سرویس سیاسی جوان آنلاین: صف اصلاح‌طلبان در وزارت کشور آنقدر شلوغ بود که در این میان نیامدن محمدرضا عارف گویا اصلاً به چشم نیامد و در فردای آخرین روز ثبت نام نامزد‌های انتخابات ریاست جمهوری، هیچ روزنامه اصلاح‌طلبی از او نگفت؛ شاید فقط چند روزنامه در لابه‌لای اخبار خود دو سه خطی از بیانیه انصراف او را بازتاب دادند؛ کسی که در فهرست ۱۴ نفره احزاب اصلاح‌طلب برای انتخابات ریاست جمهوری که ۱۲ اردیبهشت ماه جاری منتشر شد، با ۲۱ پیشنهاد، نفر پنجم بود.
عارف، اما به نظر می‌رسد که تا روز آخر ثبت‌نام منتظر بود؛ منتظر آنکه پیامی از بالا برسد و پیام از بالای سال ۹۲ را که به انصراف اجباری او از انتخابات نامید، جبران کند. نشانه‌های این انتظار در کنش‌های انتخاباتی اخیر او هویدا بود. عارف در بیانیه اعلام عدم کاندیداتوری خود تصریح می‌کند: «قصد ورود به عرصه انتخابات» را داشته و به همین منظور هم «برنامه‌ای جامع، واقع بینانه و راهگشا را با مشارکت نخبگان و کارشناسان عرصه‌های مختلف» تدوین کرده بود. او که اینگونه آماده حضور در عرصه انتخابات بود، چه شد که کنار کشید؟
دو سه روز پیش از این، متن بیانیه عارف به شکل غیررسمی بیرون آمد و با عدم تأیید نزدیکان او روبه‌رو شد. گفته شد که گویا عارف خواسته بزرگان اصلاحات از این انصراف احتمالی مطلع شوند و مانع او گردند و به پاس فداکاری او در سال ۹۲ که منجر به پیروزی لب مرزی روحانی در انتخابات شد، حالا و پس از هشت سال کاندیدای اصلی اصلاح‌طلبان باشد. اما خبری نشد که نشد و عارف هم بیانیه را رسمی منتشر کرد و انصراف داد.
صف اصلاح‌طلبان، اما شلوغ است و هر کدام می‌توانند دولت سوم روحانی را تشکیل دهند و وضعیت موجود را حفظ کنند. عارف همکار و همراه روحانی نشده بود و به درد حفظ وضع موجود نمی‌خورد؛ به عنوان کاندیدای اصلی اصلاح‌طلبان هم انتخاب نمی‌شد؛ کاندیدای پوششی هم نمی‌شد؛ امکان رد صلاحیت برای سنگین کردن فشار‌ها علیه شورای نگهبان را هم نداشت؛ پس بزرگان اصلاحات باز هم او را کنار گذاشتند.
او در بیانیه انصرافش از فساد سیاسی گفت و آن را چالشی برای اصلاح‌طلبان دانست: «شوربختانه باید بگویم که فساد و فرصت طلبی رخنه کرده در بخش‌هایی از جریان‌های سیاسی، برای حفظ مطامع شخصی و گروهی خود در بزنگاه‌های سیاسی، از هر گونه بداخلاقی، تهمت و دروغ ابایی ندارند. اینجانب نسبت به شیوع این فساد سیاسی در کشور احساس خطر می‌کنم. جریان اصلاح طلبی که در دهه ۹۰ توانست دستاورد‌های ارزشمندی را کسب نماید، در مقطع فعلی با چالش‌هایی رو به رو است.» و از بزرگان اصلاحات گلایه می‌کند: «انتظار می‌رفت که بزرگان این جریان اصیل، نقش سازنده‌تر و وحدت بخشی را برای فائق آمدن بر این چالش‌ها ایفا نمایند.»
سایت مشرق می‌نویسد: «انتشار بیانیه عارف نشانه‌ای از اختلافات عمیق در میان اصلاح طلبان است، در حالی که مصوبه نهاد اجماع ساز، انتخاب یک نامزد اصلاح طلب تمام عیار است، برخی از اعضای این جبهه فرش قرمز را زیر پای لاریجانی پهن کرده‌اند. بیانیه عارف اعتراض کم رمق این کهنه سیاستمدار اصلاح طلب بر محفل تصمیم گیر خاتمی با هدایت بهزاد نبوی در انتخابات است.»
صرف نظر از موضوع تأیید صلاحیت‌ها که هنوز نتیجه‌اش روشن نیست، اصلاح‌طلبان زیادی آمده‌اند تا تلاش کنند راه و رسم دولت روحانی حفظ شود؛ اسحاق جهانگیری، مسعود پزشکیان، محمد شریعتمداری، محسن هاشمی، عباس آخوندی، عبدالناصر همتی، علی مطهری، محمود صادقی، مصطفی تاج‌زاده، مصطفی کواکبیان، زهرا شجاعی، رسول منتجب‌نیا، محسن رهامی، و حتی علی لاریجانی که اصلاح‌طلب نیست، اما می‌تواند کاندیدای اصلاحات باشد. گذشته از تعدد کاندیدا‌هایی که در دولت‌های روحانی جزو مسئولان عالی رتبه بوده یا هستند، اصلاح‌طلبان حتی یک کاندیدا که بدون نسبت طرفداری از دولت روحانی باشد و بتواند امید تغییر یک دولت ناکارآمد را برای مردم ایجاد کند، ندارند. آن‌ها شاید در لفظ و زبان از وضعیت موجود انتقاد کنند، اما در عمل همه شان به دنبال حفظ این وضعیت هستند و اگر برنامه‌ای برای تغییر و تحول داشتند، در این هشت سال اجرا یا حداقل ارائه می‌شد.
