یکی از آسیب‌های رفتاری که دامن برخی نمایندگان مجلس را گرفته، تلاش برای دیده شدن در رسانه‌ها و مطرح شدن در عرصه افکار عمومی به هر قیمت و با استفاده از هر ابزار و روش است. این آسیب رفتاری گرچه احتمالاً دستاورد هایی، چون جلب نظر بخشی از جامعه مخاطب و افزایش قدرت چانه‌زنی با برخی مسئولان ضعیف یا دارای ضعف را داشته باشد، اما خسارت‌هایی سنگین، هم برای مردم و جامعه و هم شأن نمایندگی و مجلس دارد که در واقع هزینه‌هایی است که این رفتار پوپولیستی بر کشور و نظام تحمیل می‌کند.
نمونه اخیر چنین رفتاری، ادعای یکی از نمایندگان مجلس شورای اسلامی مبنی بر تن‌فروشی و خودکشی یک زن در جنوب استان سیستان و بلوچستان برای تهیه آب آشامیدنی است که از سر ناچاری و برای تأمین آب مورد نیاز کودکانش رخ داده است.
ادعایی که البته با واکنش معاون سیاسی وزیر کشور مواجه شد که می‌گوید: «این موضوع از سوی مسئولان و نهاد‌های مرتبط بررسی شده و تاکنون، چنین ادعایی اثبات نشده است.»
بدیهی است، چنانچه این ادعا ثابت شود، عدالت و انسانیت ایجاب می‌کند شدید‌ترین برخورد با مقصران و مسببان چنین رخدادی به عمل آید و برای بازماندگان این این فاجعه مورد ادعا نیز اقدامات جبرانی درنظر گرفته شود.
اما فراتر از صحت و سقم این ادعا، مسئله استفاده ابزاری از آن محتمل‌تر و قابل گمانه‌زنی است که با نگاه به دو فاکتور زیر قبل از اینکه برای حل مشکل موکلان باشد، برای مطرح شدن و دیده شدن خود نماینده مدعی، به عرصه افکار عمومی کشیده شده است:
۱- پیگیری نکردن موضوع مورد ادعا از کانال‌های قانونی و بازخواست مقصران و مسببان از جایگاه نمایندگی مردم منطقه از زمان رخداد تاکنون که ادعا شده چند سال از وقوع آن گذشته است.
۲- بی‌توجهی به آبرو و حیثیت یک خانواده و فراتر از آن قوم بلوچ که در طول تاریخ به غیرت و صیانت از ناموس شهرت داشته و در حفظ عزت خود از تحمل، مقاومت و بردباری، در بالا‌ترین سطح برخوردار است.
۳- بی‌اعتنایی به پیامد‌های رسانه‌ای و سوءاستفاده معاندان و دشمنان نظام از چنین ادعایی که به تناسب ضریب یافتن در عرصه رسانه، بر حرمت و شأن مردم غیرتمند بلوچ خدشه و ضربه سنگین‌تر وارد می‌شود.
۴- طرح موضوع در سطح رسانه‌ای قبل از اثبات قطعی و ارجاع به مراجع قانونی که فردی در جایگاه نمایندگی مجلس به‌راحتی امکان دسترسی به آن‌ها را دارد.
بنابراین، انتظار می‌رود نمایندگان محترم به‌جای جنجال‌آفرینی در عرصه افکار عمومی و استفاده از شیوه‌های پوپولیستی برای جلب افکار عمومی، صادقانه به‌دنبال شناخت مشکلات و اولویت‌های مردم و پیگیری برای حل عملی آن با استفاده از اختیارات و وظایف نمایندگی باشند و علاوه بر دستاورد‌های محتمل برای شخص خود، در طرح موضوعات ادعایی به پیامد‌های خسارت‌بار و هزینه‌های قطعی آن برای جامعه و کشور نیز توجه داشته باشند.
تحریک احساسات و عواطف مردم شاید به‌صورت مقطعی و گذرا به جلب نظرات و دیده شدن منتهی شود، اما در برخورد با ارزیابی مخاطب از توان و تلاش مدعیان برای اقدامات عملی و حتی ایده‌ها و طرح‌های مدنظر، ولی منطقی مدعیان، نه‌تن‌ها به سلب اعتماد مخاطب از چنین نمایندگانی، بلکه به بی‌اعتباری شأن نمایندگی و شاید هم جایگاه مجلس شورای اسلامی می‌انجامد.
از این رو انتظار می‌رود قبل از هر مرجع و دستگاه دیگری برای بازخواست این قبیل نمایندگان و رسیدگی به رفتار‌های جنجالی و پوپولیستی آن، خود مجلس شورای اسلامی برای دفاع و صیانت از شأن نمایندگی و مجلس به ماجرا ورود کند و آن را در یکی از ابعاد نظارت و رسیدگی به رفتار نمایندگان جانمایی و عملیاتی سازد.
