سرویس ورزشی جوان آنلاین: چه بخواهیم و چه نخواهیم هرچه که به المپیک نزدیک‌تر می‌شویم توجه به رشته‌هایی که به‌طور سنتی و همیشگی در این رویداد بزرگ خوش درخشیده‌اند بیشتر می‌شود، رشته‌هایی که در طول سال‌های دیگر دیده نمی‌شوند و به حال خود رها می‌شوند. وقتی صدای پای المپیک شنیده می‌شود، همه ما ایرانی‌ها ناخودآگاه متوجه کشتی می‌شویم، طبیعی هم هست، چون تقریباً تمام آنچه تاکنون در المپیک به دست آوردیم از کشتی بوده است. کشتی مثل تمام ورزش‌ها سال سختی را پشت سر گذاشته، اما حتی این شرایط هم نتوانسته توقعات را از این رشته و ورزشکارانش کم کند، علاقه‌مندان به ورزش در ایران از کشتی در المپیک مدال می‌خواهند و این وظیفه کشتی‌گیران را سخت‌تر از قبل می‌کند، وظیفه‌ای که حتماً با توجه بیشتر و بهتر مسئولان ورزش بچه‌های کشتی به‌خوبی و شایستگی از عهده انجام آن برخواهند آمد. علیرضا دبیر، رئیس فدراسیون کشتی خوب می‌داند که این شرایط چگونه وضعیتی است. او که خود حضور در میدان المپیک را تجربه کرده، می‌گوید: «وزیر ورزش، رئیس کمیته المپیک و دکتر علی‌نژاد از کشتی حمایت می‌کنند، اما کشتی به حمایت بالاتر از این‌ها نیاز دارد. ورزش ملی ما واقعاً در خطر است و سفر‌های استانی من برای همین است. باشگاه‌های ما وحشتناک کم شده‌اند، باشگاه‌های کشتی به بیلیارد، بدنسازی و ووشو تبدیل شده‌اند و پنج یا شش باشگاه کشتی جمع و به یک خانه کشتی تبدیل شده‌اند که اتفاق خوبی نیست. اگر جلوی این شیب نزولی را نگیریم خطرناک است. کم شدن جمعیت کشتی دغدغه اصلی من است. در این شرایط از کشتی توقع مدال هم داریم و توقع داریم بار کاروان ورزش در المپیک را به دوش بکشد. وزارت ورزش و کمیته ملی المپیک انصافاً کمک می‌کنند، اما از دوستان خواهش دارم بار روی دوش کشتی نگذارند که کشتی باید بار المپیک و کاروان ایران را بکشد. من این شرایط را خودم گذراندم هرچه فشار کمتر باشد بچه‌ها بهتر کار می‌کنند.»
