در روز‌هایی که هرچه از فوتبال می‌شنویم فساد است و زد و بند و لابی‌گری و به هدر دادن بیت المال، شنیدن خبر از دست دادن یکی از بزرگترین مربیان این رشته ناراحتی‌ها و دغدغه‌ها را بیشتر از قبل کرد.
آن‌ها که کمی قدیمی‌ترند، پرویز‌خان ابوطالب را خوب می‌شناسند؛ مردی که تقریباً تمام دوران مربیگری خود را صرف پرورش استعداد‌های ناب فوتبال ایران کرد. یک نگاه گذرا به لیست پر و پیمان شاگردانش که هر کدام بزرگی از بزرگان فوتبال ایران هستند به خوبی ثابت می‌کند که پرویز ابوطالب چه زحماتی برای فوتبال ایران کشید. حسین فرکی، حسن روشن، نصرالله عبداللهی، محمد دادکان، اکبر میثاقیان، در سال‌های دور، جواد زرینچه، حسن شیرمحمدی، ناصر محمدخانی، غلامرضا فتح‌آبادی، فرشاد پیوس، بهتاش فریبا، مرتضی یکه، بیژن طاهری، امیر قلعه‌نویی و رحیم یوسفی از نسل بعد از انقلاب و کمی جلوتر جواد نکونام، سبوشهبازیان، سپهر حیدری و....
نکته جالب توجه در خصوص پرویز ابوطالب اینکه او از نسلی است که اخلاق و تحصیل و ورزش را با هم آموخته‌بود، از نسلی که پرویز دهداری، معلم اخلاق ورزش ایران را در خود دارد. ابوطالب به شاگردانش فوتبال و اخلاق را با هم یاد می‌داد و ثمره تلاش‌های او نسلی بودند که بیشتر از آنکه به فکر پول باشند به فوتبال فکر می‌کردند. جای تأسف است که در طول سال‌های گذشته امثال پرویز ابوطالب خارج از گود ماندند تا فوتبال به‌دست کسانی بیفتد که از آن کیسه‌ای برای خود دوختند و مشغول خالی کردن جیب مردم و بیت‌المال شدند. پرویز ابوطالب یکی از آخرین بازماندگان نسلی است که اخلاق و منش پهلوانی در ورزش را مقدم‌تر از هر چیز می‌دانستند، نسلی فراموش نشدنی و تکرار ناپذیر، نسلی با کارنامه‌ای پر افتخار.
اینکه چرا امثال ابوطالب در طول این سال‌ها کنار گذاشته شد و کار فوتبال به‌دست نااهلان افتاد، بماند برای بعد، اما واقعیت تلخی است که با دور ماندن ابوطالب‌ها از فوتبال کار به‌جایی رسیده که امروز شاهد انواع و اقسام موارد فساد در فوتبال هستیم چه در خارج از مستطیل سبز و چه درون آن. درد امروز فوتبال ایران دوری اجباری امثال پرویز ابوطالب از آن است، مردانی که در تربیت شاگرد آنچه بیش از همه برایشان اهمیت داشت اخلاق بود و درست کار کردن، نه زد و بند و تبانی و میلیاردی دریافت کردن.
امثال پرویز ابوطالب از گود دور ماندند یا بهتر است بگوییم دور نگه داشته شدند تا امروز از ثمره حضور مدیران نالایق حتی برخی از شاگردان ابوطالب هم به راحتی راه را کج کنند و سر از بیراهه در بیاورند. پرویز ابوطالب یکی از آخرین بازماند‌ه‌های نسلی است که معتقد بودند فوتبال فقط پول نیست، نکته مهمی که البته مدیریت امروز حاکم بر فوتبال کشور سعی دارد آن را برعکس جا بیندازد و متأسفیم که بگوییم با دور ماندن امثال پرویز ابوطالب این مدیریت فاسد در رسیدن به هدفش موفق هم شد.
بیرون ماندن امثال پرویز ابوطالب از وجهی دیگر نیز به فوتبال ضربه زد. پرویز ابوطالب اعتقاد شدیدی به سرمایه‌گذاری در فوتبال پایه داشت و همواره به‌درستی معتقد بود راه موفقیت در رده بزرگسالان از پرداختن به رده‌های پایه می‌گذرد و هر موفقیتی به غیر از این راه، تنها تصادفی و مقطعی خواهد بود. ناگفته پیداست که با بیرون ماندن امثال ابوطالب از چرخه تصمیم‌گیری و آموزش فوتبال کشور تمام توجهات به‌سمت نتیجه‌گرایی آن هم در رده بزرگسالان معطوف شد و کار به‌جایی رسید که پایه‌های فوتبال ایران نابود شد و امروز شاهدیم که حسرت رسیدن به المپیک ۴۴ساله شده است.
پرویز ابوطالب از جمع ما رفت. حتماً در مراسم تشییع و وداع با مردی که خوب فوتبال را می‌فهمید، خیلی‌ها برای ژست گرفتن خواهند آمد و حرف‌هایی زده می‌شود که بیشتر دردمان بگیرد. اما حقیقت این است که چندتایی بیشتر از این نسل باقی نمانده‌اند بیایید تا قبل از آنکه خیلی دیر شود بیشتر و بهتر قدرشان را بدانیم.
