این روز‌ها اصلاح‌طلبان ترامپ را به خاطر اردوکشی خیابانی و نپذیرفتن نتیجه انتخابات سرزنش می‌کنند؛ یعنی دقیقاً همان کاری که خود اصلاح‌طلبان سال ۸۸ انجام دادند.
محمدعلی ابطحی، فعال اصلاح‌طلب و از دستگیرشدگان فتنه ۸۸ در بخشی از یک مصاحبه با بیان اینکه برخی افراطی‌ها در مجلس یازدهم با سنگ‌اندازی‌ها، رسیدن به یک ارتباط دوجانبه میان ایران و امریکا را سخت می‌کنند، می‌گوید: «افراطیون همیشه در داخل و خارج از کشور به صورت مشترک عمل کرده و هیچ‌کدام منافع ملی ایران را در نظر نگرفته و منافع جریانی و حزبی خودشان را در نظر می‌گیرند. افراطی‌ها عنوان نمی‌کنند، اما آرزوی‌شان آمدن ترامپ بود که فضای داخل کشور خشونت‌آمیزتر شود و از رفتن او هم خوشحال نیستند. افراطی‌های امریکا نیز در خیابان‌ها رأی مردم را نپذیرفته و آشوب به پا می‌کنند. مشخصاً این جریان‌ها، منافع ملی را در نظر نمی‌گیرند.»
از نیت‌خوانی ابطحی در مورد اینکه کسانی که مدنظر او هستند، در ایران آرزوی‌شان آمدن ترامپ بود، می‌گذریم؛ اصلاحات است و همین نیت‌خوانی‌ها و دوقطبی‌سازی‌های همیشگی. اما جالب است که او کسانی را در امریکا افراطی و مخالف منافع ملی می‌خواند که رأی مردم را نپذیرفته و در خیابان‌ها آشوب به‌پا می‌کنند! یعنی همان کاری که اصلاح‌طلبان در سال ۸۸ انجام دادند و بار‌ها اصولگرایان و انقلابیون گفتند که این اقدامات مخالف منافع ملی است و اصلاح‌طلبان نپذیرفتند!
آیا کسی مثل ابطحی نمی‌داند وقتی از چنین ادبیات و تحلیلی استفاده می‌کند، ذهن‌ها دقیقاً به سال ۸۸ می‌رود و کار ترامپ را با اقدامات موسوی و عملکرد حامیان ترامپ را با عملکرد حامیان میرحسین موسوی قیاس می‌کنند؟ شاید هم بداند، ولی، چون بار‌ها دیده که مخاطب فریب این مواضع را می‌خورد و اعتنایی به تناقض میان این مواضع و عملکرد افراد ندارد، با خودش بگوید مگر چه اهمیتی دارد؛ در دفاع از جو بایدن وارد میدان شویم و اردوکشی خیابانی را تخطئه کنیم؛ کسی که ۸۸ را یادش نیست!
او تناقض دیگری هم دارد و آن تأکید او بر اتکای به داخل پس از هشت سال حمایت از دولتی است که همه عملکردش مبتنی بر ارتباط با غرب بوده است: «البته که آمدن بایدن فرصت است، اما این بدان معنا نیست که بایدن منجی ایران است بلکه بایدن نیز مانند سیاستمداران پیشین، به سیاست‌های امریکا وفادار خواهد ماند و این سیاست‌ها به معنای حل و فصل چالش‌های میان ایران و امریکا به طور کامل نیست، باید به داخل کشور و امور داخلی متکی بوده و مسائل و مشکلاتمان را خودمان حل کنیم، اما در عین حال از این فرصت نیز، استفاده کنیم.»
اینکه بعد این همه یادشان افتاده که به داخل متکی باشند، یک نکته است و اینکه در چالش‌های میان ایران و امریکا، بالاخره کمی هم برای امریکا نقش قائل هستند، یک نکته که باید به فال نیک گرفته شود.
