سرویس فرهنگ و هنر جوان آنلاین: میلاد عرفانپور، شاعر با بیان این مطلب به بررسی فعالیت شاعران سبک اعتراضی در سال‌های اخیر پرداخت و در این ارتباط به باشگاه خبرنگاران جوان گفت: شعر اعتراضی در برهه‌ای از انقلاب اسلامی پررنگ شد. این امر پس از دوران دفاع مقدس آن هم در زمانی که مسئولان کشور به اشرافی‌گری روی آوردند، پررنگ شد. در همان زمان علیرضا قزوه پس از سرودن شعری با عنوان «مولا ویلا نداشت» دادگاهی شد و به او برای موضع‌گیری صریح اعتراض کردند. یک همبستگی مثبتی در زمینه شعر اعتراضی تا سال‌های اخیر دیده شد. این نوع شعر نسبت به معضلات اجتماعی، اقتصادی، ساختار و نحوه زیست مسئولان اعتراض می‌کند.
این شاعر ادامه داد: شاعران انقلاب اسلامی که درد انقلاب را داشتند، در آن دوران با حرکت بیشتر به شعر اعتراضی بدون مصلحت‌سنجی افراطی و سکوت نسبت به وقایع جامعه تذکر دادند. این امر یکی از مسئولیت‌های قرآنی شاعر است. ظلم‌ستیزی شاعران در دو جنبه مقابله با استکبار، امریکا و صهیونیست و مقابله با طاغوت درونی خود را نشان داد. طاغوت درونی می‌تواند خود فرد یا حتی دوستانش باشد.
عرفانپور عنوان کرد: شعر اعتراضی از ابتدا در دو ساختار دیده می‌شد؛ یکی شاعرانی که با سیستم انقلاب اسلامی مخالف هستند و دوم شاعرانی که در حوزه گفتمان انقلاب اسلامی اعتراض می‌کردند. این دسته از شاعران به فعالیتشان ادامه دادند. در دهه‌های ۷۰ و ۸۰ اوج سرودن شعر اعتراضی را شاهد بودیم. در سال‌های اخیر کمی این قبیل آثار کمرنگ و مباحث نظری در شعر اعتراضی مطرح شد.
وی در ادامه گفت: در سال‌های اخیر هم شعر‌های اعتراضی خوبی سروده شد. برخی از این اشعار در قالب موسیقی یا مداحی اجرا شدند. هر زمان شعر اعتراضی در اوج بایستد، نقشش را به خوبی ایفا می‌کند. نمی‌توان شاعر را مجبور کرد شعر اعتراضی بگوید، او برای سرودن این نوع شعر به شناختی از جامعه و سیاست نیاز دارد، از این رو سرون شعر عاشقانه بهتر از سرودن شعری اعتراضی است که پیش‌زمینه‌ای ندارد. شاعر انقلاب بی‌موضع نیست، هرچند ممکن است شعری عاشقانه یا عارفانه بسراید. این شاعر در جا‌هایی طرف حق را می‌گیرد و سکوت نمی‌کند.
