کد خبر: 1035326
تاریخ انتشار: ۲۸ دی ۱۳۹۹ - ۲۳:۴۳
به یاد همکار پیشکسوت سفرکرده شادروان جمشید خان عطایی

سرویس ایران جوان آنلاین: زندگی آدمی قصه‌ای ناگفته، نغمه‌ای ناخوانده یا شعری ناسروده است. گاهی دلنواز و گاه جانگداز. اما رسم روزگار نیکی و بدی را به هم پیوند داد تا هر انسان با داستان زندگی پر فراز و نشیبش رنگی تازه به دنیا بخشیده و برگی جدید بر آن افزوده و به یادگار بگذارد.


هر چند زندگی رنج و سختی فراوان بود و راه پر فراز و نشیب. اما ما آن را بر برگ‌های کاغذی روزنامه‌ها ثبت کردیم تا برای آیندگان به یادگار بماند. بسیار جوان بودم و پرشور و پرتوان و در راهی پر فراز و نشیب قدم گذاشته بودم که ترسی از سنگریزه‌های ریز و درشت آن نداشتم. چرا که پشتوانه‌ای بزرگ در زندگی کاری مرا در این راه پرفراز و نشیب همراهی می‌کرد.


مردی که اندیشه‌هایش چراغ راه بود و تلاشش که به حق در این راه استخوان خرد کرده بود همواره چراغ راهمان و انصافاً که هیچ‌گاه تنهای‌مان نگذاشت.


داستان تازه‌ای شکل گرفته بود که آغاز و پایان آن دست ما نبود. اما باید از هر کجا و ناکجایی شروع می‌شد. در دستی قلم و در دستی دیگر کاغذ تا «با هرچه عشق نام تو را می‌توان نوشت؛ با هرچه رود، اسم تو را می‌توان سرود؛ بیم از حصار نیست که قفل‌های کهنه را با دست‌های مهربان تو می‌توان گشود...»


بیش از چهار دهه، همراهی با استادی که به حق از ستون‌های مهم مطبوعات بود و در کنار انجام امور، تربیت درست و اصولی روزنامه‌نگاران متعهد و درستکار را در دستور کار داشت.


این همراهی با تجربیات تلخ و شیرین خود آموزه‌های بسیاری برای من و دیگرانی داشت که در کنار این مرد بزرگ آموختند تا نگذارند چراغ رسانه خاموش شود.


اشک واژه غریبی برای من نیست، اما مفهوم آن گاه در گرفتاری‌های زندگی رنگ می‌بازد و از نظر‌ها ناپدید می‌شود. آنچه مهم است عشق است که پر رنگ‌تر از آن خود را می‌نمایاند. افسانه‌ای فراهم از لانه‌ای برای گنجشک‌های مانده زیر باران و خانه‌ای برای پروانه‌های سرگردان و هر آنچه که ذوق آدمی را نوازش می‌دهد و همه این احساسات دل انگیز برای من زنده می‌شوند وقتی که غروب پنج‌شنبه‌های غم‌انگیز به کوچه بهشت پنجم سری می‌زنم تا در سکوت غم‌انگیز قبرستان هر آنچه را که در زندگی فرصت گفتن نبود بازگو کنیم و تکرار قصه غم‌انگیز این دنیا که هر آمدنی را رفتنی است و «زندگی صحنه یکتای هنرمندی ماست هر کسی نغمه خود خواند و از صحنه رود؛ صحنه پیوسته به جاست خرم آن نغمه که مردم بسپارند به یاد...»


در اولین سالگرد عروج ملکوتی پیشکسوت عرصه رسانه شادروان جمشید خان عطایی پاس می‌داریم تمام زحمات و خاطرات آن بزرگمرد را و ادامه دهنده راه آن خواهیم بود.

نظر شما
جوان آنلاين از انتشار هر گونه پيام حاوي تهمت، افترا، اظهارات غير مرتبط ، فحش، ناسزا و... معذور است
تعداد کارکتر های مجاز ( 200 )
پربازدید ها
پیشنهاد سردبیر
آخرین اخبار