سرویس فرهنگ و هنر جوان آنلاین: محمدمهدی حیدریان را باید جزو مدیران فرهنگی دانست که طی ۴۲ سال از انقلاب اسلامی همواره در بسیاری از دولت‌ها صاحب منصب بوده و آخرین مسئولیت فرهنگی او ریاست بر سازمان سینمایی است. او اینک به طور صریح به وضعیت بغرنجی در سینمای ایران اشاره می‌کند که در زمانی که خود متصدی اداره آن بود، همواره از سوی دلسوزان به بی‌عملی و ضعف در مدیریت متهم می‌شد.
اعتراف مدیر ارشد سینمایی دولت حاضر به رواج ابتذال شهوت و خشونت در سینمای ایران در حالی انجام می‌شود که نزدیک هفت سال از زمان روی کار آمدن دولت موسوم به تدبیر و امید، سینمای ایران به طرزی تصاعدی دچار انحراف در مضامین شده است، هر چند عملکرد ضعیف اقتصادی دولت که به طور مستقیم روی معیشت مردم تأثیرگذار بوده مکمل و بهانه خوبی به دست فیلمسازانی داده است که خواهان ترویج خشونت و ابتذال در سینمای ایران هستند.
غلبه سرمایه‌داری بر فرهنگ
رئیس پیشین سازمان سینمایی معتقد است که دوری از انقلاب، درک نامناسب نیروهای تازه‌وارد به حوزه فرهنگ و هنر از منظومه فکری امام (ره) و نیز غلبه سرمایه‌داران به ارائه‌کنندگان آثار فرهنگی- هنری باعث گرایش به خلق آثار سینمایی با محوریت سکس و خشونت شده است.
محمدمهدی حیدریان، رئیس پیشین سازمان سینمایی وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی در اجلاس «تبیین اندیشه‌های امام خمینی (ره) در حوزه فرهنگ و هنر» که به صورت مجازی برگزار شد، گفت: امام فیلسوفی صاحب‌نظر، فقیهی در مرتبه بالای فقاهت و عارفی والا بود. امام فرمودند سینما را به رسمیت می‌شناسیم و از آن استفاده می‌کنیم، اما آن را اصلاح می‌کنیم، چون معتقدیم مظهر تمدنی است و باید در خدمت اصلاح جامعه و جوانان و آموزش آن‌ها قرار گیرد.
وی ادامه داد: در کارگاه خیال هنرمند، ایده به یک اثر هنری تبدیل و به مخاطب عرضه می‌شود. از سال ۵۲ به بعد، اوج حرکت مقلدانه از سینمای هند بود. تقریباً با یک تغییر ۹۰درصدی در فعالان سینما، سینمای ایران تعریفی جدید از خود ارائه داد و طی حدود چهار سال، توانست به کرسی ثابتی در دنیا برسد. این کرسی با شناسنامه و خصیصه‌هایی بود که دنیا، سینمای ایران را با آن یعنی سینمای اخلاق می‌شناخت؛ سینمایی که عاری از دو مؤلفه مشهور آن زمان یعنی سکس و خشونت بود.
هر چه از انقلاب دور می‌شویم...
دبیر علمی اجلاس «تبیین اندیشه‌های امام خمینی (ره) در حوزه فرهنگ و هنر» عنوان کرد: هر چه از انقلاب دور می‌شویم، نیرو‌هایی که به حوزه فرهنگ و هنر وارد می‌شوند، درک چندانی از منظومه فکری امام (ره) ندارند و در حال فاصله‌گیری از آن هستیم، لذا این باعث شده است خلق آثار دوباره به دو مؤلفه سکس و خشونت گرایش پیدا کرده‌اند و ایده را بدون توجه به مؤلفه‌های توحیدی، گرفته‌اند و ایده‌شان در دو عالم خیال و حس، محدود شده است.
حیدریان خاطر نشان کرد: در سال‌های گذشته، رویکرد غالب‌مان این بود که هنر به سمت حیات طبیعی سوق داده شود، اما غفلت این بود که سرمایه‌داران به ارائه‌کنندگان آثار فرهنگی- هنری غلبه پیدا کرده‌اند، به ویژه در حوزه سینما، بنابراین وزارت فرهنگ و ارشاد باید در این راستا حراست بیشتری به عمل آورد و لازم است ظرفیت‌هایی را که در بینش و نظام فکری امام (ره) در حوزه فرهنگ است، به محققان و فعالان فرهنگی عرضه کنیم.
امام خود مشوق هنر بود
سیدمحمدمجتبی حسینی، معاون هنری وزیر ارشاد نیز در ادامه این اجلاس اظهار داشت: پیش از انقلاب وقتی فرزندان تمایل به فعالیت هنری داشتند، با تردید خانواده‌ها مواجه می‌شد‌ند. اما امام (ره) نگاه به هنر را تغییر دادند و خودشان مشوق به هنر شدند. طبق آمار منتشرشده از سوی مرکز آمار ایران، از سال ۶۷ تا ۹۷، بیش از ۵/۱ میلیون نفر از مراکز آموزشی رسمی هنری کشور فارغ‌التحصیل شده‌اند که این جدا از آموزشگاه‌های آزاد هنری است. معاون هنری وزیر ارشاد افزود: توجهات امام به هنری که موجب تعالی می‌شود، هنر را به دو فصل مصرفی و معناگرا تقسیم کرد. گمان می‌کنم اگر چه دیر شده ولی باید خاطرات بازمانده و تاریخ شفاهی حضرت امام را در موضوع هنر گردآوری کنیم.
هنرمند ما باید اسلام‌شناس باشد
در ادامه قادر آشنا، مدیرکل هنر‌های نمایشی هم پیرامون تبیین اندیشه‌های امام خمینی (ره) گفت: من تمام آثار امام را مطالعه کرده‌ام و می‌توانم بگویم «فرهنگ» اساس اندیشه انقلاب اسلامی است. امام نسبت به ابتذال در فرهنگ و هنر نگران بود و نسبت به آن انذار می‌داد. فاصله‌گرفتن از فرهنگ ایرانی- اسلامی هم دیگر نگرانی امام در عرصه فرهنگ و هنر بود.
آشنا در پایان خاطرنشان کرد: توقعی که امام از عالم هنر دارد، فراتر از چیزی است که فکر می‌کنیم، یعنی امام از ساحت هنر توقع دارد که اسلام را کمک کند، یعنی هنرمند ما باید اسلام‌شناس باشد و جامعه‌شناسی بداند. امام، هنرمندان را پاسداران فرهنگ و هویت ایران‌زمین می‌داند، یعنی چیزی که ایشان طلب می‌کند، خیلی فراتر از چیزی است که منِ مدیر اجرا می‌کنم یا از هنرمند طلب دارم.
