سرویس ایثار و مقاومت جوان آنلاین: تقریباً از روز ۱۱ بهمن‌ماه ۱۳۵۷، برای همه مسجل شده بود حضرت امام فردا (۱۲ بهمن‌ماه) در تهران خواهند بود. به همین خاطر آن روز‌ها خبرنگاران بسیاری از سراسر جهان خودشان را به ایران رسانده بودند تا این روز تاریخی را از دست ندهند. متن زیر خاطرات جواد رضایی یکی از جوان‌های انقلابی از روز ۱۲ بهمن ماه است که با هم می‌خوانیم.
۱۲ بهمن ماه به هر زحمتی بود با موتور خودم را به بهشت زهرا رساندم. هر چند عضو رسمی کمیته استقبال از امام نبودم، نمی‌دانم چطور شد که بچه‌های این کمیته من را جزو خودشان پذیرفتند و با آن‌ها همکاری کردم. بعد از سخنرانی امام در بهشت زهرا، یک نفر از نیرو‌های کمیته استقبال از من خواست یک خبرنگار خارجی را با خودم به تهران برگردانم. غیر از من دیگر بچه‌هایی که موتور داشتند هر کدام مأمور شدند یک خبرنگار را ترک موتورشان بنشانند و به تهران برگردانند.
خبرنگاری که قرار شد با من بیاید، یک آقای موبور اروپایی بود. راستش یادم نیست اهل کدام کشور بود، ولی انگلیسی را روان صحبت می‌کرد و، چون من هم کمی انگلیسی بلد بودم، حین راه با هم همکلام شدیم. نکته بارز درخصوص خبرنگار‌ها این بود که همگی‌شان از دیدن آن همه جمعیت متعجب شده بودند. خبرنگاری که با من همراه شده بود هم مرتب از این موضوع صحبت می‌کرد.
در راه وقتی به نقاط محروم اطراف بهشت زهرا رسیدیم، آقای خبرنگار خیلی از وضعیت مردم محروم آنجا متعجب شده بود. می‌گفت از نظر ما اروپایی‌ها، شاه یک کشور مرفه ایجاد کرده بود. من هم به او گفتم که ظاهر قضیه اینطور بود. در‌حالی‌که رژیم شاه اصلاً در موضوع عدالت نتوانسته بود موفق عمل کند و اصلاً هدف‌شان هم ایجاد عدالت نبود. خبرنگار می‌گفت تبلیغات غرب در مورد ایران شاهنشاهی، یک ایران مرفه بدون دغدغه بود. وقتی که دیدیم مردم ایران انقلاب کرده‌اند، متعجب شدیم، اما الان که واقعیت ایران را دیدم، متوجه شدم که مردم چرا تصمیم گرفتند به رهبری امام، طومار ۲ هزار و ۵۰۰ سال رژیم شاهنشاهی را از ایران برچینند و یک انقلاب ایدئولوژیکی انجام بدهند. من آن روز خبرنگار را به مرکز شهر رساندم و از هم جدا شدیم. ۱۱ سال بعد، وقتی که حضرت امام رحلت کردند، باز هم خبرنگار‌های زیادی در تهران جمع شده بودند تا از مراسم تشییع ایشان خبر تهیه کنند. آن روز‌ها باز به چهره متعجب خبرنگار‌هایی برمی‌خوردیم که باور نمی‌کردند چطور مردم بعد از گذشت این همه مدت از انقلاب، با تحمل یک جنگ هشت ساله و انواع تحریم‌ها و سختی‌ها، باز هم اینقدر رهبرشان را دوست دارند و برای درگذشت ایشان درست مانند آمدنشان، به خیابان‌ها می‌ریزند و یکی از بزرگ‌ترین تشییع پیکر‌های جهان را رقم می‌زنند.
