سرویس سبک زندگی جوان آنلاین: قرن‌هاست خون امام حسین (ع) از صفحات تاریخ به بیرون تراوش می‌کند و همچنان جاری است تا پیام فداکاری و ایستادگی واقعه کربلا را به جوامع بشری منتقل کند. سخنان ایشان از صحرای کربلا خیلی فراتر رفت، چون نقش انسانی خود را برای اصلاح و هدایت جامعه و ریشه‌کنی حکومت ظلم و ستم به بهترین وجه ممکن ایفا کردند. ایشان به منظور رهایی مردم از زنجیر برده‌داری حرکت کردند. در نظر ایشان یک مرگ افتخارآمیز بسیار لذت‌بخش‌تر و شیرین‌تر از یک زندگی توأم با خواری و ذلت بود. ایشان زندگی خود را فدا کردند تا از اصول اخلاقی، انسانیت و اصول و ارزش‌های دینی محافظت کنند و اینگونه است که محرم را می‌توان بزرگ‌ترین دانشگاه انسانیت دانست.
امام حسین (ع) حاضر نشدند با حکومت ظالمی - که هیچ مشروعیتی نداشت– پیمان ببندند و آن را به رسمیت بشناسند. خلیفه وقت «یزید» تنها بر جسم مردمش و نه روح‌شان حکومت می‌کرد. با وجود اعمال و کردار فسادآمیز و خلاف شرعش از امام حسین (ع) خواست تا با او و حکومتش بیعت کنند. از آنجا که امام حسین (ع) نوه پیامبر اکرم (ص) بودند و شخصیتی فرهمند و پر جذبه بین اعراب زمان خود محسوب می‌شدند، بیعت ایشان با سلطنت یزید به او و نظام اموی اعتبار و مشروعیت می‌بخشید. از این‌رو، ایشان برای احیا و زنده نگه داشتن ارزش‌های دینی و اخلاقی، نه تنها از این کار امتناع ورزیدند، بلکه نسبت به رژیم مستبد او مردانه واکنش نشان دادند. به‌رغم تمام سَبُعیت و سرکوبگری دشمن، کفه پیام انسانی، دفاع از اعتقادات و اصول دین، ظلم‌ستیزی و ازخودگذشتگی در واقعه کربلا از کفه حزن‌انگیز این انقلاب امام حسین (ع) وزین‌تر بود و از آن پیشی می‌گیرد. گرچه ایشان همراه خانواده و همراهان روی شن‌های سوزان دشت کربلا به طرز بی‌رحمانه‌ای به شهادت رسیدند، با این وجود خون ایشان بر شمشیر پیروز شد. به تعبیری، خون امام صحنه کربلا را به نحوی مزین کرد که تا قرن‌ها نقشی ماندگار از فداکاری برای احیای انسانیت و ارزش‌های اخلاقی از خود بجا گذارد. در جوامع اسلامی مصیبت کربلا پیامی برجسته‌تر و فراتر از صرفاً پیام‌های انسانی و دنیایی دارد؛ یعنی صرفاً شرح روایتی از مشقت‌ها و ناملایماتی که گروهی از مردم متحمل شدند، نیست. آن‌ها که در ایام محرم اشک می‌ریزند نباید از پیام‌های مقدس این واقعه تاریخی غافل شوند. محرم نماد بهترین روح بشری و مبانی اخلاقی بوده و است. بنابراین همه باید ژرف‌اندیشانه به پیام‌ها و درس‌هایی که کربلا به جوامع بشری می‌آموزد، توجه کنیم. امام حسین (ع) رسالت فداکاری خود را با کلمات و جملات خویش اینچنین بیان می‌فرمایند: «من این قیام را از سر خودخواهی و تکبر و برای فساد و ستمگری نکردم. من برای اصلاح امت جدم برخاسته‌ام. من به پا خاستم تا برای امر به معروف و نهی از منکر و به سیره و سنت جدم و پدرم علی‌بن‌ابیطالب (ع) عمل کنم. آیا نمی‌بینید که به حق عمل نمی‌شود و از باطل نهی نمی‌گردد؟ در چنین وضعی مؤمن به لقای خدا سزاوار است. من مرگ را جز سعادت و زندگی با ظالمان را جز هلاکت و ذلت نمی‌بینم.» «به راستی که مردم بنده دنیا هستند و دین بر سر زبان آنهاست و مادام که برای معیشت آن‌ها باشد پیرامون آن هستند و وقتی به بلا آزموده شوند، دینداران اندکند.» مطابق جهان‌بینی اسلام، همه انبیا توسط خداوند متعال برای نجات مردم فرستاده شده‌اند. آن‌ها وارث یکدیگر بودند و برای همین هدف تلاش کردند. این استمرار تاریخی نبوت با بعثت محمد (ص) آخرین پیامبر الهی به پایان رسید. براساس ایدئولوژی مسلمانان شیعه مذهب، این مسئولیت پس از رحلت محمد (ص) بر دوش ائمه قرار گرفت. از این‌رو، ائمه وارثین پیامبران مقدس محسوب می‌شوند. از آغاز تاریخ، همیشه نبردی بین حق و باطل وجود داشته است. به عنوان مثال، هنگامی که قابیل هابیل را به قتل رساند، اولین قطره خون روی زمین ریخته و جنگ بین حق و باطل آغاز گردید و پس از آن احزاب الله و احزاب شیطان ظاهر شدند. موسی (ع) علیه پادشاه زمان خود فرعون به‌پا خاست و قصر حکومتی وی را ویران کرد. ابراهیم (ع) علیه نمرود و محمد (ص) علیه مشرکان مکه قیام کردند. از این‌رو، تمام پیامبران ابراهیمی یک دین و آیین را تبلیغ می‌کردند و علیه ستمگران و مشرکان زمان خود برای یک هدف وارد نبرد شدند. به عبارت دیگر، تمام پیامبران برای تبلیغ و تببین احدیت و یگانگی خداوند و هدایت انسان‌ها به سمت رستگاری و نبرد علیه حزب شیطان مأموریت داشتند و سرانجام، ائمه نیز برای شکست حزب شیطان- کسانی که انسانیت و ارزش‌های اخلاقی را پایمال می‌کردند- جنگیدند. خون امام حیاتی‌ترین نقش را در تاریخ داشت. شهادت برای امام مرگ نبود بلکه تولدی تازه و ابدی بود. خون امام باعث شد جوامع خاموش و در خواب آن دوران بیدار و به عصری جدید وارد شوند. ایشان مغز متفکر بزرگی بودند که قصد کردند خونشان در بستر زمان و تاریخ جاری شود تا هشدار و عبرتی برای تمام حکومت‌های مستبد باشد. از امام حسین (ع) می‌توان درس‌های فراوانی آموخت: می‌آموزیم که شجاع و نترس، محکم و مقاوم و در عین حال با دشمنان مهربان باشیم و مدارا کنیم، همانگونه که امام حسین (ع) و یارانشان چنین بودند؛ می‌آموزیم که بهتر است با عزت بمیریم تا در ذلت زندگی کنیم. می‌آموزیم که حتی در صورت مرگ حقیقت ما قابل دفاع خواهد بود؛ ایمان واقعی در شدائد آزمایش می‌شود؛ زندگی را می‌توان فدای حتی یک هدف کرد. «مهاتما گاندی» رهبر سیاسی و معنوی هند درباره امام حسین (ع) گفت: «باور من این است که پیشرفت اسلام به استفاده از شمشیر توسط ایمان آورندگان به آن بستگی ندارد، بلکه نتیجه ایثارگری بی‌نظیر حسین، آن مرد بزرگ و مقدس است.» و افزود: «من از [امام]حسین آموختم که چگونه زیر بار ظلم و ستم به پیروزی برسیم.» «ادوار گیبون» مورخ انگلیسی در مورد فداکاری بزرگ امام حسین (ع) گفت: «در عصری کهن و اقلیمی دوردست، صحنه‌ها و ماجرای تأسفبار و غم‌انگیز مرگ حسین حس همدردی حتی خونسرد‌ترین خوانندگان [داستان کربلا]را برمی‌انگیزد.» امام آگاه بودند که خون ایشان تا قرن‌ها موجب تپیدن قلب تاریخ خواهد شد. آرامگاه ایشان مکان زیارت مبارزان راه آزادی است. شجاعت، مردانگی و فضیلت‌های ایشان همواره درس بزرگی برای انسان و انسانیت خواهد بود. قطرات خون ایشان اقیانوسی را خواهد ساخت که آسمانخراش‌هایی را که به قیمت پایمال کردن حقوق و دارایی مردم ساخته شدند، ویران می‌کند. امام تصمیم می‌گیرند باور‌های دینی، ارزش‌های اخلاقی، هنجار‌ها و اصول اجتماعی را که پس از مرگ غمناک پدربزرگ‌شان رسول خدا به فراموشی سپرده شده بودند، احیا کنند. ایشان با قیام خود از دگرگونی و تغییر ماهیت سنت اسلامی جلوگیری می‌کنند. آیا سپاه و تجهیزات نظامی داشتند؟ خیر. بازوی ایشان خونشان است و لشکرشان خانواده و اهل بیت و گروه کوچکی از اصحابشان هستند! ایشان برای غرق کردن حکومت ظالم اقیانوسی می‌سازند و خونشان قصر ستمگران را به لرزه در می‌آورد. مخلص کلام، تا عصر حاضر خون امام همچنان حیات تازه‌ای را به جوامع اسلامی تزریق می‌کند و مردان را به قیام و ایستادگی در برابر ظلم و فساد فرا می‌خواند.
