اصلاحطلبان آنقدر ژست «خارج از قدرت» بودن گرفتهاند که گویی خودشان هم باورشان شده که در قدرت نیستند و حالا برای ورود به قدرت از مسیر انتخابات ۱۴۰۰ باید تلاش کنند و برنامه ارائه دهند و توجه افکار عمومی را جلب کنند. از جمله، روز گذشته، روزنامه آرمان ملی از قول محمدرضا خباز، فعال سیاسی اصلاحطلب و استاندار سمنان در سالهایی از دولت تدبیر و امید، تیتر زده: «اصلاحطلبان با مانیفیست حل مشکلات میآیند».
در بخشی از این مصاحبه آمده: «مردم دیگر حاضر نیستند که بدون برنامه کاندیداها به پای صندوق رأی بیایند... این بار اگر مردم بخواهند در پای صندوق رأی شرکت کنند، باید مانیفست هم داده شود. البته اصلاحطلبان در جلسات اخیر خود خوشبختانه در حال رسیدن به یک مانیفست هستند و برنامههای اصلاحطلبان در حال آماده شدن است.» خباز در ادامه میگوید: «اصلاحطلبان به مردم با مانیفستی که ارائه میکنند اعلام میکنند که در سیاست خارجی و داخلی و از همه مهمتر در بعد اقتصادی و حتی فرهنگی تعهد خواهند داد که در راستای حل مشکلات آنها تلاش خواهند کرد... اصلاحطلبان با مانیفست حل مشکلات میآیند».
اصلاحطلبان در انتخابات ریاست جمهوری سال ۹۲ حضوری پررنگ داشتند و پس از انتخابات هم، پیروزی را جشن گرفتند. با این حال اکنون خود اذعان میکنند که برنامهای برای اداره کشور نداشتند و تازه اکنون و پس از هشت سال در اختیار داشتن دولت، یادشان آمده که باید مانیفست هم داشته باشند! از سویی، به نظر میرسد برای آنان تنها پیروزی در انتخابات مهم است و به مابعد آن فکر نمیکنند که اگر به بعد آن فکر میکردند، حالا قبل از انتخابات ۹۲ هیچ، ولی پس از آن، هفت سال تاکنون فرصت داشتند که برنامهای برای اداره کشور به دولتی که خود از آن حمایت کردند، ارائه دهند. اکنون هم آنچنان که خباز گفته، چون به نظرشان مردم به کاندیدای بی برنامه رأی نمیدهند، یاد نوشتن مانیفست افتادهاند تا بتوانند در انتخابات ۱۴۰۰ نظر مردم را جلب کنند. اما آیا مردم از آنان نخواهند پرسید که اگر برنامهای برای اداره کشور و حل مشکلات داشتید، چرا تدوین نکردید و در این هشت سال به اجرا درنیاوردید؟ و اگر در هشت سال نتوانستید کاری کنید، چرا باید اعتماد کنیم که در چهار سال بعدی بتوانید کاری کنید؟