سرویس فرهنگ و هنر جوان آنلاین: ادبیات در بحرانهای اجتماعی و سیاسی روزگار خود وظیفه بسیار سنگینی دارد. نگاهی به گذشته نشان میدهد که هر جا جامعه دچار تغییرات اجتماعی، سیاسی و فرهنگی شده است، ادبیات نیز کوشیده تا پا به پای این تغییرات پیش رفته و وظیفه خود را ادا کند. اما در ایران امروز چطور؟ آیا ادبیات امروزه توانسته همپای بحرانهای اجتماعی و فرهنگی پیش رود؟ در این باره رضا رسولی نویسنده آثار داستانی به تسنیم میگوید: فرهنگ معنای عام و گستردهای دارد که بخشی از آن، فرهنگ عمومی مردم است که در اتفاقهای بحرانی، متکی به آموزش است، حالا بخشی از این آموزش باید از قبل داده شده باشد و مردم آگاه و آماده باشند، بخشی هم حین زمانی است که اتفاقی افتاده و فضای جامعه بحرانی است. واقعیت این است که وظیفه آموزش به دستگاههای امدادی محدود نمیشود، بلکه همه افراد جامعه خصوصاً چهرههای فرهنگی و شاخص و بالاخص نویسندگان در این زمینه وظیفه دارند و حتماً باید به آموزش بپردازند و مردم، همصنفان خود یا مخاطبان خود را آموزش دهند ولی با این توضیح که مرجع آگاهی و دانایی، مراکز علمی، پزشکی و امدادی هستند. در واقع نویسنده تخصصی در این حوزه وجود ندارد، مگر اینکه نویسندهای باشد که پزشک یا امدادگر باشد یا تجربه و علم قابل توجهی در این زمینه داشته باشد. بنابراین نویسنده اگر بخواهد حرفی بزند که آموزش عمومی در فضای بحرانی محسوب شود، باید حرفش مرجعیت علمی و امدادی داشته باشد. همزمان با خود بحران هم اولین وظیفه نویسنده این است که با رفتارش فرهنگسازی کند. مثل همین ماجرا و داستان ویروس کرونا، خود نویسنده باید مسائل بهداشتی را رعایت کند و سفر نرود و دید و بازدید نرود و مراقبتهای ویژه را انجام دهد و اینها را در معرض دید مخاطبش قرار دهد تا مخاطبی که به این نویسنده علاقه دارد یا حتی ممکن است نویسنده را الگوی خودش بداند، این موضوعات را مورد توجه قرار بدهد. کار دومی که نویسنده میتواند انجام دهد، انتقال مطالب پزشکی و مراقبتهای بهداشتی و امدادی در زمان بحران است، به این معنا که از طریق شبکههای اجتماعی که عموم نویسندهها در آنها فعال هستند، آموزش بدهد و مطالب علمی، پزشکی و امدادی را بازنشر کند.
به گفته این نویسنده اینها کارهای حین بحران است، کار دیگری که نویسنده باید انجام دهد، برای بعد از بحران است، اصطلاحاً کار بلندمدت است، آن هم خلق اثری است که روایت روزهای بحرانی را داشته باشد و علاوه بر جذابیتهای ادبی، عبرتها و آموزههایی را در آن اثر لحاظ کند و اگر بتواند و سواد علمی تخصصی در روزگار هوشمند شدن جهان را داشته باشد، آثاری با تم آیندهپژوهی ادبی منتشر کند.