درد بی‌تفاوتی‌ها از درد کرونا بدتر است

سرویس ورزشی جوان آنلاین: آخرین جلسه تمرین را که پشت سر می‌گذارد احساس سردرد می‌کند و همین کافی است تا عضو المپیکی تیم تپانچه ایران خود را قرنطینه کند برای احتیاط بیشتر و طولی نمی‌کشد که تست جواد فروغی ملی‌پوش تیراندازی ایران هم مثل خیلی دیگر از ورزشکارانی که در این مدت با ویروس منحوس کرونا دست به گریبان شدند مثبت می‌شود. هرچند این اتفاق برای او که حرفه پرستاری را هم کنار تیراندازی دنبال می‌کند خیلی هم دور از انتظار نبود. اوضاع، اما برای تپانچه‌زن ایران که بعد از کسب سهمیه برای حضوری پرقدرت در المپیک تمرین می‌کرد اندکی بهتر از سایرین بود و بعد از دو هفته قرنطینه توانست سلامت خود را بازیابد، اما تأکید می‌کند که نادیده گرفتن این ویروس می‌تواند عواقب بدی داشته باشد: «حتی من که مبتلا شدم مصون نیستم و بار دیگر هم امکان ابتلا وجود دارد و چه بسا سخت‌تر از این بار. احتیاجی نیست تجهیزات‌محور باشیم. فقط کافی است مسائل بهداشتی را رعایت کنیم. از اجتماعات غیرضروری بپرهیزیم. از زدن ماسک و شستن دست‌هایمان غافل نشویم. تا هم خودمان سلامت بمانیم و هم اطرافیان‌مان چراکه این ویروس با کسی شوخی ندارد.»

احتمال می‌دادید یکی از قربانیان این ویروس منحوس باشید؟

خب احتمالش را می‌دادم. من پرستار هستم و با توجه به شغلی که دارم بخواهم یا نخواهم درگیر این مسئله بودم. درست است که در بخش مغز و اعصاب (نورولوژی) هستم، اما اینجا شاید کار کمی سخت‌تر از بخش کرونایی‌ها باشد. شما در بخش کرونایی‌ها می‌دانید با چه بیمارانی سر و کار دارید، اما در بخش نورولوژی گاهی بیماری مرخص می‌شد و بعد متوجه می‌شدیم کرونا داشته. یا از یک بیمار تست می‌گرفتند و تا زمان مشخص شدن تست ما در خدمت او بودیم و بعد مشخص می‌شد کرونا دارد.

نه. ما تمام جوانب احتیاط را رعایت می‌کردیم. از ماسک و شیلد و شست‌وشو و ضدعفونی کردن دست‌ها، اما گاهی ممکن است یک بیمار مراعات نکرده باشد یا استفاده از اشتراکات در بخش مثل تلفن، اتاق استراحت یا هر دلیل دیگری. به هر حال در کار ما این اجتناب‌ناپذیر است. با وجود این، اما من خرید و تمرین و فدراسیون هم می‌رفتم و هر جای دیگری هم ممکن است مبتلا شده باشم.

سه‌شنبه سه هفته پیش بود. صبح سر تمرین بودم. هیچ مشکلی نداشتم، اما سرشب احساس سردرد و تهوع داشتم. به دلیل سابقه سینوزیت فکر کردم ممکن است از سینوزیت باشد، اما با اضافه شدن بدن‌درد خودم را برای احتیاط قرنطینه کردم که چند روز بعد با گرفتن تست ریه مشخص شد کرونا گرفتم. البته خوشبختانه نوع سبک این بیماری را گرفتم و خدا را شکر در تمرین به دلیل عدم حضور بچه‌های خوابگاهی و شهرستانی تعدادمان کم بود و مربی تیم آقای نصیری هم با فاصله چند متری از من حضور داشتند.

البته در تیراندازی چه در سالن‌های کوچک و پنج خطه و چه در سالن‌های بزرگ فاصله بین ورزشکاران تعریف شده و خط‌کشی شده است. فاصله با مانتیور و تجهیزات سیبل هم معین است به طوری که ورزشکاران بخواهند یا نه باید با فاصله حداقل یک متری از یکدیگر بایستند. از طرف دیگر تجهیزات تیراندازی مانند بدنسازی یا توپ در مسابقات والیبال و فوتبال مشترک نیست. از طرف دیگر همانند ورزش‌های توپی نیز فاصله‌ها نزدیک به هم نیست و تقریباً ورزشکاران با فاصله معینی از هم قرار می‌گیرند که این احتمال ابتلا به کرونا در تمرینات تیراندازی را به حداقل می‌رساند. با وجود این خوب است این نکته را حتماً به یاد داشته باشیم اگر در محیطی شلوغ یا آلوده بودیم که احتمال ابتلا هست یا حس کردیم ممکن است مبتلا شده باشیم شب حتماً قرقره آب‌نمک داشته باشیم. این کار خیلی می‌تواند ارزش داشته باشد. چون یکی از مراحل جایگزینی ویروس مخاط است و یک شب فرصت لازم دارد برای تکثیر که با قرقره آب‌نمک می‌توانیم مانع شویم.

ببینید خودمان را نباید گول بزنیم. می‌گفتند ورزشکاران نمی‌گیرند؛ این درست نیست. شما اگر ورزشکار واقعی و حرفه‌ای باشید ممکن است در یکی دو حوزه فعالیت این ویروس مقاوم باشید. بله نوع تغذیه و مقاومت بدن مهم است. خیلی‌ها کلاً بدنشان نسبت به بیماری مقاوم است. در خصوص ابتلا نیز همین طور است، بستگی دارد که ویروس کدام قسمت را تخریب کند. ریه اگر بافتش آسیب ببیند کار برای ورزشکاران رشته‌های هوازی مثل فوتبال، بسکتبال، والیبال و کشتی سخت می‌شود حتی برای آن‌هایی که مثل ما تمریناتشان بر پایه تمرینات هوازی است، اما مصونیتی وجود ندارد. بسته به مقاومت بدن ممکن است دو تا سه هفته برابر این ویروس مقاوم باشید، اما امکان ابتلای دوباره و چند باره وجود دارد.

راستش برایم خیلی جالب بود کشتی که ورزشکاران در آن کاملاًَ با هم در تماس هستند درخواست و اصرار به برگزاری مسابقات و تمرینات دارد. بدون شک در صورت صدور مجوز شاهد درگیری بسیاری از ورزشکاران و کشتی‌گیران خواهیم بود و شخصاًَ با عملیاتی کردن لیگ‌هایی، چون کشتی به شدت مخالفم. همان‌طور که گفتید در فوتبال که تماس ورزشکاران به اندازه کشتی نیست شاهد ابتلای بازیکنان بودیم، اما در کشتی تماس‌ها به مراتب بیشتر و حتی بدون تماشاگر هم اگر بازی‌ها برگزار شود باز هم نمی‌توانیم منکر ریسک بالای آن شویم.

خیلی. قطعاً یک وجه اصرار‌ها برای برپایی لیگ و مسابقات در هر رشته‌ای از سوی ورزشکاران به دلیل مسائل مالی است. مگر ورزشکار بدون پشتوانه مالی می‌تواند به زندگی ادامه دهد؟ خیلی‌ها ورزش شغل اول آنهاست خیلی‌ها هم نه. ولی وقتی مبتلا می‌شوند و دو هفته باید در قرنطینه باشند چطور باید امور خود را بگذرانند؟ خیلی‌ها بستری می‌شوند و هزینه‌های درمانشان سرسام‌آور می‌شود. در این شرایط بدون شک به بسته‌های حمایتی نیاز دارند. حتی اگر مبتلا هم نشوند باز هم باید در این شرایط سخت از ورزشکاران حمایت کرد. وقتی ورزشکار با وجود تمام خطرات اصرار دارد به شروع مسابقات یعنی آن‌قدر در تنگنا قرار گرفته که صابون همه چیز حتی بیماری را هم به تنش می‌مالد!

ما که حتی وقتی در اردو هم بودیم حقوقی نداشتیم. حتی پاداشی را هم که برای المپیکی‌ها در نظر گرفته بودند به دو قسمت تقسیم کردند. ۳۰ میلیون تومان را دادند البته ۳ میلیون تومان مالیات برداشتند. درحالی که خود مسئولان گفتند که این پاداش است. از پاداش که نباید مالیات کسر شود. ۳۰ میلیون دیگر را هم قرار بود تیرماه بدهند که گفتند نیمه دوم سال. یعنی زمان مشخص تعیین نکردند که دستشان از اول مهر تا آخر اسفند باز باشد برای پرداخت که حتماً ۳ میلیون تومان هم از این یکی قرار است مالیات کسر شود آن‌هم بعد از این همه زمان تأخیر در پرداخت.

چه بگویم؟ تعارف که زیاد بود، اما انتظار داشتم در این مدت فدراسیون پزشکی ورزشی اندکی توجه می‌کرد. اما بعد از ۱۲، ۱۳ روز تماس گرفتند که ما اطلاع نداشتیم درحالی که خبر از طریق رادیو، تلویزیون و رسانه‌ها منتشر شده بود ولی کسی از فدراسیون پزشکی سراغی نگرفت آن‌هم درحالی که یکی از دارو‌هایی که در این مدت باید استفاده کنیم کورتون است و از دارو‌های دوپینگی است و با توجه به آنکه مجبور به استفاده از این دارو شدم به آن‌ها گفتم اگر فردا اتفاقی رخ دهد باید پاسخگو باشند. نحوه حمایت از ورزشکاران در روز‌های سخت و همچنین بیماری بسیار شرط است، اما خبری از حمایت نیست و این بی‌تفاوتی کار را سخت، سخت‌تر می‌کند.

علی اظهار هرچه بیشتر رعایت کنیم و تجهیزات بیشتری داشته باشیم مفیدتر است، اما در واقع نیازی نیست خیلی تجهیزات‌محور باشیم. در اصل پروتکل‌ها باید ساده و قابل اجرا باشند تا افراد جامعه به مرور زمان از رعایت آن‌ها خسته و زده نشوند. بله خیلی بهتر است که دست‌های‌مان را یک دقیقه بشوییم، اما شستن ۲۵ ثانیه‌ای هم جواب می‌دهد، چون زمان کافی برای نفوذ ماده شوینده لابه‌لای انگشت‌ها و اثرگذاری روی جداره ویروس را دارد. زدن ماسک خیلی هم است به خصوص در اجتماعات، شلوغی‌ها و مکان‌های آلوده. رعایت فاصله سه متری خوب است، اما همه جا قابلیت اجرایی ندارد و رعایت فاصله یک متر و نیمی هم کفایت می‌کند.

باید ساده‌ترین موارد را در نظر بگیریم، اما نیازی نیست خیلی سختش کنیم یا بترسیم