این تصوری خام و ساده‌لوحانه بود که شکست دونالد ترامپ در انتخابات ریاست جمهوری به معنای پایان یافتن کارزار فشار حداکثری بر ایران است و حتی این هم تصوری خام بود که آمدن جو بایدن به کاخ سفید به معنای بازگشت امریکا به برجام است. بیش از دو هفته است که او به کاخ سفید آمده، اما خبری از برجام و بازگشت به آن نیست، در حالی که او در همین مدت ده‌ها فرمان اجرایی در زمینه‌های سیاست داخلی و خارجی و برخلاف سیاست‌های دولت پیشین صادر کرده است. در واقع، بایدن با یکی از این فرامین اجرایی می‌توانست امریکا را به برجام بازگرداند، اما حالا معلوم شده که دست کم به این زودی قصد انجام این وعده انتخاباتی‌اش را ندارد و جدای از این، تعلل او موقعیتی برای فرصت‌طلبانی مثل رئیس‌جمهور فرانسه فراهم کرده تا در این وضعیت نامعلوم چیزی به جیب بزند.
به طور کلی، سه دلیل برای تعلل دولت بایدن برای بازگشت به برجام قابل ذکر است؛ اول، موضع‌گیری‌های اخیر دولت بایدن به خصوص اظهارات چهار شنبه گذشته «ند پرایس» سخنگوی جدید وزارت خارجه که گفته بود اولویت امریکا در حال حاضر مشورت با متحدان و شرکای امریکا و کنگره است. این نشان می‌دهد که دولت بایدن برنامه مشخصی برای بازگشت به برجام ندارد و تمام ادعا‌های او در مورد بازگشت به برجام بدون برنامه بوده است. جلسه روز چهار شنبه وزرای خارجه امریکا، فرانسه، بریتانیا و آلمان شاهدی بر این مدعا است که دولت بایدن با این جلسات تازه برنامه خود را برای بازگشت به برجام تدوین کند. دوم، بایدن و همراهان او هرچند که کارزار فشار حداکثری ترامپ را نقد می‌کردند، اما به نظر می‌رسد که نسبت به آن وسوسه شده‌اند، چرا که در این مدت از ورودشان به کاخ سفید اقدام جدی برای کنار گذاشتن یا دست‌کم تخفیف در آن انجام نداده‌اند. به عبارت دیگر، دولت بایدن این کارزار را اهرم فشار بر ایران می‌داند و همانند دولت ترامپ به دنبال بهره‌برداری سیاسی از آن است. سوم، بعید به نظر می‌رسد که دولت بایدن تا انتخابات ریاست جمهوری ایران در خرداد سال آینده به طور کامل وعده خود را برای بازگشت به برجام محقق کند.
به این ترتیب، دولت بایدن موضوع بازگشت به برجام را در اولویت‌های فوری خود قرار نداده هرچند که ند پرایس یا حتی آنتونی بلینکن، وزیر خارجه امریکا مدعی چنین چیزی باشند. به جای این، امریکا سعی می‌کند با استفاده از اهرم فشار دولت پیشین، میزانی از فشار را بر ایران حفظ کند تا قبل از بازگشت احتمالی به برجام بیشترین امتیاز را از ایران بگیرد. دولت بایدن به این ترتیب زمان لازم را می‌خرد تا نقشه راه خود را برای بازگشت به برجام با بیشترین منفعت تدوین کند. در مقابل، تعلل امریکا و نداشتن نقشه راه بازگشت به برجام موقعیتی برای رئیس‌جمهور فرانسه امانوئل ماکرون ایجاد کرده که با یک نوع خودبزرگ‌بینی عجیب و غریب تصور می‌کند در جایگاه میانجیگری بین ایران و امریکا است و حتی از پیش خود، شرط و شروطی را نیز تعیین می‌کند. باید توجه داشت که فرانسه در تعامل با ایران کارنامه مثبتی طی دست‌کم دو سه دهه اخیر نداشته و این موضوع به خصوص در پرونده هسته‌ای بار‌ها به اثبات رسیده است. دولت فرانسه جدای از اینکه بار‌ها حاضر نشد سهم ایران را از اورانیوم لازم برای رآکتور تحقیقاتی تهران فراهم کند، در جریان مذاکرات ۲۰۱۵ لوزان نیز مدام سنگ‌اندازی می‌کرد و حتی یک بار نیز مانع امضای توافقنامه هسته‌ای شد و نزدیک بود که برجام شکست بخورد. بنابراین، ماکرون نه تنها در جایگاه میانجیگر بین ایران و امریکا نیست بلکه مواضع خصمانه اخیر او در این خصوص نشان داد که به هیچ وجه صلاحیت این کار را ندارد و رو آوردن به او جز یک تاکتیک کاملاً اشتباه علیه منافع ملی ایران چیز دیگری نیست. در مقابل، ایران تنها با توسل به قانون اقدام راهبردی برای لغو تحریم‌ها است که اهرمی در برابر تعلل امریکا دارد و می‌تواند با اجرای دقیق و بی کم و کاست آن امریکا را قانع کند به جای دورویی و تعلل، صداقت عمل را در زمینه هسته‌ای در پیش بگیرد.
