سرویس ورزشی جوان آنلاین: پخش مصاحبه‌ای از وضعیت سروش احمدی، ملی‌پوش تکواندو بازتاب‌های مختلفی در رسانه‌ها داشته است. نایب‌قهرمان جهان (۲۰۱۹)، نایب‌قهرمان یونیورسیاد (۲۰۱۹) و نایب‌قهرمان آسیا (۲۰۱۸) از روی ناچاری مسافرکشی می‌کند. متأسفانه باید بگوییم تعداد مدال‌آورانی که به خاطر تأمین مخارج قید ورزش را زده‌اند زیاد است و اگر با همین فرمان پیش برویم باید منتظر شیب تند مهاجرت ورزشکارانمان باشیم. زنگ خطر ناامیدی و نارضایتی ملی‌پوشان و سرمایه‌های ورزش کشور که ناشی از بی‌تفاوتی مدیران ارشد ورزش است، مدت‌هاست به صدا درآمده و از آنجا که آقایان گوش شنوایی برای شنیدن این هشدار‌ها ندارند از واکنش‌ها و تصمیمات آن‌ها نیز نباید شوکه شویم.
مقصر کیست؟
به وقت قهرمانی و مدال‌آوری همه مسئولان و مدیران ورزش خود را در کسب آن افتخار سهیم می‌دانند و با گرفتن عکس‌های یادگاری و مصاحبه‌های متعدد خود را عامل درخشش ورزشکاران معرفی می‌کنند، اما پس از یک فاصله کوتاه و فروکش کردن تب‌وتاب مسابقات جهانی، آسیایی و المپیک همه قول و قرار‌ها و وعده‌ها فراموش یا حتی تکذیب می‌شود. درخشش ورزش ایران در سطح بین‌الملل پس از انقلاب اسلامی سرعت زیادی گرفت تا جایی که در رشته‌های تیمی و انفرادی مردان و زنان ایرانی قله‌های افتخار را فتح کردند و توانایی‌شان را به رخ رقبای خارجی کشیدند. منتها در این سال‌ها کمتر کسی به فکر تأمین معیشت قهرمانان بوده است. ورزشکاران حرفهای ما اغلب شغلی جز ورزش ندارند، به همین خاطر است که علاوه بر مشکلات معیشتی نگران دوران بازنشستگی‌شان نیز هستند. وزارت ورزش و جوانان به عنوان متولی اصلی ورزش راهکاری برای حل این معضل نداشته است و تلخ‌تر اینکه به‌رغم ابلاغ آیین‌نامه اجرایی استخدام قهرمانان، دستگاه‌های اجرایی از جمله ادارات کل تربیت بدنی استان‌ها از عمل به این قانون سرباز می‌زنند، تا جایی که تلاش مدال‌آوران برای گرفتن حق خود پشت در اتاق مدیران استان‌ها بی‌فایده می‌ماند و در نهایت هم چیزی جز یأس نصیب‌شان نمی‌شود. علاوه بر این صندوق حمایت از قهرمانان هم برای پرداخت حقوق به ورزشکاران قوانین خاص خود را دارد و همان حقوق ناچیز نیز با ماه‌ها تأخیر پرداخت می‌شود. ضمن اینکه اختلاف رقم پرداختی به پارالمپیکی‌ها و المپیکی‌ها نشان‌دهنده تبعیضی آشکار است.
شغل شریف مسافرکشی
مدیر فنی تیم ملی تکواندو، سازمان‌های مربوط را مسئول حمایت از قهرمانان عنوان کرد. هادی ساعی در گفتگو با میزان ضمن تأکید بر اینکه مسافرکشی شغل شریفی است، اظهار داشت: «مسافرکشی شغل بسیار شریفی است، اما اینکه یک قهرمان برای گذران زندگی خود دست به این کار بزند واقعاً دردآور است. با تمام این اوصاف به سروش افتخار می‌کنم که کار کردن را برای خود عار نمی‌داند، اما یک قهرمان نمی‌تواند روزی پنج ساعت مسافرکشی کند و در تمریناتش خللی ایجاد نشود. نباید در این موضوع فدراسیون را مقصر بدانیم، چون سازمان‌هایی هستند که می‌توانند به راحتی قهرمانان را تحت پوشش قرار دهند. مگر ما چند قهرمان جهان و المپیک داریم که نتوانیم برای آن‌ها شغلی پیش‌بینی کنیم. بهتر است سازمان‌های مربوط در دوران قهرمانی، این ورزشکاران را حمایت کنند و بعد از آن هم ورزشکاران به عنوان یک کارمند سرکار بروند.»
فرهادیان، رئیس سازمان تیم‌های ملی تکواندو نیز با توجه به محدود بودن بودجه فدراسیون‌ها، صندوق حمایت از قهرمانان را مسئول رسیدگی به این موضوع خواند.
بی‌مهری‌های ناتمام
سروش احمدی تنها یکی از استعداد‌های ورزشی است که در این روز‌های سخت از جابه‌جا کردن مسافر امرارمعاش می‌کند. میلاد وزیری کماندار المپیکی کشورمان همچنان با کمان قرضی تمریناتش را ادامه می‌دهد، فاطمه کرم‌زاده تیرانداز المپیکی ما با گذشت هفت ماه از کسب سهمیه توکیو ۲۰۲۰ از بی‌توجهی مسئولان بوشهر گلایه دارد. محمدعلی گرایی، ملی‌پوش کشتی بار‌ها از بی‌مهری اداره ورزش استان فارس سخن گفته است و علیرضا کریمی همچنان برای بحث استخدامش دوندگی می‌کند. موارد برای نام بردن زیادتر از این حرف‌هاست، ولی نقطه اشتراک همه این انتقاد‌ها بی‌توجهی مسئولانی است که مدعی هستند هوای ورزشکاران را همه جوره داشته و دارند. بحث مهاجرت ورزشی‌ها به خارج از کشور در یک سال گذشته بیش از پیش مطرح شد و در این بین بسیاری با فرافکنی و فرار رو به جلو خود را بی‌تقصیر جلوه دادند، در صورتی که خودشان هم خوب می‌دانند که دغدغه معیشت مشکل اصلی بسیاری از همان‌هایی بوده که ترک وطن کردند. یک مقایسه سرانگشتی بین شرایط قهرمانان ما با مدال‌آوران کشور‌های همسایه واقعیت‌های زیادی را نشان می‌دهد، شاید به همین دلیل است که پیشنهاد‌های خارجی هر ورزشکاری را وسوسه می‌کند. در چنین اوضاعی حتی با تدوین آیین‌نامه‌های من‌درآوردی برای نقل و انتقالات برون‌مرزی ورزشکاران یک رشته نمی‌توان صورت مسئله را پاک کرد.
آرامش، زندگی بدون استرس و تمرکز روی تمرینات، اصول اولیه ورزش حرفهای محسوب می‌شود. ملی‌پوشان ایرانی، اما در نبود این فاکتور‌های اولیه تمرین می‌کنند و تا رسیدن به هدف دست از تلاش نمی‌کشند. غیرت، تعصب و عرق به وطن همین ورزشکاران، مدیران ما را بدعادت کرده است.
