سال‌هاست شاهد هدررفت پول بیت‌المال توسط باشگاه‌های وابسته به دولت در دادگاه‌های بین‌المللی هستیم. سال‌هاست شاهدیم چگونه پول مردم توسط چند باشگاه به خصوص با سوءمدیریت حاکم بر آن‌ها خرج پرونده‌های شکایت خارجی‌ها از این باشگاه‌ها می‌شود. تا اینجای کار را باید به حساب نداشتن تدبیر و برنامه در عقد قرارداد و ناآشنایی این آقایان با قوانین بین‌المللی نوشت، اما وقتی کار به شکایت مجدد و درخواست تجدیدنظر می‌رسد، اوضاع کاملاً متفاوت می‌شود.
تقریباً در تمامی پرونده‌های شکایت خارجی، فوتبال ایران در رده‌های ملی و باشگاهی بازنده بوده که خب علت آن بیان شد ولی جای سؤال است که چگونه وقتی می‌دانیم هیچ دلیل و مدرکی برای برنده شدن نداریم، کار را به دادگاهی دیگر می‌کشانیم؟ چگونه است که همیشه بعد از محکوم شدن پای دادگاه CAS به میان می‌آید تا هزینه گزافی دیگر از بیت‌المال خرج شود و ما با همان احکام مجازات قبلی روبه‌رو شویم؟
همه خوب می‌دانیم که تمام هزینه‌های برپایی دادگاه CAS بر عهده طرف متقاضی است، یعنی اینکه تمام هزینه طرف مقابل، قضات دادگاه و... را متقاضی باید پرداخت کند که در تمامی دادگاه‌های برگزار شده چند سال اخیر این متقاضی فوتبال ایران بوده است و تمامی دادگاه‌ها را هم باخته، اما چرا این پول هزینه می‌شود؟ پولی که جدا از هزینه‌های دادگاه شامل هزینه مسافرت آقایان مدیر به اروپا و خوشگذرانی‌های آن‌ها به حساب ملت و به اسم پیگیری‌های حقوقی انجام می‌شود.
این روز‌ها دوباره بحث چند پرونده شکایت خارجی‌ها از دو باشگاه همیشه بدهکار فوتبال ایران داغ شده است؛ بحثی هر چند تکراری که خوب می‌دانیم حاصلی جز برداشت‌های چندین میلیاردی از بیت‌المال برای جبران سوءمدیریت حاکم بر این دو باشگاه طی دهه‌های اخیر را ندارد، اما نکته جالب توجه در دور جدید این جریان اصرار عجیب مدیران تازه این باشگاه‌ها برای سفر به اروپا و مذاکره رودر‌رو با طرف‌های دعواست، مثل اصرار سعادتمند برای مذاکره با استراماچونی. گویی قرار است اتفاق خاصی رخ دهد یا اینکه این آقایان برخلاف اسلافشان در مدیریت از توانایی بالایی برای متقاعد کردن طلبکاران و در نتیجه تغییر روند پرونده به سود فوتبال ایران برخوردارند.
ناگفته پیداست که دوباره و چند باره قرار است هزینه هنگفت دیگری از بیت‌المال برداشته شود و به هدر برود؛ هزینه‌ای که در نهایت هم هیچ آورده‌ای برای فوتبال کشور نخواهد داشت. پرواضح است که اگر قرار بر مذاکره درست بود باید همان زمان انجام می‌شد و کار به شکایت‌های امروز کشیده نمی‌شد. روشن است که طرف‌های خارجی‌مان را اینقدر معطل کرده‌ایم که کار به اینجا رسیده و آن‌ها اگر قرار به رضایت هم داشتند، حالا دیگر پشیمان شده‌اند، پس مدیران امروز باشگاه‌ها چه فکری کرده‌اند که با سر و صدای زیاد و هزار ادعا از حالا چمدان سفر بسته‌اند و به قول خودشان می‌خواهند بروند مذاکره کنند.
حافظه تاریخی مردم ایران لبریز از این مذاکرات است! مذاکراتی که هیچ‌گاه ثمری برای ما نداشته و حتماً به هدررفت مبالغ کلانی از بیت‌المال منجر شده است. حالا هم عده‌ای تازه آمده قصد سفر بیهوده کرده‌اند، البته این بیهودگی فقط برای فوتبال و مردم است والا آقایان بدون اینکه دست در جیب کنند، سفرشان را می‌روند و عکس‌شان را می‌گیرند؛ سفری که هیچ عایدی برای کشور و فوتبال ندارد، اما تا دلتان بخواهد به مسافرانش خوش می‌گذرد.
از قدیم گفته‌اند که «از کوزه همان برون تراود که در اوست»، داستان فوتبال و مدیرانش هم از این ضرب‌المثل جدا نیست، از فوتبال فاسد ایران جز این نیز انتظار نمی‌رود. فقط باید امیدوار بود که نگاهی تیزبین پیدا شود برای ریشه‌کن شدن این همه سوءمدیریت و فساد؛ نگاهی که این همه حیف و میل بیت‌المال را ببیند و جلوی آن را بگیرد.
