زیاد شنیده‌اید که از وزیر ورزش گرفته تا رئیس کمیته ملی المپیک و رؤسای فدراسیون‌های مختلف در این مدت بار‌ها وعده داده‌اند که نگذارند آب در دل المپیکی‌ها تکان بخورد تا ورزشکارانی که توانسته‌اند تا امروز سهمیه بگیرند یا آن‌هایی که خودشان را برای کسب سهمیه آماده می‌کنند، با کمترین مشکل و در شرایطی که دغدغه‌ای نداشته باشند، تنها هوش و حواس‌شان را بگذارند روی بازی‌های تابستان آینده در توکیو تا کاروان کشورمان با دست پر از ژاپن برگردد. با تمام تلاش‌هایی که صورت گرفته و بودجه‌هایی که با وجود شرایط سخت مالی گفته می‌شود در اختیار فدراسیون‌ها قرار گرفته، اما به نظر می‌رسد خیلی از ورزشکارانی که موفق به کسب سهمیه شده‌اند، در وضعیت دشواری تمرین می‌کنند و حتی برخی در اردوهای‌شان از امکانات اولیه نیز برخوردار نیستند.
صحبت‌های دیروز نجمه خدمتی، ملی‌پوش تیراندازی المپیکی کشورمان گویای یک واقعیت تلخ در ورزش بود. در شرایطی تصمیم‌گیرندگان ورزش سعی دارند همه چیز را خوب جلوه دهند که ورزشکاران تیراندازی که توانسته‌اند با کسب شش سهمیه یکی از موفق‌ترین رشته‌ها در راه المپیک توکیو باشند، در سخت‌ترین شرایط و با نداشتن بدیهی‌ترین حمایت‌ها در ماه‌های گذشته تمرینات‌شان را برگزار کرده‌اند. اینکه یک ملی‌پوش المپیکی هزینه غذا، رفت‌و‌آمد و حتی مواد ضدعفونی‌کننده در جریان اردو برای المپیک را از جیب بدهد، نشان از بی‌تفاوتی و کوتاهی مدیرانی دارد که برای رسیدگی به وضعیت ورزشکاران همیشه وعده‌های خوش و آب‌رنگ می‌دهند، اما وقتی زمان عمل می‌رسد، خبری از آن تدارک گسترده‌ای که گفته می‌شد برای المپیکی‌ها داده شده، نیست و حتی یک ورزشکار المپیکی باید در زمان اردو پول غذایش را نیز خودش حساب کند.
علاوه بر این در شرایطی مسئولان ستاد ملی مقابله با کرونا در ورزش و فدراسیون پزشکی از برگزاری اردو‌های تیم‌های مختلف تحت شدیدترین پروتکل‌های بهداشتی خبر می‌دهند که به گفته خدمتی حتی در اردوی گذشته تیم ملی تیراندازی، تست پی‌سی‌آر از آن‌ها گرفته نشده و بدون اینکه این ملی‌پوشان تست بدهند در اردو حاضر شده‌اند. اگرچه با توجه به رعایت پروتکل‌ها که توسط خود ورزشکاران صورت می‌گیرد، مشکل حادی در این رابطه به وجود نیامد، اما در صورت ابتلای یکی از ملی‌پوشان المپیکی تیراندازی با توجه به سهل‌انگاری و کوتاهی مدیران فدراسیون تیراندازی می‌توانست یک فاجعه رقم بخورد.
این در حالی است که از اصول اولیه برگزاری یک اردو و تمرین، تأمین بدیهی‌ترین امکانات مانند تغذیه، وضعیت بهداشتی فضای تمرین و از این دست موارد برای ورزشکاری است که می‌خواهد برای المپیک آماده شود، اما وقتی که یک فدراسیون حتی این شرایط ضروری را هم تأمین نکرده است، چطور مسئولان آن می‌توانند دم از حمایت از ورزشکار بزنند و قول مدال و بهترین نتایج را در توکیو بدهند.
البته که المپیکی‌ها چه در تیراندازی و چه رشته‌های دیگر همانطورکه با وجود کمبود‌ها و بی‌توجهی‌ها توانسته‌اند با تلاش‌هایشان سهمیه بگیرند، به طور قطع سعی خواهند کرد در المپیک سال آینده نیز بهترین نتیجه را کسب کنند. نتیجه‌ای که البته نباید آن را به پای مسئولان ورزش نوشت، به خصوص مسئولانی که در جریان اردوها، حتی هزینه تأمین غذای ورزشکار را نیز برعهده نگرفته‌اند تا او از جیب خودش هزینه کند.
در حالی المپیکی‌های تیراندازی در اردوهای‌شان از جیب هزینه می‌کنند که برخی دیگر از ورزشکاران، عزیزکرده مسئولان هستند تا جایی که اگر کرونا نبود، اردو‌های خارجی‌شان به راه بود و حتی برای درمان ساده‌ای مانند خار پاشنه با وجود شرایط سخت اقتصادی کشور به خارج از کشور اعزام می‌شوند. این دوگانگی در برخورد با المپیکی‌ها بدون شک به شکاف بین مدیران ورزش و ورزشکاران خواهد انجامید. معضلی که می‌تواند نتایج کاروان ایران در توکیو را تحت تأثیر قرار دهد.
برای جلوگیری از چنین تبعیض‌هایی در ورزش باید نظارت بر اردو‌های المپیکی‌ها توسط وزارت ورزش و کمیته ملی المپیک شدت گیرد و با فدراسیون‌هایی که در زمینه فراهم کردن شرایط حداقلی در اردوها کوتاهی می‌کنند، برخورد شود تا اتفاقاتی مانند اردوی تیراندازی که با کمترین امکانات برگزار شده، تکرار نشود.
