدهم، دو واکنش اعتراضی رخ نمود. یکی تحصن ملیون در برابر کاخ مرمر که دربار آن را به هیچ گرفت و دیگری شلیک سید حسین امامی به سوی عبدالحسین هژیر که بساط تقلب را جمع کرد و از سربند تجدید انتخابات، کاشانی، مصدق و دیگر ملیون به مجلس راه یافتند. او تلقی روشن تری نیز از گردن فرازیهای رزم آرا داشت که علاوه بر آنکه میخواست مسجد را بر سر کاشانی و مجلس را بر سر مصدق خراب کند، درصدد بود تا زیر سلطنت را هم بروبد! رزم آرا از سربند تفکری که در تمثیل تاریخی "لولهنگ" نمود یافت، توانسته بود حمایت آمریکا و انگلیس را هم جلب کند و بعید به نظر نمیرسید که نتیجه همه تقلاهای پس از شهریور بیست را، یک جا بر باد دهد! این کابوس، تنها با شلیک استاد خلیل طهماسبی به سوی رزم آرا در مراسم ترحیم آیت الله فیض در مسجد شاه تهران پایان یافت و رویای شیرین ملی شدن نفت را دست یافتنی کرد.
ما به بازخوانی و بازنگاری تاریخ معاصر محتاجیم تا دریابیم آنان که راه استقلال ایران را گشودند، از چه تباری بودند و در پی چه آرمانی.
پ.ن: تصویر آمده، استاد خلیل طهماسبی را در روز آزادی از زندان نشان میدهد. آزادیای که مجلس در پی اعطای لقب "مجری اراده ملت ایران" به او داد و مصدق و شاه نیز آن را توشیح کردند.