احمد زیدآبادی، فعال سیاسی اصلاح‌طلب معتقد است که «معرفی عارف به‌عنوان عامل شکست و ناکامی اصلاح‌طلبان نوعی گریز از اعتراف به واقعیت وجودی اصلاح‌طلبان است.» او در یادداشتی که در روزنامه آرمان نوشته، از یک سو نقد‌هایی را متوجه عارف می‌داند و از سویی معرفی او به عنوان عامل شکست اصلاح‌طلبان را فرار از واقعیت می‌داند. زیدآبادی با تحسین سابقه اجرایی عارف می‌نویسد: «البته می‌توان بلندپروازی‌های عارف را برای ایفای نقش سطح اول در صحنه سیاست ایران، دلیل اصلی نشستن خواسته یا ناخواسته‌اش بر سیبل حملات و تهاجمات بخشی از اصلاح‌طلبان دانست، بلندپروازی‌هایی که با نامزدی‌اش در انتخابات ریاست جمهوری سال ۹۲ آغاز شد و با رهبری فراکسیون امید در مجلس دهم استمرار یافت و احتمالا با نامزدی مجدد در انتخابات ریاست جمهوری سال آینده ادامه می‌یابد.»
او با توصیف عارف به عنوان فردی آرام می‌نویسد: «طبعا آدم مأخوذ به حیا و اغلب آرامی، چون عارف، چندان میانه‌ای با داد و فریاد‌های علنی ندارد و آن را کارساز هم نمی‌بیند. با داد و فریاد البته اغلب کاری از پیش نمی‌رود، اما با شیوه عارف اصلاً پیش نرفته است!» و بعد در ادامه می‌نویسد «معرفی عارف به‌عنوان عامل شکست و ناکامی اصلاح‌طلبان نوعی گریز از اعتراف به واقعیت وجودی اصلاح‌طلبان است. به فرض اگر عارف چند نطق تند و تیز هم در صحن مجلس می‌کرد، گرهی از کار کشور و موقعیت رو به افول اصلاح‌طلبان گشوده نمی‌شد. با این حال، چنین اقدامی می‌توانست به لحاظ شخصی به کمک عارف آید و نامش را به‌عنوان چهره‌ای فریادگر بر سر زبان بخشی از جامعه اندازد...» و در پایان سؤالی می‌پرسد که اصل ورود عارف به سیاست را رد می‌کند: «نهایتا می‌توان از عارف پرسید که چرا حرفه دانشگاهی همراه با تأثیر و احترام خود را رها کرد و به عرصه سیاست پیچیده و بی‌قاعده‌ای پا گذاشت که هم حرمتش توسط برخی محافل شکسته شود و هم کمترین کاری از پیش نبرَد!»
به نظر می‌رسد با وجود استعفای عارف از ریاست شورای سیاستگذاری اصلاحات و به رغم پایان مجلس دهم و کاندیدا نشدن او در انتخابات مجلس یازدهم، نقد و بررسی عملکرد او توسط اصلاح‌طلبان پایان نمی‌یابد. دلیلش هم گویا انتخابات ۱۴۰۰ است؛ اصلاح‌طلبان نمی‌خواهند او کاندیدا شود که شاید باز مجبور شوند همچون سال ۹۲ با دستور از بالا، او را در میانه روند برگزاری انتخابات، مجبور به انصراف کنند.
