مهرماه سال جاری بود که محمدجواد ظریف در مصاحبه‌ای اعلام کرد کاندیدای انتخابات ریاست جمهوری ۱۴۰۰ نمی‌شود. او درباره علت این تصمیم خود گفت که «اگر می‌گویم در انتخابات سال آینده شرکت نمی‌کنم، به دلیل فرار از مشکلات نامزدی و امثالهم نیست. من تجربه‌ای در عرصه مدیریت سیاستگذاری‌های کلان یک دولت ندارم. تخصص لازم را هم ندارم...»
او در آن مصاحبه به منتقدان خود هم تهمت زد: «تصور می‌کنید که علت این حجم از تخریبات گسترده علیه وزارت خارجه که نظیرش در تاریخ معاصر دیده نشده، چیست؟ جز این است که این جریان از حضور محمد جواد ظریف در انتخابات ریاست جمهوری ۱۴۰۰ ترسیده!» و فکر نکرد که شاید علت انتقاداتی که او آن‌ها را تخریب می‌نامد، همین «عدم تخصصش» باشد؛ شاید دلیلش مخالف بودن با سیاست‌های او باشد؛ شاید دلیلش کارنامه پر غلط برجام و بی اعتنایی به دیپلماسی منطقه‌ای و روابط با شرق و کلی نکات دیگر باشد.
گرچه ظریف صراحتاً پای خود را از انتخابات ۱۴۰۰ بیرون کشید، اما رسانه‌ها و فعالان سیاسی اصلاح‌طلب علاقه دارند که او در این انتخابات باشد. روزنامه آرمان روز گذشته در مطلبی با تیتر «پای ظریف به ۱۴۰۰ کشیده می‌شود؟» آورده: «برخی از هم‌اکنون به فکر این هستند تا با به تصویر کشیدن اظهارات پیشین ظریف وزیر خارجه ایران درباره ارتباطاتش با جو بایدن در زمان سناتوری او یک‌بار دیگر برای انتخابات ۱۴۰۰ مهره‌چینی کرده و چه بسا مانند سال ۹۲ که مذاکرات برجامی را سرفصل اهداف انتخاباتی خود برشمرده بودند، این‌بار هم از فرمولی مشابه برای چندماه دیگر باقی‌مانده به انتخابات ۱۴۰۰ بهره بجویند. با این تفاوت که امسال با پیش کشیدن نام ظریف به عنوان وزیر خارجه ایران و چه بسا موضوع کاندیداتوری او در ۱۴۰۰ وی را به عنوان حلال مشکلات کنونی معرفی کنند.»
آرمان فرمول انتخاباتی اصلاح‌طلبان و چگونگی گره خوردن آن به پیروزی جو بایدن را هم صریح شرح داده است: «جریان چپ بازهم تلاش می‌کند تا بتواند بدین طریق پایگاه اجتماعی دلسرد خود را به پای صندوق‌های رأی بیاورد. در این میان، البته که عده‌ای از این جریان نیز منتظر تأثیرات سریع حضور بایدن هستند، چنانکه تا قبل از خرداد۱۴۰۰ بهبود وضع اقتصادی و برخی گشایش‌ها بار دیگر چشم‌ها را به سمت اصلاح‌طلبان و کاندیدایشان بکشانند. چراکه اگر با حضور بایدن ظرف چند ماهه قبل از انتخابات شرایط به‌گونه‌ای برای جناح‌ها تغییر پیدا کند، آنگاه تیم دولت فعلی و اصلاح‌طلبان می‌توانند مدعی این باشند که آنچه باعث همه خرابی‌های امروز در عرصه سیاست و اقتصاد کشور شد، ترامپ بود و بس و خود را از زیر این بار برهانند و باردیگر برای مشروعیت خود رأی بخواهند».
کارنامه دولت روحانی حتی در سیاست خارجی هم کارنامه موفقی نیست؛ اداره داخلی کشور را وابسته به سیاست خارجی کردند و حالا هم منتظر نتایج انتخابات امریکا نشسته‌اند.
