سرویس فرهنگوهنر جوان آنلاین: ۲۸تیرماه سالگرد درگذشت خسرو شکیبایی است؛ بازیگری برآمده از تئاتر و رشدکرده در تلویزیون و سینمای پس از انقلاب اسلامی که خیلی زود به جرگه متعالی‌ترین هنرمندان ایرانی وارد شد؛ هنرمندی که فارغ از کوتاهی یا بلندی نقش فقط و فقط می‌کوشید به نقش جان دهد و همین جان‌بخشی به نقش بود که وجهه‌ای یکتا به او داد.
هوشنگ توکلی از اولین کارگردانانی بود که توانایی‌های خسرو شکیبایی را شناخت و با واگذاری نقش اصلی سریال «مدرس» او را در مسیر پیشرفت قرار داد. توکلی درباره خلق و خوی شکیبایی به «جوان» گفت: خسرو علاقه بالایی به حرفه‌اش داشت و دوست داشت با جدیت پیشرفت کند و در این مسیر هم سختی‌های فراوانی کشید و بسیار مرارت برد تا بالاخره پخته شد.
توکلی ادامه داد: شکیبایی مانند بسیاری دیگر از فعالان تئاتر انتظار داشت در محصولات نمایشی پربیننده، عیارش را محک بزند و برای همین بود که نقش اصلی «مدرس» را به او محول کردم.
توکلی افزود: برای اینکه خسرو به کاراکتر برسد، مدت‌ها با هم گپ و گفت‌های مستقیم داشتیم و آن قدر اطلاعاتش را بالا برد که بتواند نقش را در سیطره خود بگیرد تا جایی که مونولوگ‌هایی که در سکانس‌های مجلس می‌گفت با کمترین برداشت به ضبط می‌رسید.
این کارگردان که سابقه همبازی شدن با شکیبایی را در آثاری همچون «ابلیس» داشته با تمرکز بر جزئیات بازیگری شکیبایی عنوان کرد: آدمی نبود که درجا بزند و جلو نرود، مانند ماهی اقیانوس بود که تمام حیطه‌ها را درمی‌نوردید و دیدیم که در صداپیشگی هم به‌اندازه هنرپیشگی خاطره آفرید.
هوشنگ توکلی در پاسخ به این سؤال که چرا نسل بازیگران چندوجهی کم شده است، توضیح داد: به هر حال تخصص‌گرایی یا ژانرگرایی در همه حیطه‌ها نفوذ کرده و باعث شده است همین که یک نفر بتواند مثلاً در ملودرام بدرخشد آن قدر تحسین بشنود که دیگر سراغ گونه‌های دیگر نرود ولی زمانی بود که بازیگرانی داشتیم که همزمان چند گونه را ایفا می‌کردند و انصافاً کم هم نمی‌آوردند.
این کارگردان با اشاره به عاقبت نیک خسرو شکیبایی گفت: در همان سریال «مدرس» خسرو بیش از بقیه بازیگران تحت تمریناتم بود و هر روز بیشتر از بقیه سختی و مرارت می‌کشید تا وقتی جلوی دوربین می‌رود اثرگذار باشد. همین هم شد که به دنبال آن سریال توانست در فیلم «هامون» بدرخشد و بعد هم که کارنامه‌ای رنگارنگ پیش‌رو گذاشت.
توکلی با مخاطب قرار دادن بازیگران جوان گفت: امثال خسرو شکیبایی هیچ گاه از تجربه کردن خسته نمی‌شدند و هرچه جلوتر می‌رفتند، منعطف‌تر می‌شدند و بیش از قبل از ریسک استقبال می‌کردند. جوانان هم اگر می‌خواهند ساحت امثال شکیبایی را درک کنند، باید تمرین کنند و خود را در معرض آزمون‌های مختلف قرار دهند و هیچ‌گاه نگویند من حرفه‌ای هستم و نباید تست بدهم. هنرپیشه واقعی از تست دادن نمی‌ترسد.
